มันเป็นช่วงเวลาแห่งการต่อสู้ ระหว่างสัญชาตญาณและศีลธรรม ผมยังคงโทรคุยกับเธอทุกคืน และก็เหมือนเดิมทุกครั้ง การสนทนาต้องจบลงด้วยความสุขสมซาบซ่านในปีติสังวาสของผมเสมอ
เหตุการณ์ดำเนินไปจนกระทั่งสองเดือนสุดท้ายก่อนครบกำหนดคลอด เราสองคน — ผมกับเธอตัดสินใจฝากครรภ์ไว้กับสถานพยาบาลแห่งหนึ่ง และเพื่อความปลอดภัยของทั้งแม่และเด็ก ผมจึงบอกให้เธอจ้างพยาบาลพิเศษมาดูแลตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง
เธอบอกว่าผมเห่อเกินไป ก่อนจะพูดกระเซ้าเย้าแหย่ผมในทำนองว่า — อย่างนี้พอตกเวลากลางคืนผมจะไม่ ‘เหงา’ แย่เหรอ เพราะถ้ามีพยาบาลพิเศษมาคุมแจอย่างนั้น เธอคงจะส่งเสียง ‘ช่วย’ อะไร ๆ ผมไม่ได้
ผมกลั้นใจตอบเธอไปว่า “ไม่เป็นไร” ทั้ง ๆ ที่รู้สึกว่าเป้ากางเกงของตัวเองเริ่มตุงคับและแอบมียางเยิ้มเหนียว ๆ ซึมออกมาในส่วนซุกซ่อนอันเร้นลับ
.
.
.
ผมหาทางออกด้วยการหันไปทุ่มเทให้กับการออกแบบจัดกิจกรรมเรียนการสอน ความบริสุทธิ์สดใสของเด็ก ๆ ทำให้ผมลืมอารมณ์ดิบเหล่านั้นไปได้มาก
เขาว่ากันว่าเวลามักจะติดปีกโบยบินไปอย่างรวดเร็วเสมอ ถ้าหากว่าเราไม่ได้ใส่ใจมัน ซึ่งสำหรับผมในตอนนั้น … ผมคิดว่ามันคงจะติดปีกแล้วหายตัวไปต่อหน้าต่อตากันเลยทีเดียว เพราะแค่เผลอแป๊บเดียว ปีนี้ “วิกสิตา” ก็อายุได้สิบหกกว่าย่างสิบเจ็ดปีเข้าไปแล้ว
เธอกำลังสดสะพรั่งด้วยเลือดกำดัดของสาว ม.ปลายแรกแย้ม ผมสั้นของเธอแปรเปลี่ยนกลายเป็นผมยาวสลวยทว่าดำขลับชวนมอง
เด็กคนนี้สวยแปลกกว่าเด็กทั่วไป…อย่างน้อยก็ในสายตาผม
ประสบการณ์ในวิชาชีพครูทำให้ผมมองเห็นความยุติธรรมอย่างหนึ่งในโลก นั่นก็คือไม่มีใครที่จะเกิดมาดีพร้อม เด็กนักเรียนที่หน้าตาดีส่วนมากเกือบร้อยทั้งร้อยมักไม่ใช่เด็กหัวดี ส่วนเด็กที่เรียนเก่งก็มักจะไม่ถนัดกิจกรรม ในขณะที่เด็กซึ่งเป็นนักกีฬาของโรงเรียนก็มักจะต้องกลับมาขอสอบซ่อมในรายวิชาพื้นฐานอยู่เสมอ
แต่วิกสิตาถือเป็นข้อยกเว้นในสิ่งที่ผมกล่าวมา….
เธอดีพร้อมไปหมดในสายตาของผม วิกสิตาเรียนเก่ง กิริยามรรยาทเรียบร้อย เล่นกีฬาก็ได้ ทำกิจกรรมก็เห็นผลดี เรียกได้ว่าเธอถนัดทั้ง‘บู๊’และ‘บุ๋น’เลยทีเดียว และที่สำคัญที่สุด…ตั้งแต่ที่เธอย่างก้าวเข้ามาเรียนที่โรงเรียนแห่งนี้ ผมยังไม่เคยเห็นเธอทำอะไรผิดเลยสักครั้ง
วิกสิตาไม่เคยสอบตก ไม่เคยมาโรงเรียนสาย ไม่เคยแต่งตัวผิดระเบียบของทางโรงเรียน ไม่เคยมีปัญหาทะเลาะวิวาท หรือมีกรณีชู้สาวกับนักเรียนชาย (หรือกับนักเรียนหญิง) เลยแม้แต่สักครั้งเดียว
