My enemy หนีตายไปพร้อมชายที่เกลียด #นกฟีนิกซ์จะจิกไลม่อน : โลมาตัวสีเขียวที่ว่ายอยู่ในทะเลสีชมพู

นิยายสั้นบู๊ แอ็คชั่น สงคราม (Action/ War) นิยายสั้นวาย ชาย-ชาย (YAOI)

“มึงรีบบอกคนเอารถมาเปลี่ยนเลยนะ ไม่งั้นซวยแน่” ทันทีที่ผมเอ่ยจบ เพื่อนสนิทมือขวาของผมมันก็จัดการยกหูโทรศัพท์ทำตามสั่งอย่างรวดเร็ว

“รถสปอร์ตคันสีดำ ป้ายทะเบียน A 11 ” ไอศรูย์เอ่ยขึ้นสั้นๆแต่ผมกลับเข้าใจความหมายที่มันสื่อดี จึงรีบทำตามแผนการสับขาหลอกมือปืนนั่น หึ…คิดจะมาฆ่าผมมันยังเร็วไปร้อยปี

แต่ไม่รู้ทำไมถึงซวยซ้ำซวยซ้อน หนีเสือปะจรเข้แบบนี้ เพราะรถที่ผมขึ้นมาเนี่ยมันไม่ใช่คันที่ลูกน้องเอามาเปลี่ยน แต่เป็นรถของ ฟีนิกซ์ ศัตรูคู่ปรับนัมเบอร์วันของผม นี่ผมรีบจนมองป้ายทะเบียนผิดเลยหรอวะ คันนี้มันไม่ใช่ A11 แต่เป็น A77

.
.
.

“อะไรของมึงเนี่ย” ฟีนิกซ์เอ่ยถามขึ้นอย่างๆ จะไม่ให้งงได้ยังไงล่ะ ที่อยู่ดีๆ ผมก็เดินขึ้นรถมันเนี่ย ปกติแค่หน้ามันผมยังไม่เคยจะมองเลย

“ตอนนี้มีมือปืนสะกดรอยตามกู” ผมเอ่ยบอกคนข้างๆที่ทำหน้างงอยู่

“แล้ว ???” มันถามขึ้นด้วยสีหน้ากวนอวัยวะเบื้องล่างอย่างที่ชอบทำใส่ในทุกครั้งที่เจอกัน จนผมหงุดหงิด

“ก็รีบขับรถออกไปจากตรงนี้สิวะ!! ” ผมตะโกนบอกมันเพราะไอ้มือปืนที่ตามผมอยู่นั้นเหมือนจะอ่านเกมของผมและไอศูรย์ออก ถึงเปลี่ยนจากที่เคยขับตามไอศูรย์อยู่มาตามรถสปอร์ตสีดำคันนี้ที่ผมกำลังนั่งอยู่แทน

“แล้วทำไมกูต้องทำวะ” ฟีนิกซ์ยังคงเอ่ยถามผมต่อ

“มึงดูนั่น” ผมชี้ไปที่รถสีขาวที่กำลังขับมาทางนี้แล้วเอ่ยต่อ “ถ้าตอนนี้มึงไม่ขับออกไปสักที เราจะตายกันทั้งคู่”

“แม่ง!!!” คนข้างๆอุทานออกมาอย่างหงุดหงิดแล้วรีบขับรถออกไป

“มึงขับเร็วกว่านี้ได้ไหมวะ ไอ้เหี้ยนั่นมันจะตามทันแล้วเนี่ย ” ผมเอ่ยเร่งคนข้างๆที่กำลังขับรถสปอร์ตคันสีดำอยู่บนถนนโล่งด้วยความเร็ว 140 ที่ต้องขับเร็วขนาดนั้นก็เป็นเพราะว่า มันมีไอ้บ้าตัวไหนไม่รู้ที่ส่งมือปืนมาจัดการผมยังไงล่ะ

“ กูเหยียบจนมิดตีนแล้วเนี่ย มึงก็ยิงสกัดมันไว้ก่อนสิวะ” ฟินิกซ์ ชายร่างสูง 187 เซนที่มันภูมิใจกับส่วนสูงนั่นหนักหนาว่าสูงกว่าผมทั้งๆที่จริงๆแล้วก็ห่างกันแค่ 4 เซนติเมตร เอ่ยขึ้น

ผมล่ะเกลียดขี้หน้ามันจริงๆ ยิ่งมันทำผมสีเทาควันบุหรี่ที่เพิ่มออร่าให้หน้าขาวๆ ของมันดูดีขึ้นไปอีกสิบเท่าจนเหมือนหน้าพระราชทาน ไหนจะสันกรามคมๆ กับเส้นผมยาวจนแทบปรกตานั่นอีก ขนาดวินาทีหนีตายแบบนี้ยังดูดี ถ้าปากมันดีได้ครึ่งนึงของหน้าตา ผมก็คงสนใจมันอยู่หรอก คนอะไรปากจัดชิปหาย

“ กูก็ยิงอยู่ไหมเนี่ย ถ้ามึงยังพูดมากอีกกูจะหันปลายกระบอกปืนไปทางมึงแทนแล้วนะ” ผมเอ่ยสวนมันขึ้นด้วยความหงุดหงิดและหมั่นไส้

“เอาเลย!! ยิงกูสิ !! ยิ่งเลย ถ้ากูตายมึงก็ตายเหมือนกัน” มันเอ่ยตอบโต้ผมด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน นี่กำลังจะโดนมือปืนฆ่าตายอยู่แล้ว มันก็ยังคงกวนผมไม่เลิก