หลังจากหมอมาดูอาการแล้วหมอแจ้งว่าเป็นอาการหลังการได้รับการกระทบกระเทือนทางสมอง อาการนี้จะอยู่เพียงชั่วคราว แต่สิ่งที่น่าห่วงกว่าคือ โรคเส้นเลือดหัวใจตีบของคนไข้ ตอนนี้มันแทบจะใช้การไม่ได้แล้วนะครับ ต้องรีบผ่าตัดนะครับเพราะอาจอันตรายถึงชีวิตได้
การคำบอกเล่าของหมอทำให้ลินเองกังวนมากเพราะหากผ่าตัด ลินเองอาจไม่มีเวลาแก้ไขในสิ่งที่เค้าบอกมาแล้วต้องแก้อะไร แล้วร่างกายเป็นแบบนี้จะแก้ได้ยังไงตอนนี้แค่หายใจยังเหนื่อยเลย ลินเอ้ย งานยากแล้วแก แล้วถ้าแก้ไขไม่ได้ล่ะมันจะเกิดอะไรขึ้น ปวดหัวโว้ย
.
.
.
ประตูห้องเปิดออก พร้อมกับมีพนักงานหญิงคนหนึ่งเข็นรถอาหารเข้ามาพร้อมกับยาและพูดว่า
“ลิน จงฟังนนะนื่คือยาที่ต้องกินทุกวันตอนเช้า ยานี่จะช่วยให้อาการที่เป็นอยู่ทุเลาลงได้ แต่ต้องกินทุกวันและยานี่ยังสามารถที่จะให้เจ้าขอพรได้วันละหนึ่งข้อ พรจะสามารถช่วยเจ้าในการแก้ไขปัญหาต่างๆได้” อ้าวแบบนี้ทุกคนก็รู้เรื่องที่ลินไม่ใช่ชลาแล้วสิ แต่เปล่าเลยพอมองไปที่ทุกคน ทุกคนนิ่งเหมือนหนังที่โดนกดหยุดไว้ นี่คงเป็นอีกสิ่งมหัศจรรย์ที่ต้องเจอสินะ เราต้องมาแก้ไขอะไรนะ แล้วถ้าเราทำได้เราเป็นอย่างไรนะลินคิด
“ต้องแก้ไขอะไร เดี๋ยวเจ้าก็รู้เอง ส่วนถ้าทำไม่ได้จะเกิดอะไรขึ้น คือถ้าเจ้าแก้ไขไม่สำเร็จเจ้าจะไม่สามารถกลับเข้าร่างตัวเองได้ และร่างนี้ก็กำลังจะตาย เพราะร่างนี้หมดวาระกรรมแห่งการเป็นมนุษย์โลกแล้ว เท่ากับว่า เจ้าจะกลายเป็นวิญญาณเร่ร่อนจนกว่าจะครบวาระกรรมแห่งการเป็นมนุษย์ของเจ้าเองไงล่ะ ข้าไปก่อนนะ ขอให้เจ้าทำสำเร็จนะ ชลินทรา”สิ้นสุดคำพูดทุกอย่างก็กลับมาเป็นปรกติ
.
.
.
“ทานได้ไหมลูกหรือให้แม่สั่งอาหารที่ร้านมาให้ดีลูก”แม่ดาถาม
“ทานได้ค่ะ อาหารดีๆ ทั้งนั้นเลย” ลินในร่างชลาตอบ
“ปรกติคุณหนูไม่ทานอาหารโรงพยาบาลนี่คะบอกว่าสรกปรก ไม่อร่อยต้องให้สั่งจากร้านอาหารมาให้ทานตลอด”ไหมตอบลินเสียงแผ่ว
“ตอนนี้ลิน เอ่ย ชลาทานได้ค่ะ” ลินตอบ
ทุกคนหันมาองอย่างสงสัย ชลาไม่เคยพูดดีกับคนใช้ในบ้านเลย วันนี้กลับพูดค่ะกับคนใช้ ชลาที่ปรกติทำตัวติดหรูแม้แต่เวลานอนโรงพยาบาลก็ต้องสั่งอาหารจากร้านดังมาทานตลอด วันนี้ทานอาหารโรงพยาบาลได้ แถมบอกว่าเป็นอาหารดีๆ การตกบันไดครั้งนี้ทำชลาเปลี่ยนแปลงไปมากขนาดนี้เลยทีเดียว
ด้านลินเองคิดว่า สิ่งแรกที่ต้องแก้ไขคือนิสัยของชลา ที่ทำทุหคนเอือมละอาในความเรื่องมากเรื่องเยอะ เอาแต่ใจ ของชลาเป็นอันดับแรกแล้วกัน ใช่ไม่ใช่ค่อยว่ากันอีกที
“แม่ดาคะ ชลายังไม่ผ่าตัดตอนนี้ได้ไหมคะ ชลาขอเวลา 7 วัน ค่อยผ่าได้ไหมคะ” ลินเอ่ยขอ
“แต่มันอันตรายมากนะลูก” แม่ดาพูดด้วยความเป็นห่วง
“นะคะ การที่ผ่าตอนนี้ก็ใช่ว่ามันไม่อันตรายนี่คะ ชลาขอเวลา 7 วันในการปรับปรุงตัวเอง เผื่อว่าชลาผ่าแล้วอาจไม่ฟื้นขึ้นมา อย่างน้อยชลาอยากให้ทุกคนจำว่า ชลาน่ารัก เป็นคนดี ในความทรงจำของทุกคนได้ไหมคะ มันอาจจะสายไปแต่ชลาอยากทำนะคะแม่ดา” ลินตอบตามที่คิด เมื่อชลาลัยหมดเวลาแห่งกรรมบนโลกมนุษย์แล้ว ก็แปลว่าชลาต้องตายหลังจากครบ 7 วัน
“ชลา หนูอย่าพูดแบบนี้อีกนะลูก แม่จะอยู่ยังไงถ้าหนูทิ้งแม่ไป” แม่ดาเริ่มร้องไห้
“แม่ดาขา แม่ดายังมีพี่ทิชาอีกคนไงคะ พี่ทิชาเองก็รักแม่มาก แม่ต้องอยู่กับพี่ทิชานะคะ” ลินในร่างชลาสัมผัสได้ว่า มันต้องมีอะไรติดค้างในใจของแม่ดาเกี่ยวกับพี่ทิชาแน่นอน
“ชลาทานข้าวดีกว่านะลูก จะได้ทานยา” แม่ดาเปลี่ยนเรื่องทันที
หลังจากทานข้าวทานยาเสร็จ ทุกคนก็แยกย้ายกลับเหลือแค่ นมอ่อนกับพี่ทิชา เพราะว่าชลาขอร้องให้แม่ดากลับไปพักผ่อนให้นมอ่อนเฝ้าก็พอ แม่ดาจึงยอมกลับไปพร้อมกับหมอนและไหม คราวนี้ละลินต้องถามนมอ่อนกับพี่ทิชาให้ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น
“นมคะ พี่ทิชา ชลาขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ ทำไมชลารู้สึกเหมือนแม่กับพี่ทิชามีอะไรไม่เข้าใจกันคะ” ลินถามออกไปตามตรง
“ชลาพักเถอะอย่าคิดมาก ไม่มีอะไรหรอก”ทิชาบอกปัด
“ไม่ ชลาไม่นอนและชลาจะไม่ยอมกินยาเด็ดขาด ถ้าทุกคนไม่เล่าให้ชลาฟัง” ลินเอ่ยเสียงแข็ง
“คุณหนูคะ แน่ใจนะคะว่าอยากทราบ” นมอ่อนถาม
“ชลาแน่ใจค่ะ” ลินตอบทันที…ถ้าไม่รู้มันจะไม่สามารถแก้ไขได้ เราต้องรู้เวลาเหลือแค่ไม่ถึงหกวัน เราต้องรีบแก้ไขและทำให้ดีที่สุดเพื่อให้ทุกคนจำชลาในสิ่งที่ดีที่สุด
“คือ…” นมอ่อนอ่ำอึ้ง
“นมคะ ทิชาเล่าเอง” พี่ทิชาขัดขึ้น
