โดย : ไอนที
ลิขสิทธิ์ : Magic Time Media
“ผมชื่อทาม ผู้เข้าประกวดเฟรชชี่บอย หมายเลข 2”
“กรี๊ดๆๆๆๆ กรี๊ดๆ อร้ายยยยยยย”
“น้องทามหล่อมากลูก”
“น้องทามลูกแม่” เสียงพี่ๆ ที่ส่งแรงใจให้ผม ในการประกวดเฟรชชี่บอย เพื่อหาตัวแทนคณะ ไปประกวดงานดาวเดือนมหาลัย
ผมชื่อทาม เรียนเศรษฐศาสตร์ครับ ผมได้เข้ามาสมัครดาวเดือนเพราะว่า แพร เพื่อนสาวของผมมันบังคับให้ผมมาลงประกวด ตอนแรกก็ว่าจะไม่ลงแหละครับ เพราะผมกลัวว่าจะไม่มีเวลาอ่านหนังสือ เพราะเข้ามหาลัยมาใหม่ๆ ผมกลัวว่าผมจะปรับตัวไม่ได้ แล้วเกรดตก แต่ไอ้แพรก็ขอร้องให้ผมมาประกวด มันบอกอยากมีเพื่อนเป็นเดือนคณะ มันเซ้าซี้ผมทุกวัน จนผมต้องมาประกวดนี่แหละครับ
หลังจากทุกหมายเลขแนะนำตัวเสร็จกันหมดแล้ว ต่อไปก็ถึงช่วงแสดงความสามารถพิเศษ ผมได้คิวแสดงเป็นคิวที่สองต่อจากไอ้จอร์จ พอไอ้จอร์จขึ้นเวทีไป แล้วเริ่มทำการแสดง เวทีเปลี่ยนสีไป ผู้คนด้านล่างที่มาชมการประกวดก็ส่งเสียงกรี๊ดเป็นระยะ ตามเวลาที่จอร์จมันถกเสื้อเพื่อโชว์หุ่นสุดลีนของมัน ไอ้จอร์จทำการแสดงได้ดีมากๆ ผมเริ่มหวั่นๆ แล้วแหละ กลัวว่าจะทำออกมาได้ไม่ดี แล้วโดนเปรียบเทียบกับไอ้จอร์จ มันยิ่งทำไว้ดีอยู่
“ลำดับต่อไป ขอเชิญน้องทาม ขอเสียงปรบมือด้วยค้า”
ถึงเวลาของผมแล้วสินะ ผมพยายามห้ามตัวเองไม่ให้ตื่นเต้น และขณะที่ผมกำลังจะเดินขึ้นเวที ก็มีรุ่นพี่คนหนึ่ง เดินเข้ามาหาผม พร้อมบอกกับผมว่า
“สู้ๆ นะครับน้องทาม เต็มที่เลยนะ” พี่เขาคือพี่น่าน รุ่นพี่เดือนคณะปีที่แล้วนี่นา พี่เขาหล่อมากกก ทำไมน่ารักจัง มาให้กำลังใจผมด้วย นาทีนี้ผมไม่กลัวอะไรทั้งนั้น ผมคิดแค่ว่าผมต้องชนะการประกวดวันนี้ให้ได้ เพื่อที่ผมจะได้เข้าใกล้พี่น่านมากขึ้น ได้อยู่ใกล้ๆ พี่น่านคงอบอุ่นน่าดู แค่คิดก็ฟินแล้วอ่ะ
“ขอบคุณครับ สู้ครับพี่”
“ดีมาก”
ผมเดินขึ้นเวทีอย่างเฉิดฉาย ไร้ความตื่นเต้นใดๆทั้งสิ้น เพราะผมได้กำลังใจดีแบบนี้ ผมจะไม่ทำให้พี่เขาผิดหวังแน่นอน รวมถึงตัวผมเองก็ไม่อยากผิดหวังเรื่องที่จะได้อยู่ใกล้ๆพี่น่านด้วย
การแสดงที่ผมเตรียมมาในวันนี้คือร้องเพลงและก็เต้น ผมจับไมค์ขึ้นมา เริ่มทำการแสดง เสียงกรี๊ดก็ดังขึ้น ทำให้ผมมีกำลังใจอย่างมาก ผมร้องมันออกมาด้วยหัวใจ ดีนะเพลงที่ผมเตรียมมาเป็นเพลงแนวแอบรัก ทำให้ผมแสดงอารมณ์ออกมาได้ง่าย ตอนแรกก็ไม่ง่ายหรอก แต่พอเจอพี่น่านเมื่อกี้ ผมก็นึกแต่เรื่องของพี่น่านขณะร้องเพลงเลย และแล้วผมก็แสดงจนเสร็จ
“น้องทามเก่งมากๆๆๆ”
“น้องทามสุดยอดเลย”
“น้องทามหล่อมากลูก”
“กรี๊ดๆๆ กรี๊ด อร้ายยย” เสียงกรี๊ดดังขึ้น หลังจากที่ผมทำการแสดงเสร็จ ทำให้ผมใจชื้นเป็นอย่างมาก จะหาว่าเข้าข้างตัวเองก็ได้ แต่ผมคิดว่าตัวเองก็มีโอกาสลุ้นเหมือนกัน
ผมเดินลงมาจากเวที ก็ได้เจอกับพี่น่าน ที่มายืนรอปล่อยตัวผู้เข้าประกวด
“ร้องเพลงเพราะเหมือนกันนะเนี่ย เต้นก็เก่งด้วย” พี่น่านชมผมด้วยแหละทุกคนนนนนน
“ไม่ขนาดนั้นหรอกครับพี่ ผมเขินนะ”
“ไม่ต้องเขิน พี่ชมจริงๆ”
“ก็เพราะพี่ชมนี่แหละ ผมก็เลยยิ่งเขิน”
“อ่ะ เราร้องเพลงได้ห่วยมาก หายเขินยัง เด็กน้อยเอ้ย” แล้วพี่น่านก็ลูบหัวผมเบาๆ ด้วยความเอ็นดู หน้าผมตอนนี้แดงก่ำ เก็บอาการไม่อยู่แล้วจริงๆ
“ผมไปดีกว่า” ผมทำไรไม่ได้ นอกจากรีบเดินหนีไปก่อน อยู่ตรงนี้ผมได้เสียอาการแน่ๆ
ผมนั่งดูเพื่อนๆคนอื่นทำการแสดงจนครบทุกคน และแล้วเวลาที่เรารอคอยก็มาถึง
