“จะใครหละครับ หรือว่ามีคนอื่นที่เรียกคุณว่าพ่อด้วย”
“หึ โตมาได้ปากดีแบบนี้ อย่างน้อยมันก็ยังรักษาสัญญาสินะ แล้วใส่ชุดนี้แกเป็นหมอรึไง”
มันหรอ?
“ก็อย่างที่เห็น”
ผมตอบคำถามของพ่อสั้น ๆ ไม่อยากพูดเยอะ ผมไม่ได้มาเพื่อถามสารทุกข์สุกดิบ
“ได้ข่าวว่าพ่อฆ่าลุงวา จริงรึเปล่าครับ”
ผมถามเข้าประเด็นทันที ถึงเค้าจะไม่ยอมพูดก็ไม่เป็นไร ยังไงผมก็มีเวลาถามอีกทั้งคืน
แต่ไม่คิดเหมือนกันว่าชีวิตจะได้มานอนในที่แบบนี้ ที่นี่มีผนังแค่สองด้าน อีก 2 ด้านเป็นลูกกรงเหมือนกรงขัง ดูแล้วก็เหมือนอยู่ในห้องขังไม่มีผิด
“หึ ใช่ ไม่ใช่แล้วยังไง”
พ่อถามกลับเหมือนไม่แยแส แต่บอกแล้วไง ผมมีเวลาถามเค้าทั้งคืน
“ก็ไม่แล้วไง แค่คิดว่าคนอย่างพ่อไม่น่าฉลาด หรือกล้าพอที่จะฆ่าใครได้ ถ้าโดนใส่ร้ายก็ว่าไปอย่าง”
“แก!”
“ก็มันจริง นี่พ่อรู้ไหม ตอนที่แม่บอกผมว่าพ่อฆ่าลุงวาเนี่ย ผมเกือบเชื่อแล้วนะ เพราะพ่อก็ไม่ใช่คนดีมาตั้งแต่แรก”
“อินทัช ใครสอนให้แกพูดจาแบบนี้ ฉันเป็นพ่อแกนะ!”
พ่อตะโกนลั่นแบบที่ไม่กลัวใครจะมาได้ยิน
ตะโกนไปเถอะครับ แถวนี้ไม่มีใครหรอกนอกจากเค้ากับผม
ดูเหมือนว่าตอนนี้ ผมจะยั่วโมโหเค้าได้แล้วสิ คนเราก็แบบนี้ พอเริ่มโมโห ก็จะระบายความในใจออกมาเอง
“ครับ คุณเป็นพ่อ แต่ก็ไม่ใช่พ่อที่ดี ผมอยากรู้ว่าใครฆ่าลุง บอกผมมาเถอะครับ”
“ทำไม ใครฆ่ามันแล้วมันสำคัญรึไง ใครใช้ให้วันนั้นมันมายุ่งเรื่องของฉัน ถ้ามันไม่ไป มันก็ไม่ตาย แล้วฉันก็ไม่ต้องโดนใส่ร้ายจนต้องมาติดแหง็กที่คุกอย่างนี้ด้วย”
“หึ พูดออกมาจนได้สินะครับ สรุปคือ โดนใส่ร้ายนะ”
