กานดาใช้ชีวิตตามปกติเหมือนที่เคยเป็นมา แต่สังเกตุพบว่า ลูกชายของตน ร้องไห้โดยไม่มีเหตุผลอยู่บ่อยๆ
”โอ๋ๆ ใครแกล้ง ใครแกล้ง” กานดาก้มคว้าตัวลูกน้อยขึ้นมาอุ้มและถามไถ่ ไม่ได้หวังจะให้ลูกชายตอบกลับ แต่กานดาก็ใจหาย เมื่อลูกชายชี้ไปที่รถเข็นที่เลื่อนตัวเองไปมาเหมือนมีคนเลื่อนอยู่ พอกานตามองรถเข็นอย่างเต็มตา รถก็หยุดชะงักลง กานดาก็เลี้ยงลูกตามปกติเพราะไม่คิดว่ามีอะไร
”ค้างค่าเช่ามา 2 เดือนแล้ว” สองผัวเมียได้แต่ปรึกษาหาทางออกกับปัญหาเดิมๆ ที่ครอบครัวของเธอเจอมาตลอด
”รวมเงินได้บ้างไหม จ่ายให้เขาสักเดือนก็ยังดี” สามีส่ายหน้าไปมา ด้วยความเครียด
”พรุ่งนี้หนูจะไปขอผลัดผ่อนเขาดูอีกสักที เผื่อเขาจะให้” กานดาพูดพลางเอามือแตะแขนสามี เหมือนจะบอกเป็นนัยๆว่าไม่เป็นไร
.
.
.
กานดานำไม้เล็กๆ มาทำเบ็ดตกปลา แล้วปักทิ้งไว้บริเวณบ้านข้างๆ ที่มีแอ่งน้ำขังเลยออกมาเกือบถึงบ้านตัวเอง หวังจะให้ได้ปลา มาทำอาหารมื้อเย็นเพื่อลดรายจ่าย หลังจากที่ไปผลัดผ่อนค่าเช่าบ้านแล้วต้องผิดหวังกลับมา
”ได้กับข้าวแล้ว” กานดาพูดกับตัวเองด้วยความดีใจที่ปลาติดเบ็ด เธอรีบวิ่งไปคว้าเบ็ด พบว่าได้ปลาช่อนตัวใหญ่ เธอเอามันขึ้นมาไม่ยากนักเพราะน้ำไม่ได้ลึกอะไร
”อยู่ในนี้ก่อนนะ” กานดาพูดกับปลาที่จับได้ พร้อมเอาปลาใส่โอ่งหน้าบ้านที่มีอยู่ก่อนหน้าเธอจะมาอยู่ พร้อมกับหยิบโทรศัพท์เพื่อที่จะโทรบอกสามีให้กลับมาทำปลาเพราะเธอทำไม่เป็น
”กรุณาฝากข้อความหลังเสียงสัณญาณ… เมื่อเธอโทรแล้วปลายสายไม่มีการตอบรับ กานดารอสามีของเธอจนมืด เลยเวลากลับบ้านของสามีมานานมากแล้วบวกกับที่ลูกร้องงอแงผิดปกติทำให้กานดากังวลใจมาก เธอเอาลูกเข้านอนและตื่นขึ้นมาในตอนเช้า พบว่าสามีของเธอก็ยังไม่กลับบ้าน กานดารีบเตรียมนมและของใช้ส่วนตัวของลูกน้อย หอบไปที่ทำงาน ที่สามีของเธอรับจ้างเทปูนอยู่ ก็พบว่าสามีเธอโดนตำรวจจับเพราะมีเรื่องทะเลาะวิวาทกับเพื่อนร่วมงาน
”หัวหน้ากำลังไปเดินเรื่องอยู่” เชียร เพื่อนสนิทของสามี พูดบอกให้กานดากลับมารอสามีที่บ้าน
.
.
.
กานดากลับบ้านมาด้วยความวิตกกังวล เธอมองเห็นปลาที่เธอจับไว้เพื่อเป็นอาหาร ที่อยู่ในโอ่ง เธอจึงตัดสิ้นใจตักมันขึ้นมา เพื่อปล่อยหวังเอาบุญ บวกกับอารมณ์ตัดพ้อที่ครอบครัวของตนทำไมต้องมาเจอแต่เรื่องร้ายๆ
เธอปล่อยปลาไปในที่ที่เธอจับมันมา ไม่นานนัก สามีเธอก็กลับบ้านมา เธอสวมกอดสามีอย่างดีใจ เมื่อเห็นสามีที่ยืนอยู่เบื้องหน้า จะด้วยบาปกรรมหรืออะไรก็ตามที่ทำให้เธอและครอบครัวต้องเจอเรื่องร้ายๆ เธอคิดจะปล่อยผ่านมันและไม่พูดถึง เพราะมีเรื่องที่หนักหนารอเธอกับสามีอยู่
”สงสัยเราต้องย้ายบ้าน”
”เขาไม่ให้ใช่ไหม”
”จ๊ะ”
ทั้งสองสบตากันเพื่อให้กำลังใจกัน เช้าวันรุ่งขึ้นกานดาอุ้มลูกมาเดินเล่นหน้าบ้าน เลยไม่พลาดที่จะร่ำลา ป้าบ้านข้างๆ
”ป้า ป้าอยู่ไหม”
”กานดาหรอ” หญิงชราโผล่หน้าออกมาทางหน้าต่างอย่างเคย
”หนูกำลังจะย้ายออกแล้วนะจ๊ะป้า”
”อ้าว พึ่งมาอยู่ไม่เท่าไหร่ทำไมถึงจะย้ายออกสะล่ะ” หญิงชรารีบถามกลับด้วยความแปลกใจ กานดายิ้มแบบหมดหวังแต่ไม่ได้เอ่ยตอบ
ก่อนจะเดินกลับมาเอาลูกนอน เเละเตรียมเก็บข้าวของเพื่อรอวันย้ายออก ระหว่างกล่อมลูกนอนบนเตียงกานดานอนคิดเรื่องนั้นเรื่องนี้จนเผลอหลับไป
