โดย : กอหญ้า
ลิขสิทธิ์ : Magic Time Media
ฉันกำลังจะเดินทางออกจาก อ.เกาะพะงัน จ.สุราษฎร์ธานี ฉันลากกระเป๋าเดินทางพาตัวเองเดินลงเรือด้วยความรู้สึกที่แตกต่างจากตอนมาโดยสิ้นเชิง เรียกว่าตอนมานำพาฝัน ถึงวันกลับซับด้วยน้ำตายังไงก็ไม่ปาน
ฉันขึ้นไปยังชั้นสองของเรือวางกระเป๋าไว้ที่เก้าอี้แล้วเดินไปยังระเบียงมองไปเห็นคนที่มาส่งยืนคุยโทรศัพท์สักพักเขาก็ขับรถออกไป พร้อมกับเรือก็ถอนสมอค่อยๆ เคลื่อนออกไปจากเกาะแห่งนี้
จุดหมายปลายทางคืออีกฝั่งของ อ.ดอนสัก จ.สุราษฎร์ธานี ด้วยเช่นกัน บ๊ายบายพะงันที่รัก ฉันเชื่อว่าหลายคนที่มาเยือนยังเกาะแห่งนี้ต่างหลงใหลในเสน่ห์ของมัน เสน่ห์ที่รัญจวนใจสำหรับนักท่องเที่ยว คู่รักหนุ่มสาวที่มาหาความหวานความสำราญเบิกบานใจในช่วงเวลาแห่งการท่องเที่ยว หรืออะไรก็แล้วแต่ที่เรียกมันว่าความสุข
แต่สำหรับฉันเรียกมันว่า “ความทรงจำที่หอมหวานของช่วงวัย” ไม่ว่าความทรงจำนั้นจะเป็นความทรงจำที่สมหวังหรือไม่สมหวัง ล้วนแล้วก็เป็นความทรงจำของชีวิตทั้งสิ้น และฉันเองก็ดีใจที่ได้มีความเก็บทรงจำนี้ไว้ในช่วงวัยสาวของฉัน เพราะเมื่อหนึ่งเมื่อใดที่หวนคิดถึงอายุช่วงวัยนี้ ฉันก็จะยังสัมผัสได้ถึงหัวใจรักที่บริสุทธิ์
เรือค่อยๆเคลื่อนตัวอย่างช้าๆ ทำให้เห็นเกาะแห่งนี้ค่อยๆ เล็กลงเรื่อยๆ จนเหมือนมันค่อยๆ จะเลือนหายไปในที่สุด ก็คงเหมือนกับชีวิตจริงของเธอกระมังที่เรื่องราวที่ในเกาะแห่งนี้มันจะค่อยๆเลือนหายไปในหัวใจของเธอในที่สุด
เกาะน้อยที่รอคอยฝัน เกาะสวรรค์สรรค์สร้างกลางสมุทร
เกาะนี้ที่มีหัวใจบริสุทธิ์ เกาะที่จะหยุดสุดที่ปลายฝัน…..ในวันเก่า
ที่นี่จะมีความทรงจำ ที่นี่จะคอยย้ำความใดเล่า
ที่นี่จะมีแสงสีและมีร่มเงา แต่ที่นี่จะไม่เขา….ให้เราได้คิดถึง
เสน่ห์ของเกาะพะงันนั้นเป็นที่ยอมรับของชาวต่างชาติมากมายหลายประเทศ นักท่องเที่ยวบางคนเคยมาที่นี่มากกว่า 4 ครั้งเสียด้วยซ้ำ ในขณะที่ฉันเป็นคนไทยแท้ๆ กลับมาที่นี่แค่ 3 ครั้งเท่านั้นเอง และดูท่าว่ามันจะหยุดอยู่ที่จำนวนเพียงแค่นี้เสียแล้วกระมัง ทั้งๆที่ ค่าเดินทางก็ถูกกว่าแถมที่กินที่พักก็ฟรีอีกต่างหาก เพราะน้าดาวของฉันมาทำรีสอร์ทอยู่ที่นี่กับน้าเขยของฉัน
เพียงเพราะครั้งนี้ฉันรู้สึกเข็ดกับที่นี่เสียแล้ว พะงันที่รักอย่าน้อยใจไปเลยเจ้าไม่ได้ทำอะไรผิดหรอก แต่หัวใจของฉันนี่สิที่มันหลงตัวเอง หยิ่งทะนง จนตกหลุมพรางของตัวเอง จนต้องพาหัวใจที่ร้าวรานเดินทางข้ามฝั่งหอบกลับไปยังที่ที่เจ้าจากมา
