คิดว่าทำไมผมถึงยอมถอยออกมาง่าย ๆ ไม่ซักเค้าต่อให้ถึงที่สุด
ก็เพราะถามไปเค้าก็คงจะไม่ตอบ แต่ผมก็พอจะเดาได้แล้ว ว่า ‘มัน’ ที่พ่อพูดหมายถึงใคร อยู่ใกล้ตัวเรามาตลอดซะด้วย
ว่าแต่รักษาสัญญางั้นหรอ
หึ พ่อผมนี่ถูกหลอกง่ายจริง ๆเลยนะ
ดูเหมือนว่าตั้งแต่พรุ่งนี้ไป ผมคงมีงานพิเศษเป็นการติดตามชีวิตของคุณอาตำรวจคนเก่งของเราเพิ่มซะแล้ว
.
.
.
ปึง!
ชายชราทุบโต๊ะไม้เนื้อดีจนเสียงดังก้องไปทั่วห้องเก็บเสียงขนาดใหญ่ที่ถูกตกแต่งอย่างหรูหรา
“แกว่าไงนะ วิชิตมันตามเลียขาไอ้นายพลอย่างงั้นหรอ”
ไอ้วิชิต เป็นตำรวจที่เขาไว้ใจให้ดูแลเรื่องการส่งยาในจังหวัดใหญ่ ๆ มาตลอดหลายปี ยอมกินเงินในที่มืดมาตั้งนาน พอมันเจอคนที่จะเชิดหน้าชูตามันในที่สว่างได้ มันก็รีบวิ่งแจ้นไปหา ทั้งที่มันรู้อยู่แก่ใจว่าไอ้นายพลนั่นมันจ้องจะเล่นงานเขาอยู่
“ครับท่าน คุณวิชิตไปพบนายพลเจริญเมื่อวันก่อนครับ เห็นว่าไปเรื่องตำแหน่งสารวัตรที่กำลังพิจารณาอยู่หนะครับ”
ชายชราเค้นยิ้มออกมาเล็กน้อย ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง พวกงูเห่าที่หักหลังได้แม้แต่เพื่อนของตัวเองนี่มันเลี้ยงไม่เชื่องจริง ๆ
แต่อย่าคิดว่าเขาจะรอจนถึงวันที่มันกัด อยู่รอดได้มาจนถึงทุกวันนี้ ก็เพราะเขาเดินเกมเร็วกว่าคนอื่นเสมอ
.
.
.
“โจชัวร์ แกเก็บคลิปที่ไอ้วิชิตยิงพี่ชายไอ้เจตไว้รึเปล่า”
“ครับ”
ชายวัยกลางคนท่าทางนิ่งสงบตอบรับออกมาด้วยความสุภาพ
“อีกไม่นานจะครบ 20 ปีแล้ว ฉันว่าถึงเวลาที่เราจะต้องบอกความจริงกับตำรวจซักที ก่อนที่คดีมันจะหมดอายุความซะก่อน”
“ครับนาย แล้วแบบนี้เจตษฎาจะไม่โดนปล่อยตัวหรอครับ”
ลูกน้องผู้ซื่อสัตย์ถามอย่างสงสัย
เขาจำได้ดีตอนนั้นท่านต้องการกำจัดเจตษฏาที่หมดประโยชน์ทิ้ง แผนแรกก็ว่าจะหลอกเจตษฏามาฆ่า ไม่คิดว่าคนที่มาแทนจะเป็นจัตวา พี่ชายของมันซะได้ แล้วก็ดันโชคร้ายที่จัตวาดันเห็นหน้าท่าน เลยต้องให้วิชิตฆ่าปิดปาก เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่เกินกว่าจะปิดมิดไม่ให้ใครรู้ได้ ยังไงก็ต้องหาแพะ แล้วส้มก็หล่นใส่เจตษฏา มันจะไม่โดนฆ่าแต่ก็ต้องติดคุกแทน ตอนแรกมันก็จะไม่ยอมหรอก แต่พอหลอกมันว่าจะฆ่าทิ้งเท่านั้นแหละ รีบยอมรับผิดแทบไม่ทัน น่าสมเภชชะมัด
“แกคิดว่ามันโดนแค่โทษเรื่องฆ่าพี่รึไง คดีค้ายามันยาวเป็นหางว่าวขนาดนั้น กว่ามันจะได้ออกจากคุก ฉันก็คงตายก่อน หึ
ไปจัดการให้เรียบร้อย”
“ครับท่าน”
