ความผิดครั้งแรก : ก.ไกรศิรกานท์

นิยายสั้นแนวชีวิต ดราม่า (Drama)

ผมเอ็นดูวิกสิตาเพราะว่าเธอร้องเพลงเก่ง และไม่ใช่เฉพาะการขับร้องเท่านั้นที่เธอทำได้ดี การเล่นเครื่องดนตรีทั้งดีด สี ตี เป่า หรือแม้กระทั่งระบำรำฟ้อนเธอก็ทำได้ดีไม่มีที่ติ เรียกได้ว่าเด็กคนนี้เกิดมาเพื่อ ‘อุปถัมภ์’ หน้าที่การงานของผมโดยแท้ เพราะนับตั้งแต่ที่วิกสิตาเข้ามาเรียนต่อที่โรงเรียนนี้ กลุ่มสาระการเรียนรู้ของผมก็มีผลงานเชิงประจักษ์ออกมาข่มผลงานเชิงประจบของกลุ่มสาระการเรียนรู้อื่นอย่างสม่ำเสมอและต่อเนื่อง

ผมให้วิกสิตามาซ้อมร้องเพลงกับผมทุกเย็นหลังเลิกเรียน..ที่ห้องดนตรี ซึ่งในระยะแรก ๆ ก็มักจะมีเพื่อน ๆ ของเธอมานั่งคอยให้กำลังใจอยู่สามสี่คน แต่แล้วพอนานวันไปก็หายหน้าหายตากันไปหมด

ผมพาวิกสิตาออกตระเวนประกวดร้องเพลงตามการแข่งขันต่าง ๆ ทั้งที่เป็นโครงการกิจกรรมของทางภาครัฐและเอกชน ทั้งงานในระดับเขตพื้นที่การศึกษา ระดับภูมิภาค และระดับประเทศ จนผมได้เพิ่มเปอร์เซ็นเงินเดือนขั้นพิเศษเป็นประจำทุกปี

ท่านผู้อำนวยการโรงเรียนเปิดไฟเขียวดวงโตให้ผม ด้วยการอนุมัติงบประมาณที่ผมเขียนขอเสนอขึ้นไปอย่างไม่อั้น จนครูในกลุ่มสาระการเรียนรู้อื่น ๆ พากันแอบอิจฉา

ท่านผู้อำนวยการฯ แอบกระซิบเหตุผลให้ผมฟังว่า ‘งาน’ ของผมเป็นชิ้นงานที่มองเห็นเป็นรูปธรรม สัมผัสจับต้องได้ และนำชื่อเสียงมาสู่โรงเรียนมากกว่าผลงานของกลุ่มสาระการเรียนรู้อื่น อย่างเช่น คณิตศาสตร์ วิทยาศาสตร์ การงานอาชีพและเทคโนโลยี หรือแม้กระทั่งพลศึกษา ซึ่งเด็กนักเรียนของเราไม่เคยไปแข่งขันกับเด็กต่างโรงเรียนได้

ปีที่แล้ววิกสิตาได้รับโล่รางวัลนักเรียนดีเด่นของสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษา จากการคัดเลือกนักเรียนในระดับหัวกะทิที่ได้รับการเสนอชื่อเข้าแข่งขันเกือบห้าร้อยคน

วิกสิตาบอกกับผมว่าสาเหตุที่เธอได้รับการคัดเลือกในครั้งนี้ เป็นเพราะความสามารถทางดนตรีและนาฏศิลป์ซึ่งคู่แข่งเกือบทั้งห้าร้อยคนนั้นไม่มี

รางวัลนั้นทำให้ผมกับวิกสิตาสนิทสนมกันอีกเป็นเท่าตัว