เมื่อย้ายเข้าบ้านใหม่ทั้งสองหวังจะใช้ชีวิตที่ดีขึ้นเพราะค่าเช่าถูกกว่าที่คิด ลักษณะเป็นห้องแถวเล็กๆ ถึงจะดูแออัดแต่ก็อยู่ได้อย่างสบาย แถมยังใกล้บ้านแม่สามีอีกด้วย กานดานอนหลับเพราะความเหนื่อยล้ากับการขนย้ายของมาบ้านใหม่
”น้าๆ…” เสียงเรียกเธอปนเสียงสะอื้นดังขึ้นในกลางดึก กานดาลืมตาขึ้นเพราะได้ยินเสียงมีคนเรียกเธอ กานดารีบลุกขึ้น ออกจากห้องนอนมายืนที่ริมหน้าต่าง เพื่อมองหาเสียง อย่างกล้าๆ กลัว
”น้า ลืมหนู ทำไมไม่เอาหนูมาด้วย” กานดามีอาการสะดุ้งตกใจมาก รีบวิ่งเข้าห้องมากอดสามีไว้แน่นด้วยความกลัว หลังจากที่ได้ยินเสียงคนเรียกตนแต่มองไม่เห็นคนเรียก ขนาดกานดากระโดนทับลงไปกอดสามีแรงขนาดนั้นแต่สามีกลับไม่ไหวติง แต่อย่างใด กานดานึกกลัวและสับสนจนหลับไป
”พี่! หนูได้ยินเสียงเด็กคนนั้นมาเรียก” กานดาเล่าถึงเหตุการที่เกิดขึ้นเมื่อคืนให้สามีฟัง
”หรือเราจะไปเอารูปที่บ้านนั้นมาดี” กานดาพูดแบบนั้นออกมาทั้งๆที่เธอรู้สึกกลัวเอามากๆ สามีกานดายิ้ม พร้อมกับดึงภรรยาของตนเองมากอด
”ไม่มีอะไรหรอก คิดมาก”
.
.
.
ทุกครั้งที่กานดาเข้านอน จะรู้สึกกลัวกับการนอนหลับของตัวเองมา ”นอนไม่หลับหรอ” นิธิถามกานดาพร้อมสวมกอดภรรยาที่นอนอยู่ข้างๆ คล้ายจะบอกเป็นนัยๆว่านอนหลับได้เขาอยู่ตรงนี้
”น้า หนูขออยู่ด้วย อย่าทิ้งหนูไว้เลยนะ” เสียงเรียกปนเสียงสะอื้นทำให้ กานดาลืมตาขึ้นมาอีกครั้งในอ้อมกอดของสามี แต่เมื่อลืมตาขึ้นมาก็พบว่าสามีเธอก็ลืมตาและจ้องมองกานดาอยู่เหมือนกัน
”พี่ได้ยินไหม” กานดาพูดถามสามีด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา
สามีของกานดาพยักหน้ารับคำถาม รีบลุกขึ้นจากที่นอนเปิดไฟ คว้ากุญแจรถ และพากานดาเดินทางมาที่บ้านเช่าหลังเก่าที่ตนพึ่งย้ายออกมา ได้แค่ 3 วัน
”รออยู่นี่นะ เดี๋ยวพี่มา” สามีกานดาเดินเข้าไปในบ้านหลังเก่าเพียงลำพังโดยมีกานดานั่งรออยู่ในรถที่ติดเครื่องทิ้งไว้ ไม่นานนักสามีเธอก็เดินออกมาพร้อมกรอบรูปเจ้าปัญหา
