ความผิดครั้งแรก : ก.ไกรศิรกานท์

นิยายสั้นแนวชีวิต ดราม่า (Drama)

พักหลัง ๆ มานี้วิกสิตาเหมือนกับจะมีความลับอะไรบางอย่างปิดบังผมอยู่ เพราะผมแอบสังเกตเห็นได้ว่าเธอมักจะพยายามหลบสายตาของผมทุกครั้ง…เมื่อต้องตอบคำถามบางคำถามของผม

เธอไม่ค่อยยิ้มแย้ม … ไม่ค่อยร่าเริงเหมือนเคยในขณะที่มาฝึกซ้อมร้องเพลงตอนหลังเลิกเรียน

“สิตา เป็นอะไรไปหรือเปล่าครับ? มีอะไรจะบอกครูหรือเปล่า?” ผมเรียกเธอด้วยชื่อเล่น ซึ่งผมไม่ค่อยจะใช้เรียกนักเรียนคนไหน ยกเว้นว่าผมจะสนิทกับนักเรียนคนนั้นจริง ๆ

“เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร หนูคงจะเรียนหนักไปหน่อย ก็เลยเครียด ๆ ”

ผมไม่ค่อยเชื่อคำว่า ‘เปล่า-ไม่มีอะไร’ ของผู้หญิงสักเท่าใดนัก เพราะผมคิดว่าในประโยค ‘เปล่า-ไม่มีอะไร’ ของพวกเธอไม่เคยว่างเปล่า และมักจะ ‘มีอะไร ๆ ’ ซ่อนอยู่ในนั้นเสมอ ซึ่งผมก็สามารถพิสูจน์ได้ว่ามันเป็นความจริง เมื่อผมแอบสืบรู้มาว่าวิกสิตาแอบไปสนิทสนมคบหากับนักเรียนรุ่นน้อง ม.3 อยู่คนหนึ่ง

ผมไม่พอใจมาก วิกสิตาไม่ควรจะประพฤติตัวแบบนั้น เธอเป็นนักเรียนดีเด่น ปฏิบัติตนอยู่ในกรอบแห่งระเบียบวินัยมาโดยตลอด … และที่สำคัญที่สุด ใคร ๆ ในโรงเรียนนี้ต่างก็รู้กันดีว่าวิกสิตาเป็นนักเรียนใน ‘สังกัด’ ที่ผมคอยดูแลอยู่
.
.
.

“คิดดีแล้วเหรอ?”

ผมตัดสินใจถามเธอในเย็นวันหนึ่ง ซึ่งคนเป็นครูก็ไม่มีกะจิตกะใจจะสอน คนเป็นนักเรียนก็ไม่มีกะจิตกะใจจะซ้อม

“ทำไมคะ? ใคร ๆ เค้าก็มีกัน” เป็นครั้งแรกที่วิกสิตากล้าย้อนถามผมด้วยน้ำเสียงท้าทายแบบนี้

“ครูแค่อยากรู้ ว่าเพราะอะไร?” ผมใช้ขันติอย่างยิ่งยวด กลั้นใจถามเธอด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

วิกสิตาเงียบ นิ่ง และเนิ่นนาน ก่อนจะตอบผมด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเจือความหวาดกลัวอะไรบางอย่างที่ผมไม่สามารถคาดคะเนได้ด้วยทฤษฎีใด ๆ

“หนูแค่เหงา…”

“เหงา? … เธอมาซ้อมร้องเพลงกับครูทุกวัน เธอยังจะเหงาอีกเหรอ?”

วิกสิตาเริ่มจะร้องไห้ ส่วนผมก็เริ่มที่จะใจอ่อน…

“เปล่า… ครูไม่ได้ว่าอะไร แค่ครูอยากให้เธอคิดให้ดี เพราะครูเอ็นดูเธอมาก เธอก็น่าจะรู้ ครูไม่อยากให้เธอพลาด” ผมใช้มือปาดน้ำตาให้เธอ

“ผู้ชายน่ะ มันก็เหมือนกันทั้งโลก ครูเป็นผู้ชาย ครูรู้ดี เธอจะทันเค้าเหรอ?…เธอไม่เคยมีประวัติเสื่อมเสีย เป็นเด็กดีในสายตาของคณะครู และพี่ ๆ น้อง ๆ ในโรงเรียนมาโดยตลอด ครูแค่อยากให้เธอคิดอะไรให้รอบคอบก่อนจะตัดสินใจ เพราะอายุขนาดเธอ มันก็ยังไม่สมควรที่จะมีคนรัก”

“ครูไม่เข้าใจหรอก…”

“ครูก็กำลังจะพยายามเข้าใจเธออยู่นี่ไง เธอมีปัญหาอะไรก็บอกครูซิ”

วิกสิตาส่ายหน้า น้ำตาพร่างพราย…ก่อนที่จะพรั่งพรู

“ไปบอกเลิกกับแฟนของเธอซะ คิดเหรอว่าเด็กผู้ชายอายุเท่านั้น วุฒิภาวะเท่านั้น มันจะเก็บรักษาเธอเอาไว้เพื่อเป็นแม่ของลูก” ผมตัดสินใจพูดแรงๆ “มันชื่ออะไรนะ?”

เธอไม่ตอบ

“มันชื่อ ราวิน ใช่มั้ย?”

ผมถามออกไปอย่างนั้นเองเพื่อทดสอบปฏิกิริยาของเธอ