คืนวันต่อมา…
ไลน์! เสียงไลน์ของผมดังขึ้น พี่คีย์คงทักมาเพื่อที่จะบอกผมเรื่องเมื่อคืนแน่ๆ และก็เป็นพี่คีย์จริงๆด้วย
“สกาย นอนยัง”
“ยังครับพี่คีย์”
“รู้มั้ยว่าวันนี้วันอะไร”
“วันพุธครับ”
“ไม่ใช่อย่างงั้น พี่หมายถึงรู้มั้ยว่าวันนี้สำคัญยังไง” ผมเริ่มงงกับสิ่งที่พี่คีย์ถาม เพราะถ้าจะบอกว่าเป็นวันเกิดของผม พี่คีย์ก็คงจะไม่รู้จัก เพราะผมไม่เคยบอกใครเลยว่าผมเกิดวันที่เท่าไหร่เดือนไหน มีแค่ไอ้โต้เท่านั้นที่รู้
“ไม่รู้ครับ วันอะไรหรอครับ”
“ก็วันเกิดของสกายเองไง ลืมวันเกิดตัวเองจริงๆด้วย” เฮ้ยพี่คีย์รู้วันเกิดเราได้ไงเนี่ย ไอ้โต้ไม่มีทางบอกเรื่องนี้กับคนที่มันไม่รู้จักแน่ๆ มันไม่ใช่พวกเอาเรื่องเพื่อนไปเล่าให้คนอื่นฟังนะ นอกจากคนที่มันไว้ใจจริงๆไอ้โต้ถึงจะยอมบอกเรื่องต่างๆด้วย
“ไม่บอกหรอก แบร่”
“พี่มีของขวัญมาให้เราด้วยนะ” หลังจากนั้นก็มีไฟล์ๆหนึ่งส่งเข้ามา ชื่อไฟล์ชื่อว่า กุญแจสู่ท้องฟ้า ผมรีบกดเข้าไปดูว่าไฟล์ที่พี่คีย์ส่งมาคืออะไร สิ่งแรกที่ผมเห็นหลังจากเปิดไฟล์ ก็คือภาพวันแรกที่ผมเปิดเทอม เป็นภาพที่ผมกำลังจะเดินไปห้องน้ำกับเพื่อนเพื่อไปเปลี่ยนชุด แล้วมีคำบรรยายว่า “คนอะไรมองไกลๆ ยังน่ารัก” ส่วนภาพถัดลงมาเป็นภาพที่ผมโดนเพื่อนรุมแต่งหน้าในวันรับน้อง พร้อมคำอธิบายว่า “ขอโทษที่วันนี้ทำให้โดนแกล้ง พอดีพี่ไปขอเพื่อนให้หยุดเพลงตอนที่เราถือของเองแหละ ก็พี่อยากหาเรื่องคุยกับเรา พี่ถึงได้เตรียมอุปกรณ์ล้างหน้าไปให้เราได้ไง แต่เราโดนทาหน้าแล้วตลกดีนะ ฮ่าๆ” นี่มันเป็นแผนของพี่คีย์หรอเนี่ย
(ภาพที่ผมยืนหัวเราะในงานวันสุนทรภู่) “ไม่ยักรู้ว่าสกายจะชอบเข้าร่วมกิจกรรมด้วย ขอถ่ายภาพไว้เป็นกำลังใจให้ตัวเองหน่อยนะครับ”
(ภาพที่ผมเข้าร่วมกิจกรรมสัปดาห์ห้องสมุด) “เจอกันทุกงานเลยน๊า พี่ได้ยินเราถามหาพี่ด้วย ดีใจจัง เราแอบตามพี่แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน เรานี่เป็นกำลังในการทำงานของพี่จริงๆนะ”
และภาพกิจกรรมอื่นๆอีกมากมายที่ผมเข้าร่วมเพื่อที่จะได้ไปเจอพี่คีย์ นี่พี่คีย์ถ่ายภาพผมเก็บไว้หมดทุกงานที่ผมไปเลยหรอเนี่ย และผมก็อ่านมาจนถึงภาพสุดท้าย เป็นภาพที่ผมยืนตัวบิด ก้มหน้ายิ้มอยู่คนเดียวข้างล่างเวทีในวันที่ขึ้นไปตอบคำถามสัปดาห์วันวิทยาศาสตร์ พร้อมคำอธิบายว่า “มีคนแอบเขินพี่ด้วย ว่าแต่เวลาเราเขิน ก็น่ารักดีนะ” พี่คีย์นี่ร้ายจริงๆ หลอกให้ผมทำฟอร์มอยู่ตั้งนาน รู้เปล่าว่าเก็บอาการเขินมันลำบากแค่ไหน ที่กลัวว่าพี่จะรู้ว่าผมชอบ แต่จริงๆคือพี่คีย์รู้มาตลอดเลย แงงงงง
“นี่พี่คีย์รู้มาตลอดเลยหรอครับ”
“พี่ไม่ได้รู้มาตลอด แต่พี่ชอบเรามาตลอดต่างหาก” คดีพลิกซะงั้น ผมนึกว่าผมชอบพี่คีย์เร็วแล้ว แต่กลับเป็นพี่คีย์ต่างหากที่แอบชอบผมก่อน ผมได้แต่ยิ้ม ผมมีความสุขมากเลยที่จู่ๆคนที่ผมชอบมากๆ ตามเขาไปทุกงาน อยู่ดีๆเขากลับกลายเป็นคนที่ชอบผมอยู่แล้วเหมือนกัน แต่เดี๋ยวมีอีกอย่างที่ผมสงสัย
“เดี๋ยวนะครับ แล้วพี่คีย์รู้วันเกิดผมได้ยังไง”
“โต้เพื่อนเราบอกพี่เองแหละ ก็พี่ตามเราอยู่ พี่เลยรู้ว่าโต้คือเพื่อนสนิทของเรา พี่เลยไปสารภาพกับโต้ว่าพี่ชอบสกายอยู่ และโต้ก็รู้ว่าเราชอบพี่อยู่เหมือนกันมั้ง โต้เลยยอมให้ข้อมูลของเรากับพี่ แต่อย่าไปว่าโต้เลยนะ พี่ไปขอโต้เองแหละ” แหม่ ไอ้โต้ ไหนบอกเก็บเรื่องของเพื่อนเก่ง
“อ๋อ อย่างงี้นี่เอง”
“วันนี้วันเกิดสกาย พี่ก็เลยอยากบอกเรื่องนี้กับเราวันนี้ เผื่อถึงวันเกิดสกายปีหน้า เราจะได้จำได้ง่ายๆ และพี่จะได้รู้ว่าวันนี้พี่มีความสุขมากแค่ไหน ยังไงก็แฮปปี้เบิร์ดเดย์นะครับ”
“ขอบคุณมากๆเลยนะครับพี่คีย์ ผมมีความสุขมากๆเลยครับ”
กริ๊งๆ กริ๊งๆ จู่ๆที่คีย์ก็วิดีโอคอลมาหาผม
“พี่ชอบสกายนะครับ” คนในโทรศัพท์พูดกับผมด้วยท่าทีเขินๆ พร้อมกับอมยิ้ม พี่คีย์นี่น่ารักจริงๆเลย
“ผมก็ชอบพี่คีย์ครับ” ผมเขินมากๆ พี่คีย์บอกชอบผม เอาจริงๆ ผมก็รู้ตั้งแต่เปิดไฟล์นั้นแล้วว่าพี่เขาแอบชอบผมมาตั้งแต่วันแรกที่เจอ แต่พอพี่เขามาพูดให้ผมฟังแบบนี้ ผมเขินจนทำตัวไม่ถูกเลยครับ
“สกายครับ”
“ครับ?”
“เป็นแฟนกันนะครับ” ><
.
.
.
หลังจากที่เราสองคนตกลงเป็นแฟนกัน ผมกับพี่คีย์ก็ได้เจอกันทุกวันหลังเลิกเรียน เรามักจะไปหาอะไรกินก่อนที่พี่คีย์จะเดินมาส่งผมที่หอพักทุกวัน
พอถึงวันหยุดเราก็มักจะแต่งตัวไปถ่ายรูปตามคาเฟ่ต่างๆ ด้วยกัน มวลบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความรักจากพี่คีย์ทำให้ผมมีความสุขทุกครั้งที่เราได้อยู่ด้วยกัน จากเด็กหนุ่มวัยใสก็ได้กลายมาเป็นเด็กหนุ่มในหัวใจของพี่คีย์
การแอบรักของเราทั้งคู่ในวันนั้น สุดท้ายแล้วก็ได้นำพาให้เราสองคนมารักกันในวันนี้ แอบดีนักมารักกันซะดีดี
