เรื่องมันก็ผ่านมาแล้วหลายวัน นับตั้งแต่วันนั้นพี่ว่านก็แวะมาทานข้าวที่ร้านบ่อย ๆ แต่ฉันก็หลบหน้าพยายามไม่เจอเขา เลี่ยงได้ก็เลี่ยง ตัดใจแบบหักดิบมันยากมากที่สุดในชีวิตฉันแล้ว เจอหน้ากันก็พลันให้ตัวเองปวดใจเปล่า สู้ไม่ต้องเจอกันอีกเลยจะดีกว่า
“แตงกวา”
แต่เหมือนคำที่ร้องขออยู่ภายในใจยังไม่เป็นผล เสียงเรียกชื่อฉันทำให้หันไปมอง พี่ว่านมาคราวนี้กับใครอีกคนที่ตามติดมาด้วย ให้ทายก็คงเป็นผู้หญิงที่ชื่อปอ เจ้าสาวในอนาคตของคนตรงหน้า
“สวัสดีค่ะ แตงกวาใช่ไหม? พี่ชื่อปอนะ”
“ใช่จ้ะ สวัสดีค่ะพี่ปอ”
ฉันยกมือไหว้ผู้อาวุโสกว่า พี่ว่านจ้องมองมาเหมือนมีเรื่องอยากจะคุยด้วย แต่ฉันก็ทำหน้าเมินหนี
จนแล้วจนรอดจึงตัดสินใจพูดออกไปหนึ่งประโยค ขอแค่ให้ได้อวยพรให้พวกเขาบ้างก็ยังดี
“พี่ว่าน…ยินดีด้วยนะจ๊ะ มีความสุขมาก ๆนะ”
ฉันพูดหน้าเศร้าก้มหน้ามองพื้น ปากสีสดถูกกัดไว้จนกลายเป็นซีด นิ้วเรียวกำกระโปรงผ้าเนื้อบางจนยับยู่ยี่ กลั้นไม่ให้น้ำใส ๆไหลเอ่อออกมา
“แตง..”
“แต่งวันไหนอย่าลืมเชิญแตงด้วยนะ”
“แตงพูดเรื่องอะไรอยู่น่ะ / แต่งงานหรือคะ แตงกวารู้ได้ยังไงเนี่ย”
ฉันเงยหน้าขึ้นทำหน้างงเล็กน้อย เมื่อทั้งสองคนเหมือนจะพูดคนละเรื่องกันอยู่
พี่ปอยิ้มตาโตก่อนจะล้วงหยิบกระดาษอะไรสักอย่างออกมาจากกระเป๋า
เธอยื่นมาให้อย่างนั้น, ฉันเลยรับมาแบบไม่ค่อยเข้าใจ ก่อนจะเปิดสิ่งนั้นในมือดูก่อนจะพบว่าเป็นการ์ดเชิญแต่งงาน
กลั้นหายใจเล็กน้อยแล้วก้มลงอ่านรายละเอียดในกระดาษด้วยใจที่ปวดหนึบ
“ณัฐภัทร&วิไลวรรณ..?”
“ใครเหรอคะ” ฉันเงยหน้าถามทั้งสองคน
“วิไลวรรณชื่อพี่เองค่ะ” พี่ปอตอบ
“แต่นี่ไม่ใช่ชื่อพี่ว่านนี่คะ” ฉันชี้ไปยังชื่อของฝ่ายเจ้าบ่าว พี่ปอเลิกคิ้วก่อนจะหันไปมองพี่ว่านที่กำลังยืนนิ่งไม่ไหวติงอยู่
“หืม นั่นชื่อแฟนพี่ต่างหาก พี่ไม่ได้จะแต่งงานกับไอ้ว่านสักหน่อย”
“อ้าว”
เป็นฉันเองที่งงเป็นไก่ตาแตก ยืนอ้าปากค้างสมองประมวลผลตีกันมั่วไปหมด แล้วไหนหนูแดงบอกว่าสองคนนี้จะแต่งงานกันไง? นี่มันเรื่องอะไรกันอีก
“แตง…นี่อย่าบอกนะ ว่าที่หลบหน้ากันเพราะเข้าใจผิด คิดว่าพี่จะแต่งงานกับปอน่ะ”
“แตงกวา เข้าใจผิดกันไปใหญ่แล้วนะคะ ฮ่า ๆๆๆ”
“…”
“เห้อ จนได้จริง ๆ ไม่คิดว่าจะถูกชาวบ้านลือจนแตงเชื่อจริง ๆนะเนี่ย”
“แล้วมันยังไงล่ะคะ”
“วันนั้นพี่โทรตามไอ้ว่านไปเลือกชุดเจ้าบ่าวช่วยแฟนพี่ค่ะ วันนั้นก็อยู่กันตั้งเยอะแยะ ไม่รู้ทำไมถึงลือแบบนี้กันไปได้นะคะ ฮ่า ๆๆๆ”
“ส…สรุป พี่สองคนไม่ได้จะแต่งงานกันเหรอ..”
“ก็ใช่น่ะสิคะ”
.
.
.
เกิดความเงียบเข้าปกคลุม
พี่ปอที่ยังขำไม่เลิกหันไปพูดอะไรซักอย่างกับพี่ว่านก่อนจะค่อยๆ เดินกุมท้องออกไปจนบริเวณนี้เหลือแค่เพียงเราสองคน
“พี่ว่าน…แตงขอโทษด้วยนะจ๊ะ เข้าใจผิดกันไปใหญ่เลย”
“ไม่เป็นไรหรอก อย่างน้อยก็ทำให้รู้ว่าความรู้สึกของเรามันตรงกัน”
“อะไรนะจ๊ะ?”
“แตง”
“จ จ้ะ”
ฉันที่ยังรู้สึกหน้าแตกยับอยู่ จึงไม่กล้าจะมองหน้าคนตรงหน้าเลยสักนิด กลับบ้านไปคงต้องไปคุยกับหนูแดงให้รู้เรื่องซะแล้ว
“พี่มีอะไรจะบอก”
“อะไรเหรอ”
“ไม่ต้องกลัวว่าพี่จะไปแต่งงานกับใครหรอกนะ”
“ท…ทำไมเหรอจ๊ะ”
แม่จ๋า ทำไมฉันหน้าร้อนแบบนี้ล่ะ ช่วยฉันที ฉันไม่อยากฟังต่อแล้ว
“เพราะพี่จองตัวแตงไว้กับป้าแพงมาตั้งนานแล้วยังไงล่ะ ยัยเด็กบื้อ“
