โดย : เสี่ยวหลิง
ลิขสิทธิ์ : Magic Time Media
“ตื่นขึ้นมาพบโลกใบนี้อีกวัน และฉันคือผู้ที่มีความสุขที่สุด”
หญิงสาวที่พึ่งตื่นในตอนสายของวัน เธอรู้สึกอบอุ่นทุกครั้งที่ได้ตื่นขี้นมา เธอมีครอบครัวที่อบอุ่น ถึงแม้ตัวเธอจะไม่ได้อาศัยกับคุณพ่อและคุณแม่ก็ตาม แต่เธอมักจะพูดกับตัวเองเสมอว่า “ฉันคือผู้โชคดี” เธอรู้สึกขอบคุณฟ้า ที่ทำให้เธอได้มาอยู่กับปู่และย่าที่แสนอบอุ่น
ช่างน่าตลกเสียจริง พ่อแม่ของเธอเลิกกันและทะเลาะกันอย่างรุนแรงตั้งแต่เธอยังเด็ก แต่นั่นไม่ใช่ปมในชีวิตของเธอเลย แต่แน่นอน ชีวิตของหญิงสาวคนนี้มีปมอยู่ไม่น้อย แต่ปมของเธอนั้นคืออะไรกันหละ .. (ฉันทิ้งปมให้เธออีกเสียแล้ว)
.
.
.
“ฟื้นแล้วหรือ” คุณย่าของเธอเอ่ยทัก ขณะที่เธอกำลังเดินลงบันไดด้วยสีหน้าที่บวมเป่ง เพราะหลับเอาเป็นเอาตาย ในมือมีโทรศัพท์สายชาร์จและหูฟัง เป็นภาพที่คุ้นเคยทุกครั้งเวลาเธอตื่นนอนและเดินลงมา
“นึกว่าจะนอนให้ถึงสักพรุ่งนี้” คุณย่าของเธอเอ่ยแซวเป็นปกติ เธอรู้สึกสดใสทุกครั้งแม้สภาพของเธอจะเหมือนศพพึ่งฟื้นอยู่ก็ตาม
“วันนี้มีแกงส้ม ไก่ผัดหน่อไม้ ปลานึ่งอยู่บนโต๊ะนะ” เธอรับฟังและพยักหน้า นี่เป็นเรื่องปกติสำหรับเธอแล้ว ทุกครั้งที่เธอตื่นนอน เธอจะมีอาหารมากมายรออยู่ ชีวิตของเธอเหมือนเจ้าหญิงสำหรับตัวเองเลยหละ เธอจำช่วงเวลาอันแสนอบอุ่นของเธอได้เสมอมา มันถูกตราตรึงเอาไว้ในใจของเธอตลอด เธอคิดเสมอว่า
“ฟ้าเล่นตลกอะไรกับเธอกันนะ เธอคือเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่เหมือนถูกทิ้ง แม่ไม่เอา พ่อไม่รับเลี้ยง แต่ทำไมชีวิตของเธอตอนนี้ช่างมีความสุขขนาดนี้”
เธอไม่สามารถเลือกได้ด้วยซ้ำว่าเธออยากจะอยู่กับใคร แต่ทำไมเธอกลับรู้สึกโชคดีเพียงนี้ รู้สึกโชคดีเหลือเกิน ที่แม่ไม่เลือกเธอในตอนนั้น ไม่งั้นชีวิตของเธออาจจะไม่เป็นเช่นนี้ ชีวิตของเธอดำเนินมาพร้อม ๆกับความสุข เธอมีอิสระในการคิด การพูด การกระทำ การเลือก เธอถูกสอนให้เรียนรู้ชีวิตด้วยความอบอุ่น
ชีวิตของเธอไม่เคยเจอเรื่องราวร้ายๆ เรื่องราวแสนโหดร้ายของเธอมีเพียงแค่การทะเลาะกับคุณปู่ขี้ใจร้อน ที่มักจะชอบหาไม้หวายจากป่าตรงข้ามบ้าน มาฟาดเธอ แต่เธอกลับไม่เคยโดนฟาดสักครั้ง เพราะความรักที่เขามีให้แต่อารมณ์ของความเป็นมนุษย์ได้พลั้งเผลอไปเพียงเท่านั้น นี่คงเป็นเรื่องเลวร้ายที่สุดสำหรับเธอแล้วหละเมื่อมองย้อนไป
แต่ตัวของเธอหารู้ไม่ว่า โลกภายนอกอันแสนโหดร้ายกำลังรอให้เธอออกไปเผชิญอยู่ มันจ้องรอและเฝ้าคอยเหมือนหมาป่าที่หิวโหย รอเวลาจะย่ำยีกระต่ายขาวที่ไม่รู้อะไรเสียเลย ซึ่งไม่ยากสักนิดสำหรับหมาป่าที่ช่ำชองในการล่าเหยื่อ
“เข้มแข็ง อ่อนโยน มีเมตตา” เธอพูดกับตัวเองอยู่เสมอ ดังนั้นจงอย่าดูถูกกระต่ายขาวตัวนี้เลย เธอรับรู้อยู่เสมอว่าโลกภายนอกนั้นโหดร้าย เพียงแค่เธอไม่รู้หรอก ว่ามันโหดร้ายเช่นไร
เธอพกความเข็มแข็งของเธอมาพร้อมกับจิตใจที่สวยงาม เธอคิดเสมอว่า ตัวเรานั้นไม่จำเป็นต้องน่าเกรงขามถึงจะอยู่รอดบนโลกใบนี้ได้ การอยู่รอดสำหรับเธอ คือการที่เธอยังสามารถเป็นกระต่ายขาวในหมู่หมาป่าพวกนั้นได้ โดยที่วันนึงเธอจะไม่ไปเป็นหนึ่งในพวกมัน
