โดย : KANI
ลิขสิทธิ์ : Magic Time Media
โอ้ยหัวของฉันมันเจ็บๆ มึนๆ
ฉันค่อยๆ ลืมตา เริ่มเห็นภาพเงาของใครสักคนที่เลือนรางจนภาพมันชัดเจนขึ้น ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนเข้ากับใบหน้าอันหล่อเหลาอย่างไม่น่าเชื่อ สันกรามคมคายกับสั้นจมูกสวยได้รูป ริมฝีปากของเขามันทำให้ฉันใจเต้นแรง คนอะไรทำไมหล่อได้ขนาดนี้กันนะ แล้วเขาคือใครกัน แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้นตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหน
“เธอได้สติแล้วนี่” โอ้โหคนอะไรแค่เสียงยังหล่อ ถึงมันจะดูเยือกเย็นแต่เสียงทุ้มๆ ของเขามันขโมยใจฉันไปหมดแล้ว ฮืออออ
“นายเป็นใคร แล้วทำไมฉันมาอยู่ที่นี่ได้” ฉันรวบรวมสติแล้วจึงเอ่ยคำถามที่สงสัยออกไป
“เธอหมดสติอยู่ริมชายหาด สึนามิแรงขนาดนั้นเธอรอดมาได้ยังไงกันฉันล่ะทึ่งจริงๆ”
ใช่เมื่อคืนนี้เกิดสึนามิลูกใหญ่ฉันจำได้แล้ว และฉันพึ่งสังเกตว่าตอนนี้ตัวเองใส่เสื้อผ้ามนุษย์อยู่นี่ นี่คงจะเป็นบ้านของเขาสินะ ทำไมมันดูสวยหรูมีสไตล์จัง เขาต้องเป็นลูกผู้ดีมีเงินแน่ๆ ลักษณะท่าทางผิวพรรณถึงได้ดูดีอย่างนี้
“ตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหนกัน”
“ที่นี่คือบ้านของฉัน เราอยู่ชั้นที่ 5 ของบ้าน เลยเหมือนไม่มีเหตุการณ์สึนามิหรืออะไรเกิดขึ้น แต่ถ้าเธอลองมองไปทางหน้าต่างเธอจะรู้ว่าทุกอย่างข้างนอกมันเปลี่ยนไปแล้ว” เขาพูดจบแล้วทำหน้าเศร้า
“นายเป็นอะไรรึเปล่า” ฉันถามด้วยความสงสัยและอยากรู้อยากเห็น
“พ่อแม่ของฉันออกไปเดินเล่นริมชายหาดกัน แล้วจู่ๆ ก็เกิดสึนามิขึ้นได้ไงไม่รู้ พวกเขาหายไป ฉันออกไปตามหาพวกเขาตอนรุ่งเช้าที่สึนามิสงบแล้ว กับไม่เจอพวกท่านเลย” เขาเริ่มเสียงสะอื้น
“เจอก็แต่เธอที่นอนหมดสติอยู่ที่ริมชายหาดนั้นแหละ”
ฉันสงสารเขาจัง
“พวกท่านจากฉันไปแล้วใช่ไหม? ฉันเสียพวกท่านไปแล้วใช่ไหม ฉันจะอยู่ต่อไปยังไง” พอพูดจบเขาก็ร้องไห้โฮออกมา
ตอนนี้เขากำลังอ่อนไหวมาก ฉันทั้งสงสารและเสียใจไปด้วย เพราะฉันเข้าใจความรู้สึกของคนที่เสียพ่อกับแม่ไป พวกเขาจากฉันไปตั้งแต่ฉันยังเด็กๆ ฉันกอดปลอบเขาอย่างอ่อนโยน เวลาผ่านไปเนิ่นนานกว่าที่เขาจะได้สติแล้วหยุดร้องไห้ฟูมฟาย
“ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนนายเอง ให้ฉันอยู่กับนายที่นี่นะ” ฉันพูดมันออกไปทำให้เขาทำหน้างุนงง
“แค่ชื่อเรายังไม่รู้จักกันเลย เธอจะมาอยู่กับฉันได้ไง เธอไม่ต้องกลับบ้านหรอ” เขาตอบกลับมาอย่างตรงไปตรงมาให้รู้เลย ว่าฉันอยู่ที่นี่ไม่ได้
“ฉันไม่มีบ้าน ไม่มีครอบครัวหรอก ให้ฉันทำงานรับใช้นายก็ได้ ให้ฉันอยู่ที่นี่เถอะนะ แล้วอีกอย่างคือฉันชื่ออันดามัน แล้วนายล่ะ” ฉันตอบกลับไปด้วยสีหน้ายิ้มแย้มและท่าทีกระตือรือร้น และใช่ที่ฉันพูดไปไม่ได้โกหกเลยแม้แต่นิดเดียว ฉันชื่ออันดามันและที่ๆ ฉันเคยอาศัยอยู่คือในทะเล และฉันไม่ใช่มนุษย์… เรื่องที่ฉันต้องปิดบังเขาไว้ก็คือ ฉันเป็นนางเงือก…เวลาที่ฉันขึ้นฝั่งมาบนชายหาดฉันจะกลายเป็นเหมือนมนุษย์ที่มี 2 ขาไว้เดินเหมือนมนุษย์ทั่วไปเลย
“ฉันชื่อคิริน งั้นฉันจะให้เธออยู่ที่นี่ไปก่อน มีที่ไปค่อยไปละกัน” เยสสสสสสสสสำเร็จแล้วโว้ยยยย
“เย้!!! ตอนนี้มีงานไรให้ฉันทำมั้ย ฉันทำได้หมดทุกอย่างเลยนะ”
“แล้วแต่เธอจะทำเลยละกัน ฉันจะไปนอนพักก่อน” เขาตอบเสียงนิ่งแล้วเดินเข้าห้องไป
“เอาล่ะ ฉันจะทำไรดีนะ” ฉันตื่นเต้นกับการใช้ชีวิตในบ้านแบบมนุษย์มาก จะได้ทำตัวเหมือนมนุษย์จากที่ฉันแค่เคยเห็นมาตอนขึ้นมาเล่นบนชายหาดบ่อยๆ
