มหาวิทยาลัย
“เอ๊ ทำไมนักศึกษาอย่างคุณคนดี ถึงได้เดินลงมาจากรถของอาจารย์พิเศษแบบนั้นล่ะครับ” หลามเอ่ยแซวขึ้นพร้อมกับยิ้มแพรวพราว
“กูวางห้าร้อยเลยว่า ตอนนี้ไม่ใช่แค่พี่ข้างห้องแล้ว” ฟ้าว่าขึ้นแล้วหันมามองหน้าผม
“กูยังไม่ได้ย้ายไปที่ห้องเขาแบบที่มึงเข้าใจ” ผมรีบเบรกความคิดจังไรของไอ้ฟ้า ทันทีที่เห็นมันยิ้มกรุ่มกริ่มเหมือนมีความคิดชั่วอยู่ในหัว
“มึงร้อนตัวทำไม กูยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะ” ฟ้าพูดขึ้นอย่างหน้าตาเฉย
.
.
.
“เอาล่ะครับ วันนี้เราจะมาเรียนต่อจากครั้งที่แล้วนะครับ เปิดไปที่สไลด์ 97 อาจารย์จะเริ่มสอนแล้วนะครับ” เสียงของอาจารย์พิเศษที่เอ่ยขึ้นก็ดึงความสนใจของทุกคนในห้องไปที่ลไสด์ทันที รวมถึงผมด้วย
“มึง กูรู้สึกว่าพี่นิวเยียร์นี่ มองมาทางมึงบ่อยมากเลยว่ะคนดี” หลามเปิดประเด็นขึ้นมาอีกครั้งหลังจากที่จับสังเกตได้ว่าพี่นิวเยียร์มองมาทางพวกเราทุกๆ 5 นาที
“พวกมึงมีซัมติงอะไรกันป่ะเนี่ย” ตามมาด้วยฟ้าที่คอยสงสัยและจับผิดทุกอย่างบนโลกใบนี้
“กูก็เริ่มไม่แน่ใจแล้วเหมือนกันว่ะ”
พี่มันคิดยังกับผมกันแน่นี่ ผมก็ไม่แน่ใจ ที่รู้สึกได้ตอนนี้คือใจผมมันเริ่มเต้นแรงเวลาที่ได้อยู่ใกล้ๆ พี่นิวเยียร์ ผมที่เคยตั้งใจเรียนในห้อง ตอนนี้กลับเรียนไม่รู้เรื่อง จับประเด็นไม่ได้ สายตาก็เอาแต่มองหน้าอาจารย์ที่ขยับปากพูด แต่ได้ยินแล้วมันก็ไม่เข้าหัวเลยสักนิด สติของผมมันหายไปหมด หรือจะเป็นเพราะผมเริ่มชอบ พี่นิวเยียร์ พี่ข้างห้องที่ชอบเอาปลาทูแม่กลองไปฝากทุกเช้า เข้าซะแล้ว
