เวลา 17.00 น. ของวันนั้นเอง
หลังจากที่ฉันเลิกงานและเดินลงมาจากบริษัทเพื่อจะเรียกแท็กซี่กลับบ้าน ก็มีรถเก๋งสีดำสุดหรูมาจอดตรงหน้าฉัน ระหว่างที่ฉันกำลังมองว่าคือรถของใครนั้นเอง
“เจน ขึ้นรถสิครับ” เสียงของเอกเรียกฉันดังมาจากในรถ
ฉันทำท่าทางเหมือนจะไม่ขึ้นไป เพราะไม่อยากในเรื่องระหว่างฉันกับเขามันยุ่งยากไปมากกว่านี้
“คุณจะขึ้นรถดีๆหรือจะให้ผมเดินออกไป แล้วบอกเรื่องของเราให้คนในบริษัทรู้ดี” เอกพูดพร้อมทำท่าทีเหมือนจะเดินออกมาจากรถ
“พอเลย ขึ้นก็ได้” ฉันรีบเดินขึ้นรถเขาเพราะไม่อยากให้เพื่อนที่บริษัทรู้เรื่อง
หลังจากฉันขึ้นรถ เขาก็ขับรถออกไป แบบไม่พูดอะไร ไม่มีบทสนทนาอะไรระหว่างฉันกับเอกบนรถ เอกขับรถมาจนมาจอดอยู่ที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง
“ลงมาเถอะ” เขาพูดพร้อมเปิดประตูรถและเดินลงมา
ฉันได้ฟังอย่างนั้นก็เดินตามเขาออกไป
“คุณรู้ไหมเช้านั้นที่ผมตื่นขึ้นมาแล้วไม่เจอคุณผมตกใจแค่ไหน ผมรีบลงมาเพื่อถามพนักงานโรงแรมว่าพบคุณรึป่าว และผมก็ต้องเสียใจเมื่อพนักงานโรงแรมบอกว่าคุณเช็คเอ้าท์ออกมาแล้ว ออกมาทั้งที่ไม่ได้บอกลาผมได้ยังไงกัน แล้วไหนคุณบอกว่าเราจะกลับไทยพร้อมกันไง”
เอกพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า
“ฉันก็ไม่ได้อยากออกมากแบบนั้น แต่คุณจะให้ฉันทำยังไง ฉันอายกับเรื่องที่เกิดขึ้นจนไม่กล้าเจอหน้าคุณด้วยซ้ำ” ฉันตอบกลับด้วยเสียงเศร้าไม่แพ้กัน
