หลังจากกลับมาถึงบ้าน ฉันก็ไม่รอช้ารีบทำขนมทันที แต่ด้วยฉันเป็นคนที่ทำอาหารไม่เก่งเอามากๆ ฉันเลยเลือกที่จะทำขนมเค้กง่ายๆโดยดูสูตรการทำผ่านทางอินเทอร์เน็ต เมื่อฉันทำเสร็จฉันก็จัดห่อขนมเค้กอย่างสวยงาม และแอบม้วนยันต์แผ่นเล็กๆสีแดงนั้นเข้าไปด้วย และเมื่อมาถึงร้านกาแฟของคุณพายุสุดหล่อของฉัน ฉันก็สั่งกาแฟก่อนเป็นอย่างแรก และก็ถามก็กับพนักงานในร้านกาแฟว่า คุณพายุอยู่หรือป่าว ฉันขอพบเขาสักครู่นึง ไม่นานระหว่างที่ฉันนั่งรอเขา เขาก็เดินออกมาพร้อมคำทักทาย
“อ้าว คุณขนุนวันนี้ไม่ได้ใส่ชุดสีชมพูมาหรอกหรอครับ” เขาถามฉัน
“อ๋อ ป่าวหรอกค่ะพอดีชุดสีชมพูของฉันหมดแล้ว” ฉันตอบเขาไปพลางหัวเราะ
“แล้วว่าแต่คุณอยากพบผม มีอะไรหรือป่าวครับ” เขาถามฉันพร้อมส่งยิ้ม
“พอดีฉันเพิ่งเริ่มหัดทำขนม คุณพายุช่วยชิมให้ฉันหน่อยได้ไหมคะ” ใช่แล้วค่ะฉันโกหกเขาไป เพราะจะให้บอกเขาว่าที่ฉันเอาขนมมาให้เพราะทำตามที่หมอดูแนะนำฉันมาก็ไม่ได้
“ได้เลยครับเดี่ยวผมช่วยชิมให้ แต่ตอนนี้ผมต้องไปดูเมล็ดกาแฟที่ผมเพิ่งซื้อมาก่อนนะครับ เอาเป็นว่าคุณเอาไลน์คุณมาแล้วกันไว้ผมจะไลน์ไปบอก” เขาพูดพร้อมยื่นมือมาขอโทรศัพท์ฉัน
ฉันได้ฟังเขาพูดก็แอบตกใจเล็กน้อย เพราะไม่คิดว่าเขาจะเป็นคนที่ขอไลน์ฉันก่อน ทำเอาฉันเขินไม่น้อย แต่ฉันก็ไม่รอช้ารีบส่งโทรศัพท์ฉันให้เขาไป เมื่อเขาแอดไลน์ของเขามาให้ฉันเรียบร้อย เขาก็ขอตัวไปทำธุระ และฉันก็ได้กลับบ้านมา ตอนนั้นต้องยอมรับว่าฉันคิดว่าวิธีนี้ของแม่หมอจะได้ผลเสียแล้ว โดยเย็นวันนั้นคุณพายุเขาก็ได้ทักไลน์มาชมฉันว่า ขนมของฉันอร่อยดี จนเขาต้องแนะนำที่เรียนทำขนมให้ฉันเผื่อว่าฉันอยากจะทำขนมแบบอื่นเพิ่มด้วย อ่านข้อความเขาจบ ฉันก็เริ่มคิดว่าสงสัยเขาคงเริ่มจะมีใจให้ฉันแล้วแน่ๆ
.
.
.
วันต่อมาฉันก็มาหาเขาอีกพร้อมกับขนมคุ้กกี้ เขากับฉันก็ได้พบกันและนั่งคุยกันเหมือนเดิม โดยในวันนี้มันแปลกมากที่ฉันกับเขาคุยกันยาว แถมยังคุยกันถูกคอเหมือนคนที่สนิทกันมานานยังไงอย่างนั้น และเขาก็พูดขึ้นมาว่า
“ไม่คิดเลยนะครับว่าลูกค้าประจำร้านผมในวันนั้น จะมาเป็นคนที่ผมคุยด้วยอย่างสบายใจในวันนี้” ฟังเขาพูดจบ ฉันอยากจะไปหาแม่หมอขวัญใจเพื่อบอกกับแม่หมอว่า วิธีนี้มันได้ผลแล้วหละค่ะแม่หมอ
และในวันต่อๆไป ฉันก็ไปหาเขาและเอาขนมไปให้เสมอ และทุกครั้งที่เราพบกันเราก็มักจะพูดคุยกันอย่างสนุกสนานและสนิทกันขึ้นไปอีก
จนมาวันนึงที่เขาไลน์มาหาฉันเพื่อบอกให้ฉันไปพบเขา แต่สถานที่มันกลับไม่ใช่ที่ร้านกาแฟของเขาเหมือนเดิม เพราะครั้งนี้เขาอยากให้ฉันออกไปพบเขาที่สวนสาธารณะแทน ตอนนั้นฉันได้แต่คิดในใจว่าหรือเขาจะชวนฉันไปเดต หรือเขาจะเริ่มชอบฉันเข้าให้แล้ว ของแม่หมอขวัญใจนี่มันดีจริงๆ ฉันจึงรีบที่จะไปแต่งตัวและรอเวลาที่จะได้ออกไปพบเขา
เมื่อไปถึงสวนสาธารณะ ฉันนั่งรอเขาอยู่สักพักเพราะฉันไปถึงก่อนเวลา ไม่นานคุณพายุก็เดินมา พร้อมกับผู้หญิงคนหนึ่ง ตอนั้นฉันคิดว่าสงสัยจะเป็นเพื่อนของเขาแน่ๆ
“มารอนานแล้วหรือยังครับขนุน” เขาถามฉันพร้อมรอยยิ้ม
“ไม่นานหรอกค่ะ เพิ่งมาเอง” ฉันตอบเขากลับไป
“เอ่อ นี่ลูกแก้วครับ เป็นเจ้าของสถาบันสอนทำขนมที่ผมอยากแนะนำให้คุณขนุนรู้จักและเขาคนนี้ก็ยังเป็นแฟนของผมอีกด้วย”
ได้ฟังเขาพูดประโยคนั้นจบทำเอาฉันสตั้นไปเลย และก็เกิดความคิดมากมายขึ้นมาในหัวของฉันในทันที นี่เขามีแฟนแล้วหรอกหรอ แล้วเขามาทำดีกับฉันทำไมกัน คำถามมากมายผุดขึ้นมา
“ผมเห็นว่าคุณสนใจทำขนมอยู่นะครับเลยพาลูกแก็วมาแนะนำให้คุณได้รู้จัก” เขาพูดพร้อมส่งยิ้ม
ตอนนั้นเองที่ฉันไม่อยากนั่งอยู่ตรงนั้นอีกต่อไป มันทั้งผิดหวังทั้งอยากจะร้องไห้ ฉันเลยบอกเขาไปว่ามีธุระและต้องรีบกลับ ฉันเดินออกมาจากตรงนั้นอย่างไว สิ่งที่ฉันทำหลังจากนั้นคือกลับบ้านมาร้องไห้ ฉันร้องไห้อยู่นานเพราะความเสียใจ แล้วหลังจากวันนั้นฉันก็ไม่ได้แวะไปที่ร้านกาแฟของเขาอีกเลย ฉันหายไปแบบไม่มีการติดต่อใดๆ จนคุณพายุต้องทักไลน์มาถามฉันว่าเป็นอะไรหรือป่าว แต่ฉันก็ไม่ได้ตอบอะไรเขากลับไป เพราะความรู้สึกฉันในตอนนั้นมันมันพังไปหมดเพราะสิ่งที่ฉันพยายามทำมันต้องสูญเปล่า นอกจากฉันจะไม่ไปร้านของเขาแล้ว ฉันก็ไม่ได้ไปดูดวงกับแม่หมอขวัญอีกเลยใจด้วยนะคะ
จนเวลาผ่านมา 3 เดือน ที่ฉันก็คิดได้ว่า ถึงเขากับฉันจะไม่ได้ลงเอยกันด้วยความรัก แต่ตลอดเวลาที่ฉันอยู่กับเขา เขาเหมือนเป็นเพื่อนที่ดีมากอีกคนของฉัน วันนั้นเองที่ฉันกลับไปยังร้านของคุณพายุอีกครั้ง โดยในวันนี้ฉันไปโดยที่ไม่ได้ใส่เสื้อสีชมพูหรือพกขนมหวานอะไรไปให้เขา เมื่อคุณพายุเจอฉันก็รีบวิ่งเข้ามาหาและพูดว่า
