ผมมาโผล่ที่นี่ได้ไง : Alistonut

นิยายสั้นวาย ชาย-ชาย (YAOI) นิยายสั้นแนวแฟนตาซี (Fantasy)

โดย : Alistonut
ลิขสิทธิ์ : Magic Time Media

21.03 น.

คอนโดชื่อดังย่านรามอินทรา

“โอ๊ยย! ทำไมบักพระเอกมันคือเป็นตาซังแท้หละ ถ้ากูได้ไปเป็นนายเอกนะจะงอนมันไปสักนานๆ เลย”

ผมร้องออกมาหลังจากที่ดูซีรี่ย์วายเรื่องโปรดจบเป็นรอบที่ 3 แล้วครับแต่ความรู้สึกไม่ชอบที่มีต่อพระเอกของเรื่องเหมือนจะมีมากกว่าเดิม ก็แน่สิครับพระเอกเรื่องนี้ทั้งเจ้าชู้ นอกใจนายเอกถึงจะบอกว่าเมาก็เถอะ ไหนจะช่วงแรกๆ กลั่นแกล้งนายเอกอีก ผมไม่อยากให้นายเอกให้อภัยพระเอกง่ายขนาดนั้นอ่ะครับเข้าใจผมมั้ย น่าจะเล่นตัวให้พระเอกมันสำนึกมากกว่านี้หน่อย หลังจากนั้นผมก็ปิดโน๊ตบุ๊คแล้วก็เข้านอนเลยครับเพราะทำงานต่อไม่ได้แล้วหัวร้อนเกินไป
.
.
.

“เอ๋ ทำไมเตียงเรามันแข็งจังเลยนะวันนี้ ฮือ ไม่นุ่มเลยอ่ะ” ผมรู้สึกเตียงมันไม่นุ่มนิ่มเหมือนทุกวันเลยครับ เป็นแน่นๆ ดังนั้นผมจึงลืมตาขึ้นมาเห็นเป็นอะไรสักอย่างขาวๆ มันเหมือนคนเลยอ่ะครับ ผมจึงไล่สายตาสำรวจไปเรื่อยๆ จนเห็นเป็นคนครับ ทีนี้ละตื่นเต็มตาเลยครับ

“เห้ย!!! นายเป็นใครเนี่ย แล้วทำไมกูแก้ผ้าอย่างนี้วะเนี่ย โอ๊ย!” ผมรีบลุกขึ้นอย่างไวเลยครับ แล้วก็ร่วงลงกับพื้นเพราะเจ็บสะโพกมากครับ โอ๊ย!นี่มันอะไรกันเนี่ยเกิดอะไรขึ้นกับผม ผมคงไม่ได้เสียตัวให้ไอ้หมอนี้หรอกนะ TT แม่จ๋าช่วยด้วย

เจ้าขา ร้องอะไรอ่ะ แล้วทำไมตื่นเร็วจัง เมื่อคืนกว่าจะได้นอนไม่ใช่เหรอ” ไอ้คนที่อยู่บนเตียงมันร้องออกมาครับ แล้วพอมันหันมาเท่านั้นแหละครับผมถึงกับอุทานออกมาดังๆว่า ‘เหี้ย’ ก็คนที่นอนอยู่บนเตียงมันคือ พอร์ช พระเอกซีรีย์ที่ผมเกลียด ผมเลยรีบเดินด้วยท่าทางแปลกๆ เพราะเจ็บสะโพกไปเข้าห้องน้ำครับ แล้วส่องกระจกดู แล้วต้องร้อง‘เหี้ย’อีกครั้งหนึ่งครับเพราะตอนนี้รูปร่างหน้าตาผมเหมือนกับนายเอกซีรีย์

มันเกิดอะไรขึ้นกับผมเนี่ย ผมมาอยู่ที่นี้ได้ยังไง แล้วทำไมผมเข้ามาอยู่ในซีรีย์นี่ได้กัน มันงงและสับสนไปหมดแล้วครับ แล้วผมจะทำยังไงถึงจะกลับบ้านได้ เอ๋…รึที่ผมได้เข้ามาในเรื่องนี้ได้เพราะใครบางคนต้องการให้ผมแก้ไขอะไรบางอย่างในเรื่องหรือเปล่านะ ต้องใช่แน่ๆ ดังนั้นผมจึงรีบอาบน้ำ แล้วหยิบผ้าคลุมอาบน้ำมาคลุมไว้ครับ เพราะผมไม่มีเสื้อผ้ามาด้วย
.
.
.

แอ๊ดดด…

ผมเปิดประตูออกไปครับ ไอ้คนที่ควรจะอยู่บนเตียงตอนนี้ก็ไม่อยู่แล้วครับ ไม่รู้ไปไหนของเขา ผมเลยเดินออกไปหาเสื้อผ้ามาใส่ตอนนี้มีอะไรก็ใส่หมดแหละครับ ดีกว่าอยู่โล่งๆ อย่างนี้ พอแต่งตัวเสร็จผมก็เดินออกไปนอกห้องนอนครับ แล้วก็เจอกับพอร์ชเขากำลังทำอาหารอยู่ครับ ผมเลยเดินไปนั่งตรงเคาน์เตอร์ครัวครับ เริ่มแรกผมต้องคุยกับเขา เพื่อให้รู้ก่อนครับว่าตอนนี้ถึงตอนไหนของซีรีย์แล้ว

“อาบน้ำเสร็จแล้วเหรอ พอดีเลย พอร์ชทำอาหารเสร็จพอดีมากินข้าวเร็วแล้วจะได้ไปมหา’ลัยกัน วันนี้เจ้าขามีเรียน 9 โมงนิเดี๋ยวเราไปส่ง” พอร์ชเอ่ยออกมาเมื่อเห็นผมนั่งอยู่ครับ ถ้าให้เดาจากการที่เขาพูด ตอนนี้เจ้าขากับพอร์ชน่าจะเป็นแฟนกันแล้ว และใกล้จะถึงจุดไคลแมกซ์ของเรื่องแล้วครับ

“นี่พอร์ชทำอาหารโปรดของเจ้าขาเลยนะ กินเยอะๆ” แล้วเขาก็ตัก แกงจืดของโปรดเจ้าขามาให้ผมครับ แต่ขอโทษเถอะครับผม คือฟาง ไม่ใช่เจ้าขาของเขาถึงแม้ว่าตอนนี้ผมจะอยู่ในร่างของเจ้าขาก็เถอะ ผมไม่ชอบกินผักแต่เขาดันตักผักในแกงจืดมาให้ผมเต็มเลยครับ TT

“พอร์ช เราไม่กินผัก ไม่ต้องตักมาให้เยอะได้มั้ยอ่ะ” ผมบอกเขาไปหลังจากที่เขาตักแต่ผักให้ผมอย่างเดียวเลยเนื้อสัตว์แทบไม่มีเลยครับ ฟางคนนี้รับไม่ได้อย่างแรง

“เมื่อก่อนเห็นฟางกินแต่ผักนิ ทำไมตอนนี้ไม่เอาแล้วล่ะ” ผมก็เลิ่กลั่กเลยครับไม่รู้จะตอบยังไงดี

“คือช่วงนี้เราเบื่อๆ แล้วน่ะ อยากกินเนื้อบ้าง” ผมเลยเลือกที่จะแก้ตัวไปอย่างนั้นแทนครับ ผมไม่สงสัยเลยว่าทำไมเจ้าขาถึงได้รักพอร์ชนัก พอร์ชเขาเป็นคนที่เอาใจใส่มากครับ แล้วก็เป็นคนเอาใจเก่งด้วย มิน่าเจ้าขาถึงได้ยอมมันไปซะทุกอย่าง ขนาดโดนมันนอกใจไม่กี่วันยังหายโกรธเลยครับ เรียกว่าคลั่งรักพอร์ชสุดๆ