“ค่ะฉันจำไม่ได้ค่ะ นั้นถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวก่อนนะคะ” พูดจบฉันก็รีบเอาตัวเองออกมาจากสถานการณ์ที่น่าอึดอัดนั้นโดยเร็ว
และใช่ค่ะ หลังจากครั้งนั้นก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันเจอเอกในบริษัท หลังจากครั้งนั้น ดูเหมือนว่าเขาจะชอบมาปรากฎตัวให้ฉันเห็นอยู่เป็นประจำ ไม่ว่าจะเป็นที่โต๊ะทำงาน ที่ซึ่งโต๊ะเขากับฉันอยู่ห่างกันมาก แต่ฉันกลับเจอเขาระหว่างทำงานเป็นประจำ ไหนจะเวลากินข้าวเที่ยงอีกหละ เขาก็มักจะมาขอนั่งกินข้าวที่โต๊ะฉันและเพื่อนบ่อยครั้ง ด้วยสถานการณ์ทั้งหมดนี่เองที่ทำให้ฉันอึดอัดจนหมดความอดทน และต้องเรียกเขามาคุยด้วยทันที
“นี่คุณกำลังทำอะไรอยู่คะคุณผู้จัดการ” ฉันถามเขาด้วยความโกรธ
“เรียกผมว่าเอกเถอะครับคุณเจน เพราะผมคิดว่าคุณคงไม่ลืมชื่อผมหรอก” เขาตอบฉัน
“ใช่ ถ้าฉันจำคุณได้ จำทุกอย่างที่เกิดขึ้นระหว่างเราได้ แล้วยังไงหรอคะ คุณจะพูดถึงมันอีกทำไมกัน” ฉันถามเขาเสียงแข็ง
“แล้วทำไมผมจะพูดถึงมันไม่ได้หล่ะครับ ตลอดเวลาที่คุณอยู่ที่ญี่ปุ่นกับผมมันไม่ดีหรือยังไง ผมก็คิดว่าคุณกับผมจะมีความรู้สึกดีๆให้กันเสียอีก” เอกพูด
“แต่เรื่องที่เกิดขึ้นกับเราคืนนั้นมันไม่ใช่เรื่องที่น่าจดจำหรือน่ายินดีสำหรับฉันไงหล่ะคะ” ฉันตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ถ้าเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างผมกับคุณมันทำให้คุณรู้สึกแย่ งั้นผมจะรับผิดชอบเองครับ” เอกพูด
“รับผิดชอบอะไรของคุณกันคะ” ฉันถามด้วยความสงสัย
“ผมสืบเรื่องคุณมากับพนักงานคนอื่นแล้ว คุณยังโสดใช่ไหม” เอกถามฉัน
“ใช่ แล้วทำไมหรอคะ” ฉันถามเขากลับ
“นั้นตั้งแต่วันนี้ไป คุณมาเป็นแฟนของผม ผมจะรับผิดชอบเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเอง” เอกพูด
“จะบ้าหรอ ไม่ต้องหรอกค่ะไม่ต้องรับผิดชอบอะไรทั้งนั้น แค่คุณทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็พอ” ฉันตอบเขา
“ไม่พอหรอกครับ ไม่ใช่แค่คุณที่เสียหายผมก็เสียหายเหมือนกันนะเพราะฉะนั้นวิธีนี่แหละดีที่สุด” ระหว่างที่ฉันกำลังอึ้งอยู่กับสิ่งที่เขาพูด
“ผมไปก่อนนะครับพอดีมีประชุม ตอนเย็นรอผมนะจะได้กลับบ้านพร้อมกัน”
หลังจากพูดจบเอกก็เดินออกไป ทิ้งให้ฉันยืนอึ้งอยู่กับคำพูดของเขา แล้วยังไง สรุปนี่ฉันต้องเป็นแฟนกับเขาเพื่อรับผิดชอบงั้นหรอ ฉันคิดในใจก่อนที่จะกลับไปทำงานตามปกติทั้งที่ยังงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่
