โดย : ก.ไกรศิรกานท์
ลิขสิทธิ์ : Magic Time Media
“คนแก่มีสี่ประการโบราณว่า แก่ธรรมาพิสมัยใจแห้งเหี่ยว
แก่อำนาจ วาสนา ปัญญาเปรียว แต่แก่แดดอย่างเดียวแก่เกเร” [*]
[*] จาก อิศรญาณภาษิต
คุณเชื่อคำโบราณไหมล่ะครับ สำหรับผมก็เชื่อบ้างไม่เชื่อบ้าง คำสอนของคนโบราณ…บางอย่างก็เข้าท่าดี แต่บางอย่างก็น่าจะ ‘ถีบหัวส่ง’ ให้ออกจาก ‘ท่า’ ไปเสียโดยไว
ออกไปลอยเท้งเต้งอยู่กลางมหาสมุทรโน่นเลยก็ยิ่งดี!!
‘เจ้าปูเล่ย์’ ยืนเด่นเป็นสง่าอยู่กลางสนามหญ้าสีเขียวสด ถ้ามันเป็นคน ป่านนี้มันคงจะบ่นว่า ‘กูเมื่อยขาแล้วโว้ย’ เป็นแน่แท้ แต่นี่มันเป็นเพียงรถมอเตอร์ไซต์ธรรมดา ๆ คันหนึ่ง ผมก็เลยไม่ต้องทนหนวกหูเพราะได้ยินเสียงพร่ำบ่นที่ว่านั้น
ผมเพิ่งอาบน้ำให้มันเสร็จเมื่อราว ๆ ครึ่งชั่วโมงที่ผ่านมานี่เอง วันนี้มันควรจะหล่อเป็นพิเศษ เพราะนาน ๆ ที ‘เรา’ จะได้ออกไปเที่ยวด้วยกันสักครั้งหนึ่ง
‘เรา’ มีกันอยู่เพียง ‘สาม’ ครับ ผมอยากจะบอกเหมือนกันว่า ‘เรามีกันอยู่เพียงสามคน’ แต่ก็ติดตรงเจ้าปูเล่ย์นี่แหละ มันก็เลยพูดได้ไม่เต็มปาก เพราะแท้ที่จริงแล้ว ‘เรา’ มีกันอยู่เพียงแค่สองคนเท่านั้น
ผมไม่รู้หรอกว่า พ่อกับแม่ของผมเป็นใคร หน้าตาของ ‘พวกเขา’ เป็นอย่างไรผมก็ยังไม่เคยเห็น และก็ไม่อยากจะเดาด้วย พวกเขาอาจจะมีหน้าตาเหมือนต้นมะละกอหลังบ้านกระมัง…ต้นมะละกอลูกดกที่มันคงจะจำไม่ได้หรอกว่า มันมีลูกโอบเอวของมันอยู่เป็นจำนวนเท่าไร แต่คิดไปคิดมา…คงไม่ใช่หรอกมั้ง ‘พวกเขา’ จะมีหน้าตาเหมือนต้นมะละกอได้อย่างไร ในเมื่อต้นมะละกอมันยังคอยเลี้ยงดูลูกมะละกอทั้งหลายของมันจนสุกนี่นา…ไม่เคยทิ้งขว้างถึงแม้ว่าจะมีลูกดกเพียงใดก็ตาม
หรือว่าพวกเขาจะมีหน้าตาเหมือนกับอีด่างหางด้วนที่วัด แต่ก็คงไม่ใช่อีกนั่นแหละ คุณก็รู้นี่…หมาน่ะ ต่อให้มันแร้นแค้นแสนเข็ญ จนกระทั่งต้องไปอาศัยวัดอยู่ แต่หมาก็ไม่เคยทิ้งลูกของมัน
ตั้งแต่จำความได้ ผมก็มีแต่ยายเท่านั้น ยายดูแลผมมาตลอดช่วงระยะเวลา ๑๖ ปีที่ผ่านมา ยายบอกว่ายายไม่ได้เก็บรูปพ่อกับแม่ของผมเอาไว้เลย แต่กระนั้นผมก็ยังได้ยินยายพูดให้ฟังอยู่เนือง ๆ ว่า “แม่เราน่ะเป็นคนสวย สวยที่สุดในตำบลแล้วมั้ง…แต่เราน่ะหล่อเหมือนพ่อ รู้มั้ย?”
