ณ โรงอาหาร
“มึง พี่คีย์ให้ไลน์พี่แกกับกูด้วยว่ะ พี่เขาบอกจะส่งรูปที่ถ่ายให้กูวันนี้ให้น่ะ” ผมเอามาอวดกับไอโต้ เพื่อนสนิทตั้งแต่เด็กคนเดียวของผม ที่เรียนอยู่คนละห้อง แต่มันเป็นคนไม่ชอบแซวอะไรผมจึงปรึกษามันมาตลอดเรื่องพี่คีย์ ตั้งแต่วันแรกที่ผมเจอพี่คีย์ด้วยซ้ำ และก็มันนี่แหละ ที่บอกผมว่าเจอพี่คีย์ง่ายๆ ที่งานกิจกรรมต่างๆของโรงเรียน เพราะพี่คีย์ไปถ่ายรูปทุกงานอยู่แล้ว
“หรือว่าพี่เค้าก็ชอบมึงวะ” ไอ้โต้ถามผม
“จะบ้าหรอกูกับพี่เขาเคยเจอหน้ากันต่อหน้า แบบได้คุยกันแค่ 2 ครั้งเอง ก็แค่วันนี้กับวันรับน้อง นอกนั้นก็มีแต่กูไปแอบเจอพี่เขาตลอด พี่เขาไม่ได้เจอกูสักหน่อย มึงจะว่าพี่เขาชอบกูได้ไง” ผมแย้งเพื่อนที่พูดอะไรมั่วๆออกมา
“ก็ปกติพี่เขาก็อัพรูปลงเพจของทางชมรมอยู่แล้ว ไม่เห็นต้องส่งให้ส่วนตัวเลย”
“เออว่ะ ที่มึงพูดก็มีเหตุผล แต่ยังไงก็เถอะ กูว่าพี่เขาไม่ได้ชอบกูหรอก” ผมก็ยังยืนยันเหมือนเดิมว่าไม่น่าใช่แบบที่ไอ้โต้พูด เพราะผมกับพี่เขาเจอกันไม่กี่ครั้งเอง
.
.
.
เวลา 21.30 น.
ผมอาบน้ำ แต่งตัวเพิ่งเสร็จ และกำลังจะปิดไฟนอน และเสียงไลน์ก็ดังขึ้น ผมจึงหยิบมาดูว่าใครส่งอะไรมา และผมก็หายง่วงทันทีเพราะคนที่ไลน์มาหาผม คือพี่คีย์ พี่คีย์ส่งรูปอะไรมานะ พอผมเปิดเข้าไป ก็เห็นรูปผู้ชายชุดนักเรียน ที่แต่งหน้าขาว และมีลิปสติกสีแดงเขียนเต็มหน้า แต่ผมมองไม่ชัดเพราะลืมใส่แว่นตา เลยกะจะเปิดเข้าไปดูเต็มๆ ก็พบว่า พี่เขาได้ unsent ไปแล้ว
“พี่คีย์ส่งอะไรมาอะครับ เมื่อกี้” ผมถามด้วยความอยากรู้
“เปล่าพี่ส่งผิด เรายังไม่นอนใช่ไหม พี่กวนเราเปล่า”
“ยังครับ ไม่กวนครับพี่คีย์ ผมคุยได้ครับ” ถึงง่วงแค่ไหน ถ้าเป็นพี่คีย์ผมย่อมทนได้
“ไว้เดี๋ยวพี่ส่งให้เราดูพรุ่งนี้ดีกว่า พี่ไปนอนแล้ว ฝันดีนะครับ” อะไรของพี่คีย์เค้าเนี่ย ทักมายังไม่ได้คุยเลยไปนอนซะและ แต่ไม่เป็นไร พรุ่งนี้เดี๋ยวพี่คีย์ก็คงทักมาหาเราแหละ
“อ่อ งั้นฝันดีเหมือนกันนะครับพี่คีย์”
