“เธอโอเครึเปล่า” มาร์คเอื้อมมาจับมือผมไว้เพื่อคลายความกังวลของผมที่กำลังก่อตัวขึ้น
“ไม่เลยมาร์ค ตา—ตาเรา เรามองไม่เห็น” หลังจากที่เป่าเทียนวันเกิดให้ดับ ตาของผมก็ได้ดับไปพร้อมกับมัน
พระเจ้าฟังคำขอพรของผมในทุกๆปี แต่ทำไมปีนี้ท่านจึงให้ของขวัญต้อนรับวัย 27 ปีของผมเช่นนี้ล่ะครับ ทำไมถึงไม่ให้ผมอยู่ฉลองวันเกิดกับมาร์คเหมือนที่เคยเป็น ทำไมต้องให้ผมตกอยู่ในความมืดที่น่ากลัวเพียงคนเดียว ทำไมท่านถึงทำให้ผมรู้สึกเหมือนถูกทิ้งอยู่ท่ามกลางความมืดแบบนี้ แม้แต่มาร์คที่ยืนจับมือผมอยู่ตรงนี้ผมก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะมองเห็นหน้าของเขาเลยหรอครับ ท่านใจร้ายกับผมเกินไปแล้ว
“ ฮึก…” น้ำตาผมมันไหลออกมาอย่างไม่มีท่าทีจะหยุด รู้สึกจุกที่อกไปหมด ได้แต่ภาวนาให้นี่เป็นเพียงฝันร้าย ฝันร้ายที่ผมอยากจะรีบตื่นขึ้นมาในตอนเช้า
“ไม่เป็นไรนะครับคนเก่ง มาร์คอยู่ตรงนี้ ไม่ต้องกลัวนะ” ทันทีที่พูดจบ แฟนหนุ่มก็เข้ามากอดผมอย่างแน่น มันยิ่งทำให้น้ำตาผมไหลออกมามากกว่าเดิมซะอีก
.
.
.
09:00
โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง
“ หมอครับ ตกลงแฟนผมเป็นอะไรกันแน่” มาร์คเอ่ยถามจักษุแพทย์ที่กำลังนั่งนิ่งไปสักพักหลังจากที่ตรวจอาการของผมเสร็จ
“คนไข้มีสภาพวะตาสู้แสงไม่ได้ ตาทั้งสองข้างมองไม่เห็นและมีความดันในลูกตาที่สูง”
“…” เราสองคนนิ่งเงียบเพื่อรอฟังคุณหมออธิบายต่ออย่างตั้งใจ
“ถ้าดูจากผล X-ray จะเห็นว่า คนไข้มีโครงสร้างภายในลูกตาที่ผิดปกติ จึงทำให้ช่องระหว่างกระจกตากับเลนส์ตาซึ่งเป็นบริเวณระบายน้ำออกนั้นมีลักษณะแคบและตื้น ถ้าได้รับตัวกระตุ้น อย่างเช่นเมื่ออยู่ในภาวะที่แสงน้อยจนทำให้ม่านตาขยาย อาจจะส่งผลให้มุมระบายน้ำเลี้ยงลูกตาแคบมากขึ้นถึงขั้นอุดตันจนทำให้น้ำไม่สามารถไหลเวียนออกจากลูกตาได้ ความดันในตาจึงสูงขึ้นจนเกิดอาการของ โรคต้อหินเฉียบพลัน”
.
.
.
ผมภาวนาให้เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้มันเป็นเพียงแค่ฝัน ฝันร้ายที่ตื่นมาแล้วเรื่องราวทั้งหมดนั่นมันจบลง นี่พระเจ้าลงโทษผมจริงๆงั้นหรอ ท่านโกรธอะไรผมกันนะหรือผมจะขอพรมากไป จึงต้องทำกับผมแบบนี้
ดวงตาที่เคยใช้มองสิ่งต่างๆรอบตัว มองใบหน้าของมาร์คที่ส่งรอยยิ้มมาให้ผม มองแววตาของมาร์คที่ใช้บอกรักในทุกๆวัน มองรูปถ่ายที่เราผลัดกันทำท่าตลกเหมือนคนบ้า… ในวันนี้ ผมไม่มีโอกาสที่จะได้เห็นมันอีกแล้ว ตอนนี้มันเหลือแค่เสียงของมาร์คที่คอยเรียกชื่อผมอยู่ท่ามกลางความมืด เหลือเพียงเสียงหัวเราะของคนเป็นแฟนที่ผมอยากมองใบหน้ามีความสุขนั้นแทบตายแต่ทำไม่ได้อีกแล้ว
“โชคดีที่ประสาทตาข้างขวายังไม่โดนทำลายไปมากเหมือนกับข้างซ้าย ถ้ารีบรักษาตอนนี้มีความเป็นไปได้สูงว่าจะกลับมามองเห็นได้อีกครั้ง” เสียงของคุณหมอเอ่ยอธิบายอาการที่น่าเป็นห่วงนั้นดึงสติให้ผมกลับมาสนใจเหตุการณ์ตรงหน้าอีกครั้ง
“ คุณหมอช่วยรักษาแฟนผมให้เขากลับมามองเห็นได้เหมือนเดิมอีกครั้งได้ไหมครับ ผมขอร้อง” เสียงสุดเศร้าของมาร์คเอ่ยขึ้นจนอดคิดไม่ได้ว่าเขาจะทำหน้าเศร้าๆแบบที่ชอบทำเวลาใช้น้ำเสียงนี้อ้อนวอนขออะไรสักอย่างที่เขาต้องการอยู่รึเปล่า ถ้าผมมองเห็นหน้าเขาได้ตอนนี้ คงต้องร้องไห้ออกมาแน่ๆ
