จอมปลวกผีสิง : ตรีเนตร

นิยายสั้นสยองขวัญ (Horror/ Chiller)

โดย : ตรีเนตร
ลิขสิทธิ์ : Magic Time Media

ตัวผมเองเรื่องวิญญาณหลอกผีหลอนอะไรทำนองนี้ผมไม่ค่อยเชื่อ แต่ก็ไม่ท้าทายหรือลบหลู่    เพราะผมเองก็มีเพื่อนๆเยอะเพื่อนบางคนก็เชื่อเรื่องนี้เป็นชีวิตจิตใจ พอมารวมกันก็ต้องพูดสนทนากันสารพัดเรื่องหหนึ่งในนั้นก็คือเรื่อง”ผี”  บางคนก็บอกเจอมาอย่างนั้นอย่างนี้     เล่าให้ผมฟังยืนยันว่าเป็นเรื่องจริงไม่ได้แต่งขึ้นทั้งสิ้น

“ดีแล้วละเชนเอ้ยกลับมาอยู่บ้านเรา เพราะบ้านของเอ็งที่มาสร้างเอาไว้มันก็เก่าปลวกขึ้นจะหมดแล้ว”

เป็นเสียงของมารดาที่กล่าวขึ้นกับลูกชายที่ชื่อเชนขณะที่เข้าไปกราบหลังจากเดินทางมาจากกรุงเทพมาที่จังหวัดเลย

“อย่าไปคิดอะไรมากเลยเมื่อเมียเอ็งเขาไม่อยากอยู่กับเอ็งก็ปล่อยเขาไป กลับมาอยู่บ้านเรานั่นละดีแล้ว อยู่ใกล้ ๆ กันเสียทีเรื่องอะไรที่มันผ่านไปแล้วก็ช่างมันตั้งหน้าตั้งตาทำมาหากินไปข้างหน้ากันดีกว่า

คำพูดปลอบใจและบ่งบอกชัดเจนว่าแม่เป็นห่วงมากแค่ไหน เขาแทบกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ได้เพราะเมื่อก่อนนั้นเขาประสบปัญหาทางครอบครัวถึงขนาดต้องแยกทางกัน เขาจึงตัดสินใจมาอยู่ที่บ้านเกิดด้วยการหอบหิ้วลูกชายวัยหกขวบกลับมาด้วย

“ขอบคุณครับแม่ตอนนี้ผมไม่คิดอะไรแล้วครับ ไม่ต้องเป็นห่วงผมเรื่องนั้นอีก

“คิดอย่างนั้นได้ก็ดีแล้วลูก “     ผู้เป็นย่าหันไปทาชิดหลานรักที่โตเริ่มจะเป็นหนุ่มน้อยแล้ว

“คืนนี้ผมจะนอนที่นี่และแม่พรุ่งนี้ค่อยย้ายเข้าไปอยู่หลังโน้น”

“แม่อยากให้อยู่รวมกันบ้านเดียว”

“แม่บ้านห่างกันนิดเดียวก็เหมือนอยู่หลังเดียวกันอยู่แล้ว”

เมื่อตอนเชนอยู่กรุงเทพเขาได้เก็บเงินมาปลูกบ้านไว้อยู่ห่างจากบ้านแม่ของเขาไม่มากนัก เขาสร้างบ้านเป็นทรงเรียบง่ายแต่มีขนาดใหญ่พอสมควร หลังคาเป็นทรงปั้นหยาดูสวยงาม

“ชัดถ้าลูกเล่น ก็ให้เล่นอยู่แถวนี้นี้นะลูกอย่าออกไปไกลนักหรือไม่ก็ไปเล่นที่บ้านย่าก็ได้ แต่อย่าออกไปเล่นที่ทุ่งนา”

นั่นคือคำของเชนบอกกับลูกชายคนเดียวเอาไว้ทุก ๆ ครั้งที่เขาจะออกจากบ้านไปทำงาน หากแต่เด็กก็คือเด็กวันยังค่ำพอสิ้นเสียงพ่อหันหลังเท่านั้นชุดก็ออกไปวิ่งเล่นกันเพื่อน พอตกเย็นเชนกลับมาเห็นลูกนอนอยู่หน้าบ้านเนื้อตัวมอมแมมตามแขนขาเต็มไปด้วยบาดแผลทำให้เชนนั้นรับอารมณ์หงุดหงิดแทบเอาไม่อยู่ ประกอบกับวันนี้เขาเหนื่อยมาจากทำงานทั้งวัน โดยปกติเขาจะเป็นคนรักลูกมากทำอะไรต้องมีเหตุผล แต่ครั้งนี้เขาคว้าไม้เรียวมาหวดไปที่ลูกอย่างไม่มีเหตุผล ส่วนชัดนั้นด้วยความเจ็บและตกใจไม่เคยเห็นพ่อเป็นอย่างนี้ท่ก่อนรีบวิ่งออกไปสุดฝีเท้าร้องไห้จ้า

“อย่าหนีนะ มานี่!”