ในขณะที่กำลังจะเดินผ่านห้องโถง หางตาของฉันก็ไปสะดุดเข้ากับเงาของใครคนหนึ่ง เจ้าของร่างนั้นยืนอยู่ในความสลัว ถึงแม้จะมองเห็นหน้าได้ไม่ชัดเจน แต่ฉันก็มั่นใจว่านั่นคือแม่
ฉันยืนแอบดูอยู่ในความมืด แม่กำลังคุยอะไรบางอย่างอยู่กับภาพของพ่อผู้จากเราสองคนแม่ลูกไปนานแล้วอย่างไม่มีวันหวนกลับ
“ที่คุณขอฉันไว้ก่อนตาย ว่าให้ฉันอยู่กับลูก ดูแลลูกถึงแม้ว่าลูกจะแต่งงานมีครอบครัวไปแล้วก็ตามน่ะ … ฉันเห็นทีว่าจะทำไม่ได้เสียแล้วล่ะ ฉันว่าลูกของเราโตพอแล้ว คนสมัยใหม่เวลาที่เขามีครอบครัว เขาก็คงอยากจะอยู่ด้วยกันเฉพาะครอบครัวของเขา เราไปอยู่ด้วยพวกเขาก็คงจะอึดอัด ฉันก็เลยจะมาบอกคุณก่อน ว่าฉันจะขอไปถือศีลของฉันเสียที คุณก็รู้ว่าฉันอยากไปนานแล้ว …ฉันรู้ ว่าคุณเป็นห่วงลูก ฉันก็เป็นห่วงลูกไม่แพ้คุณหรอก คุณจำได้ไหม วันที่เพื่อนของคุณมาบอกให้คุณกับฉันเอาลูกไปฝากไว้ที่สถานรับเลี้ยงเด็กเล็ก เพราะมันสบายกว่าอย่างนั้นอย่างนี้ ลูกจะได้มีเพื่อน เจ้าหน้าที่เขาก็ดูแลอย่างดี ฉันนี่แหละที่ค้านคุณกับเพื่อนชนิดหัวชนฝา ฉันจำได้ว่าฉันยังบอกคุณไปเลย ว่าลูกของฉัน ฉันเลี้ยงเองได้ ทำไมจะต้องเอาไปให้คนอื่นเค้าเลี้ยง…”
แม่ยังพูดพร่ำอะไรอีกมากมายหลายประโยคกับภาพของพ่อ แต่ว่าฉันไม่ได้ยินเสียแล้ว หูของฉันมันอื้อไปหมด ในขณะที่ตากลับสว่างขึ้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
.
.
.
“อ้าว มาทำอะไรอยู่ตรงนี้ล่ะ ทำไมยังไม่นอน?” แม่หันมาถามฉัน
ฉันโผเข้าไปกอดแม่แทนคำตอบ “หนูไปหาแม่ที่ห้อง…ไม่เห็น นึกว่าแม่หายไปไหน ก็เลยออกมาตาม”
“แม่หิวน่ะ ก็เลยแอบลงมาชงโอวัลตินกิน”
น้ำตาของฉันไหลเป็นสาย ซึ่งฉันก็ต้องขอขอบคุณเจ้าน้ำตาพวกนั้น ที่ช่วยชะล้างความมืดบอดออกไปจากดวงตาของฉันจนหมดสิ้น
คืนนั้นฉันขอเข้าไปนอนกับแม่ที่ห้อง นานแล้วที่ฉันไม่เคยนอนหลับด้วยความรู้สึกปลอดภัยและอบอุ่น
.
.
.
เช้าวันนี้ฉันนอนตื่นสายกว่าทุกวัน พอตื่นขึ้นมาก็ได้ยินเสียงแม่ทำอะไรขลุก ๆ ขลัก ๆ อยู่ในห้องน้ำแล้ว แม่ยังตื่นเช้ากว่าฉันอีกตามเคย
หยิบมือถือบนหัวเตียงขึ้นมาดู พบข้อความแจ้งว่า ‘คุณมี 1 สายไม่ได้รับ’ …ลงเวลา 07.25 น. ฉันกดดูหมายเลขอย่างอดเสียไม่ได้
‘คลับคล้ายคลับคลา’ ว่าจะเป็นเลขหมายโทรศัพท์ของพงศกร เลขหมายโทรศัพท์ที่ฉันตัดสินใจลบชื่อเจ้าของเลขหมายทิ้งไปแล้วตั้งแต่ ‘เมื่อวาน’
ช่างมันเถอะ… ‘อนาคต’ มันยังคดยังงอได้อีกหลายเลี้ยวหลายตอน เพราะมันเป็นสิ่งที่ยังมองไม่เห็นชัดเจนแน่นอน
แล้วฉันก็ลบเบอร์นั้นทิ้งไป!
