ผมเปิดงานที่ทำเมื่อคืนให้เขาดู และเราก็พูดคุยกันเรื่องงานว่าจะตัดกันประมาณไหน นู้นนี่นั่นบลาๆ เวลาล่วงเลยมาถึงบ่าย 4 โมง กรขอตัวไปรับลูก จนเหลือเจแปนกับผมภายในห้องรกๆ นี่
“งั้นคลิปสุดท้ายอันนี้ ไม่อยากให้มันยาวเกินไปขอสั้นๆ ก็พอค่ะ” ผมพยักหน้าตั้งใจทำงานไปตามสไตล์ตัวเอง
“คุณกุมภาอยู่ที่นี่คนเดียวเหรอคะ”
“ครับ มันก็จะรกๆ หน่อยนะ ขอโทษที ลืมไปว่าวันนี้เราจะมา”
“ก็ไม่หน่อยนะคะ แล้ว…แฟนไม่มาช่วยเก็บเหรอ”
เอ…ประโยคแบบนี้มัน
“ผมไม่มีแฟนหรอก โสดมา 5 ปีละ น่าจะขึ้นคานตาย”
“เดี๋ยวก่อน ปีนี้คุณก็เข้า 30 แล้วนี่คะ”
“เดี๋ยวก่อน…แล้วเธอรู้ได้ไง” ผมหรี่ตามองจับผิด
“กะก็คุณกรบอกมาอะค่ะ” ไอ้กร ไอ้เวร กะไม่ให้กูงาบสินะ
“งั้นวันนี้ต้องกลับแล้ว ขอบคุณมากนะคะ” ผมยิ้มแล้วเดินไปส่งเธอด้านล่างคอนโด
“มีอะไรก็บอกเพิ่มเติมได้ทางไลน์นะครับ เจอกันครับ” หญิงสาวโค้งตัวน้อยๆ แล้วขึ้นแท็กซี่กลับไป
ผมขึ้นห้องมาด้วยความรู้สึกแปลกๆ ใจมันหวั่นๆ กลัวจะเผลอชอบน้องเขา หรือจะลองจีบดี แต่ก็กลัวเรื่องที่ผ่านมา แต่อาจจะจีบไม่ติดก็ได้ ผมก็แก่แล้วสำหรับน้องเค้า น้องเขาน่าจะอายุ 22-23 ปี ด้วยเพราะคลิปล่าสุดเป็นคลิปฉลองรับปริญญา
.
.
.
เวลาผ่านไปหลายวัน ผมส่งงานให้เธอดูผ่านไลน์ เราคุยกันเรื่องงานปกติจนดึกดื่น พอรู้ว่าน้องเขาไม่ตอบมือก็ชอบลั่นส่งสติกเกอร์ฝันดีไปทุกที
โลกของเจแปน : ยังไม่นอนซะหน่อย
กุมภานักตัดต่อครับ : อ้าวเหรอ เห็นเงียบไปนาน
โลกของเจแปน : เผลอหลับอ่ะ
กุมภานักตัดต่อครับ : งั้นไปนอนไป เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยตอบ
โลกของเจแปน : งั้น ฝันดีนะ
กุมภานักตัดต่อ : ครับ
ผมปิดโทรศัพท์ อมยิ้มเป็นบ้าอยู่คนเดียวบนเตียง เฮ้อ ชอบว่ะ
