09:00
BOSS RESIDENT
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ” เสียงหัวเราะของรามิลได้ปลุกผมให้ตื่นจากห้วงนิทรา นี่มันเสียงดังอะไรแต่เช้า กว่าเมื่อคืนผมจะได้นอนก็ปาไปตี 4 เพราะไอ้ผีในห้องมันเต้นอะไรของมันก็ไม่รู้ ไปดีดมาจากไหนวะ เสียงดังชิปหายจนผมนอนไม่ได้
“มึงเสียงดังอะไรแต่เช้าเนี่ย แล้วนั่นทำอะไรกับโทรศัพท์กู”
“ดูคลิปแข่งเต้นมาสคอตอยู่อ่ะ มึงดูป่ะ” มันเอ่ยปากชวนผม ด้วยความที่ผมอยากรู้ว่า มันดูอะไรถึงได้หัวเราะเสียงดังจนทำให้ผมตื่นขึ้นมาได้ เลยเดินเข้าไปร่วมแจมด้วยซะหน่อย
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” เออ ไอ้คลิปนี่แม่งตลกจริงๆ ว่ะ แต่ไอ้มาสคอตมันมาดูอะไรแบบนี้ทำไมวะ เต้นแล้วส่องในกระจกดูก็เห็นแล้ว หรือว่ามันจะอยากไปแข่งกับเขาบ้าง พอคิดได้อย่างนั้นผมจึงเอ่ยถามออกไป
“มึงอยากแข่งหรอ”
“จะไปได้ยังไง ผมเป็นผีนะ เผื่อคุณจะลืม” มันว่าขึ้น พร้อมกับทำหน้าตัดพ้อใส่ผม
“แล้วไม่มีแข่งมาสคอตของผีหรอวะ”
“จริงด้วย !!! ทำไมผมถึงคิดไม่ได้วะ งั้นขอวาปไปถามเบื้องบนแป๊บนึง” หลังจากที่เอ่ยจบรามิลก็วาปหายไปต่อหน้าต่อตาผมทันที
จนเวลาผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง มันก็ได้กลับมาปรากฏตัวต่อหน้าผมอีกครั้ง
“เป็นไง มีไหม” ผมถามผีตรงหน้าขึ้นอย่างลุ้นๆ
“มีน่ะมี แต่ว่าแต้มบุญตอนนี้ของผมมันไม่ถึง สกิลผมอยู่แค่ 10,700 แต่จะลงแข่งได้สกิลมันต้อง 15,000 ขึ้นไป” มันอธิบายให้ผมฟังด้วยน้ำเสียงสุดเศร้าพร้อมกับส่งแววตาน่าสงสารมาให้ นี่มันกำลังจะอ้อนวอนให้ผมพามันไปอัพสกิลสินะ
“มึงจะให้กูพาไปเพิ่มสกิลแต้มบุญ ว่างั้น ????”
“แล้วพาไปได้ไหมล่ะ ถือว่าช่วยสานฝันผีในห้องตัวน้อยๆ นี่เถอะ” รามิลพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ้อนที่ขัดกับชุดมาสคอต ของมันชิปหาย
“เออๆ เลิกทำหน้าแปปนั้นใส่กูได้แล้ว” ทันทีที่ตกลงว่าจะพาเจ้าผีนี่ไปเพิ่มแต้มบุญ มันก็ลุกขึ้นมาแล้วเอ่ยชักชวนผมขึ้น
“ป่ะ ไปกัน”
“ไปไหน” ผมถามออกไปอย่างงุนงง นี่มันจะพาผมไปไหนอีกเนี่ย ครั้งก่อนที่พาวาปไปบ้านผีสิงผมยังตกใจไม่หายเลยนะ
“ก็ไปที่วัดไง ไปเพิ่มสกิลกัน เดี๋ยวไม่ทัน จะแข่งเดือนหน้าแล้ว” มันพูดขึ้นด้วยสีหน้าตื่นเต้น
“อีกแค่ 4,300 เอง มึงจะรีบไปไหน”
“อย่าใช้คำว่าแค่เลย เพราะ 10,700 นี่คือนับแต้มบุญทั้งชีวิตแล้วนะ” รามิลเอ่ยบอกผมอย่างเหนื่อยใจ
“งั้นมึงก็พากูวาปไปเยาวราชแล้วกันนะ”
