“วันนี้พอก่อนแล้วกันนะ เอาไว้มาต่อกันคลาสหน้า” อาจารย์พิเศษที่ผมคุ้นหน้าเขาดีก็เอ่ยขึ้น หลังจากที่พูดอธิบาย สไสด์มาแล้ว 3 ชั่วโมง
“แล้วพวกเราจะได้เจออาจารย์อีกกี่ครั้งหรอคะ” สาวสวยที่นั่งอยู่ด้านหน้าผมได้ถามขึ้น
“ครั้งหน้าครั้งสุดท้ายแล้วครับ”
“โห้ย เสียดายแย่ อาจารย์สอนเข้าใจมากๆ เลยครับ” ฟ้าที่นั่งอยู่ข้างๆ ผมว่าขึ้นอย่างเสียดาย ร้อยวันพันปีผมไม่เคยเห็นมันเรียนสักครั้ง เข้าคลาสวิชานี้ทีไรเป็นต้องเอาหน้าฟุบโต๊ะตลอด
“งั้นเดี๋ยวผมจะทิ้งอีเมลไว้ให้ใน Group ของพวกคุณก็แล้วกันนะ ถ้ามีอะไรสงสัยก็ถามกันเข้ามาได้เลย” พี่นิวเยียร์พูดขึ้นพร้อมกับยิ้มใจดี
“คร้าบ/ค่ะ”
.
.
.
“วันนี้ กินข้าวไหนดีพวกมึง” หลามเอ่ยถามขึ้น เมื่อพวกเราทั้งสามคนกำลังเดินออกมาจากห้อง
“เราไปกินที่—” ผมกำลังจะตอบเพื่อนแต่สายตามันดันไปสบตากับพี่นิวเยียร์เข้าพอดี และตอนนี้เหมือนพี่เข้าจะเห็นผมแล้วล่ะ
“อ้าว น้องข้างห้องหนิ เรียนที่คณะนี้หรอครับ” เขาเอ่ยทักผมด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“ครับ ผมพึ่งเรียนเสร็จ”
“มึงรู้จักอาจารย์เขาด้วยหรอวะ” หลามกระซิบถามผมด้วยความอยากรู้
“คุณเข้าเรียนคลาสผมมาหรอ” พี่นิวเยียร์ถามขึ้น เมื่อสายตาเลื่อนมาเห็นหนังสือที่ผมถืออยู่
“ครับ”
“แล้วนี่จะไปกินข้าวเย็นกันหรอ” พี่นิวเยียร์ถามขึ้นด้วยใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้ม
“ครับ พี่จะไปด้วยไหม”
“ไม่เป็นไรครับ พี่ว่าจะกับไปทำฉู่ฉี่ปลาทู”
“ปลาทูที่ผมห้อยไว้สองเข่งเมื่อเช้าอ่ะนะ” นี่เขายังไม่ได้กินมันไปอีกหรอครับเนี่ย
“ใช่ เมื่อเช้าพี่รีบเลยเก็บไว้ในตู้เย็นก่อน ไปก่อนนะ ไว้เจอกัน” พี่นิวเยียร์ส่งยิ้มบางๆ มาให้ผมอย่างสุภาพแล้วเดินจากไป
“แหมมมมมมม คุยกันอยู่สองคน จนพวกกูยืนนิ่งเป็นหมาเลยนะ” หลามเอ่ยแซวขึ้น
“แซวอะไร แค่กูคุยกับพี่ข้างห้องเอง”
“อย่าให้กูเห็น ว่าไปเป็นห้องเดียวกันนะมึง” ฟ้าพูดขึ้นด้วยเสียงนิ่งเรียบและสายตาเฉยฉา ผิดกับผมที่ได้แต่ยืนนิ่งอย่างอึ้งๆกับคำพูดของมันเมื่อกี้อยู่
“…”
“อ้าว เลิกเขินแล้วเดินตามมาสักที หิวข้าว” หลามที่เดินนำไปก่อน ได้หันมาเร่งผมให้รีบตามมันไป
