เธอจึงใช้ชีวิตโดยการเดินตามเข็มนาฬิกา สำหรับเธอมนุษย์นั้นน่ากลัว พวกเขาต่างยอมให้ความทุกข์กัดกินหัวใจ จนในที่สุดมนุษย์ก็ไร้หัวใจ ไร้ซึ่งความทุกข์ ไร้ซึ่งความสุข ไร้ซึ่งความรู้สึก เหมือนหุ่นยนต์นั่นเอง
เมื่อเข็มนาฬิกาในห้องของเธอหยุดเดินเมื่อไหร่ เธอจะกลับไป.. กลับไปหาความสุขที่เธอจากมา
“ ฉันเอาแต่เฝ้ารอ เฝ้ารอวันที่นาฬิกาของหมอจะหยุดเดิน ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงสิ้นหวัง แววตาที่ล่องลอย ราวกับเธอกำลังรอให้นาฬิกาได้หยุดเดินมานานแสนนาน
นาฬิกาเรือนนี้หมอของเธอ เคยมอบให้เมื่อหลายปีก่อน หมอได้บอกกับเธอว่า นาฬิกาของหมอคือยารักษา ตราบใดที่มันยังไม่หยุดเดิน แสดงว่าตัวของเธอยังไม่หายดี เธอยังจำเป็นต้องใช้ชีวิตบนโลกใบนี้ต่อไป แต่ตราบใดที่เข็มนาฬิกานี้ได้หยุดเดินแล้ว นั่นคือเวลาของเธอ เธอจะได้กลับไป กลับไปในที่ที่เธอจากมา
“ มันไม่หยุดเสียที มันเดินอยู่ทุกวัน มาเป็นเดือน เป็นปี จนหลายปีแล้ว “ เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ทรมาน
หมอกระตุกยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะพูดว่า “ เธอก็แค่ใช้ชีวิตต่อไป ”
หญิงสาวค่อยๆ เงยหน้าขึ้น มองลึกลงไปในแววตาคู่นั้น ที่จ้องมองเธออยู่ตลอดเวลา เธอเอามือทุบหน้าอกของตัวเองซ้ำ ๆ ก่อนที่เธอจะร้องออกมาด้วยน้ำเสียงที่โหยหวนและแสนทรมาน ในวันนี้เธอรับรู้แล้ว ว่าตัวของเธอเองกำลังจะถูกกลืนกิน กระต่ายขาวกำลังจะกลายเป็นหมาป่า เธอร้องออกมาอย่างไม่หยุดยั้ง ภาพความทรงจำเข้ามาในหัวของเธอไม่หยุด รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ แสงสว่าง ทุกอย่างในอดีตของเธอกำลังจะหายไป แววตาของเธอกำลังจะเปลี่ยนไป หัวใจของเธอกำลังจะสลาย มนุษย์ช่างโหดร้าย หุ่นยนต์ช่างโหดร้าย มนุษย์ผู้ซึ่งไร้หัวใจ เธอรนราน ร้องไห้ ตะโกนเสียงดัง เธอกอดตัวเองแน่น ก่อนที่เธอจะเสียตัวเองไป
.
.
.
หมอกำลังนั่งมองเธอด้วยแววตาเยือกเย็น เธอมองหมอด้วยความโกรธแค้น ยิ่งเธอโกรธมากเท่าไหร่ หมอยิ่งยิ้มดีใจมากขึ้นเท่านั้น เธอไม่แม้แต่คิดจะเอ่ยปากถามว่าทำไมหมอถึงทำเช่นนี้ เธอไม่แปลกใจเลย แต่กลับเกลียดตัวเองที่หลงเชื่อ หญิงสาวที่กล้าหาญและจริงใจ ถูกหลอกเพราะตัวเอง ยิ่งทำให้เธอรู้สึกเกลียดตัวเองมากขึ้น และยิ่งทำให้หมอผู้นั้นได้ใจ หมอก็เป็นหนึ่งในฝูงหมาป่าเหล่านั้น ที่คอยล่าเหยื่อที่หลงเข้ามา เหยื่อที่ไร้เดียงสาเช่นนี้ไงหละ
“ ในโลกใบนี้ ล้วนมีแต่สีเทา อย่าหลงคิดว่าตัวเธอเองจะเป็นสีสันได้เลย ”
“ ในเมื่อเธอโบยบินออกจากรัง หลงเข้ามาในโลกใบนี้แล้ว เราจำเป็นต้องเป็นแบบเดียวกันเพื่อการมีชีวิตรอด หากมีใครแตกต่างออกไปก็เพียงแค่กำจัดทิ้งหรือทำให้เธอเป็นแบบเดียวกับพวกเรา จงไร้ซึ่งหัวใจเสียเถิด แล้วเธอจะไม่ต้องเจ็บปวด หมอเพียงแค่กำลังรักษาเธออยู่เท่านั้น ”
ในตอนนั้นเองหญิงสาวเริ่มหมดแรงจะร้องต่อ ร่างกายของเธอเหนื่อยล้าจนไม่สามารถกลั่นน้ำตาได้อีกแล้ว เธอรับรู้แล้วว่า นาฬิกาไม่มีวันหยุดเดิน เธอไม่สามารถกลับไปได้อีกแล้ว นี่คือชีวิตจริง คือโลกที่มนุษย์ทุกคนกำลังเดินสวนกันอยู่ในทุกๆ วัน มนุษย์เหล่านั้นเคยเป็นเหมือนกับเธอ แต่โลกได้หล่อหลอม ให้เขาเหล่านั้นเก็บเรื่องราวอดีตที่แสนสวยงามเอาไว้ในใจ จนบางคนอาจลืมไปแล้วว่ามันเคยเป็นอย่างไร โลกให้กำเนิดมนุษย์ และค่อยๆเปลี่ยนมนุษย์ให้เป็นเหมือนหุ่นยนต์ เพื่อใช้ชีวิตและเป็นแรงขับเคลื่อนโลกใบนี้ต่อไป สิ่งที่โหดร้ายที่สุดไม่ใช่มนุษย์หรอก แต่คือโลกต่างหาก
“ฉันเคยคิดว่าผู้ที่อยู่รอดคือผู้ที่มีความสุขที่สุด แต่แท้จริงแล้ว ผู้ที่อยู่รอด คือผู้ที่เข็มแข็งต่างหาก”
หมอ.. สุดท้ายแล้ว หมอกำลังช่วยชีวิตเธอ หรือหมอกำลังทำลายชีวิตของเธอกันแน่
การกลับไปของเธอหมายถึงการจากไปหรือเปล่า ..ช่างไม่รู้อะไรเสียเลย
น้ำตาหยดสุดท้ายไหลกระทบลงบนฝ่ามือของเธอ ภาพจำสุดท้ายคือรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ เรื่องราวระหว่างเธอกับครอบครัวเธอ เป็นสิ่งที่ทุกคนบนโลกตอนนี้ไม่มี และเธอ กำลังจะต้องสูญเสียมันไปตลอดกาล
