“แล้วตอนนี้เทวดาองค์นั้นอยู่ไหนล่ะครับ”
“รติศิวายามเทวบุตรน่ะหรือ? ปู่ก็ไม่รู้เหมือนกัน อาจจะอยู่ในบ่อหลังบ้านของเราก็ได้นะ …ใครจะไปรู้”
ชายผู้มากอายุกว่าตอบหลานชายตัวน้อยด้วยแววตาแย้มยิ้มละมุนละไม ในขณะที่แววตาของเด็กชายตัวน้อยกลับมีแววรุ่งโรจน์เป็นประกายขึ้นมาโดยที่เจ้าตัวเองก็อาจจะไม่รู้ตัว
.
.
.
ดวงตาสีสนิมเหล็กที่รุ่งโรจน์เป็นประกายคู่นั้นกระพริบถี่ ๆ เมื่อแสงแฟลชจากกล้องถ่ายรูปสะท้อนแสงเข้ามารบกวนการมองเห็น ในขณะที่ริมฝีปากยังคงเอื้อนเอ่ยตอบข้อเสวนาของผู้คนรอบข้างด้วยความสุขุม เยือกเย็น
“คำว่า ‘ใครจะไปรู้’ นี่มันมีมนต์ขลังอยู่อย่างหนึ่งนะครับ ผมไม่รู้ว่าพวกคุณคิดเหมือนผมหรือเปล่า … ว่ามนุษย์เราน่ะมีสัญชาตญาณนักสู้อยู่ในตัวกันทุกคน หากมีอะไรสักอย่างเข้ามาท้าทายเรา เราจะพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อเอาชนะสิ่งที่เข้ามาท้าทายนั้น …สำหรับผมก็เช่นกันครับ คำว่า ‘ใครจะไปรู้’ ของคุณปู่เป็นสิ่งที่ท้าทายผมตลอดมา ผมมีความเชื่อว่าสักวันหนึ่งผมจะต้องรู้ให้ได้ว่า ‘รติศิวายามเทวบุตร’ คือปลาทองตัวไหน? กำลังว่ายอยู่ที่บ่อไหน? ผมจะต้องเป็น ‘ใคร’ คนนั้นที่ ‘รู้’ ให้ได้ ผมจะต้องเป็นมนุษย์คนนั้นที่คุยกับท่านรู้เรื่อง … เพื่อช่วยท่านปลดปล่อยคำสาปขององค์สุยามเทวราช … นับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา เด็กชายอนุวัฒน์ก็เอาใจใส่ปลาทองในบ่อหลังบ้านเป็นพิเศษ เขาพูดคุยกับปลาทองทุกตัว ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้ยินเสียงของปลาทองตัวไหนพูดตอบกลับมาให้ได้ยินเลยก็ตาม แต่เขาก็ไม่เคยละความพยายาม เขายังคงสับเปลี่ยนหมุนเวียนไปพูดคุยกับปลาทองทุกตัว ทุกวัน เพื่อหวังว่าจะต้องมีปลาทองสักตัวหนึ่งที่พูดกับเขารู้เรื่อง และกลับกลายร่างเป็นเทพบุตรรูปงามองค์นั้นให้เขาได้เห็น … แต่เขาก็ไม่เคยได้ยินเสียงพูดของปลาทองตัวไหนเลย … แต่ก็นั่นแหละ เด็กชายคนนั้นก็ไม่เคยละความพยายาม เขาจึงได้ริเริ่มเพาะพันธุ์ปลาทองสายพันธุ์ต่าง ๆ ด้วยตัวของเขาเอง…”
ชายชราค่อย ๆ บอกเล่าเรื่องราวของ ‘เด็กชายคนนั้น’ ให้ผู้คนรอบข้างฟังด้วยความใจเย็น
“นั่นคือปาฏิหาริย์ที่คุณอนุวัฒน์รอมาหกสิบกว่าปีใช่มั้ยค่ะ?” เสียงเจื้อยแจ้วของนักข่าวสาวคนหนึ่งแทรกขึ้นมา
“มันอาจจะฟังดูเป็นเรื่องตลกนะครับ ปาฏิหาริย์จะมีจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่ปาฏิหาริย์ก็ทำให้คนเรามีความหวังเสมอ”
นักข่าวแต่ละคนต่างแสดงสีหน้าแตกต่างกันออกไปตามภูมิพื้นนิสัยของตน บ้างก็ตีหน้าเคร่งเครียด คิดพิจารณาคำพูดนั้นราวกับเป็นโจทย์การบ้านที่เพิ่งได้รับมาจากคุณครูสด ๆ ร้อน ๆ บ้างก็อมยิ้มเหมือนกับจะหัวเราะดัง ๆ อยู่ภายในใจว่า — คนพูดท่าจะเพี้ยนไปเสียแล้วแน่ ๆ
“คุณอนุวัฒน์พอจะบอกนักลงทุนรุ่นหลังได้มั้ยค่ะ ว่าคุณอนุวัฒน์มีเคล็ดลับอะไรถึงทำให้คุณอนุวัฒน์ประสบความสำเร็จมาได้จนถึงทุกวันนี้”
ชายชรายกน้ำในแก้วขึ้นจิบอีกคำรบหนึ่ง เป็นอีกครั้งที่ดวงตาสีสนิมเหล็กคู่นั้นเลื่อนลอยออกไปนอกหน้าต่าง…สู่ยามาสวรรค์
“ผมแค่เชื่อในเรื่องที่คุณปู่ของผมเล่าให้ฟังเท่านั้นแหละครับ”
