โป๊กๆ
เสียงสามีของกานดาตอกตระปูกลางดึก เพื่อแขวนรูปที่เอามา ไว้ฝาบ้าน
.
.
.
ช่วงเวลาที่อยู่ห้องเช่านี้ นิธิเริ่มเปลี่ยนไป ไม่กลับบ้านหลายวันติด หนักสุด กานดามักมีปากเสียงกับสามีบ่อยครั้ง ทุกอย่างแย่ลงเรื่อยๆ กานดาต้องร้องไห้เสียใจอยู่บ่อยๆ กานดานอนร้องไห้โดยไร้สามีนอนเคียงข้าง เหมือนก่อน กานดารูสึกท้อแท้และคิดทบทวนเหตุการณ์ที่ตนเจอจนหลับไป
.
.
.
”น้า เราย้ายบ้านกันเถอะ อยู่ที่นี่หนูช่วยอะไรน้าไม่ได้” กานดาลืมตื่นขึ้นมาจากฝันเธอคิดแค่ว่า ตั้งกับเธอย้ายเข้ามาที่นี่ก็ไม่เคยมีเรื่องดีๆเ กิดขึ้นสักครั้ง ด้วยความฝันบวกกับที่เธอเสียใจกับสิ่งที่สามีทำ ทำให้เธอเชื่อในความฝันและเธอก็ตัดสินใจย้ายบ้านอีกครั้ง โดยที่ไม่คิดมาก
”ถ้าน้าย้ายครั้งนี้ก็ขอให้ครอบครัวเราพบเจอแต่สิ่งที่ดีนะ… ถ้าอยากอยู่กับน้าก็คุ้มครองครอบครัวเราด้วย น้าก็จะดูแลหนูอย่างดี” กานดายืนพูดกับรูปเด็กที่แขวนติดอยู่ผนังบ้าน อย่างมีความหวัง
.
.
.
เช้าวันรุ่งขึ้น กานดาขนของย้ายออกมาอยู่ทาวน์เฮ้า ที่อยู่ไม่ไกลจากห้องเเถวเก่ามากนัก โดยมีแม่สามีช่วย
”ย้ายออกซะได้ก็ดี” แม่สามีพูดออกมาด้วยสีหน้าจริงจัง กานดาหันมองแม่สามี ด้วยสงสัยทำไมแม่สามีถึงพูดแบบนั้น ก่อนจะหันมาเก็บของต่อ
”แม่ไม่กล้าบอก ห้องที่อยู่น่ะ คนงานมันผูกคอตายตั้งกับยังสร้างไม่เสร็จดี… บอกไปเดี๋ยวก็จะมากลัวกัน” กานดาหันมองแม่สามีอีกครั้ง เพื่อฟังแม่สามีเล่าต่อ
”ก็ตรงหน้าต่างที่วางที่นอนมึงกันนั่นแหละ มันผูกคอตายตรงนั้น” แม่ยังมาดูเลยตอนที่เขามาเก็บศพไป กานดามีสีหน้าหวาดกลัวเพราะเธอคือคนที่นอนริมหน้าต่าง
