คนแก่ : ก.ไกรศิรกานท์

นิยายสั้นแนวชีวิต ดราม่า (Drama)

นี่แหละครับยายของผม ขึ้นต้นที่แม่…แต่ไปจบที่พ่อได้หน้าตาเฉย ก็จะแปลกอะไรล่ะ ในเมื่อ ‘ขึ้นต้นเป็นมะลิซ้อน’ …แต่พอแตกใบอ่อน มันยังเป็นมะลิลาได้เลยนี่นา

ผมไม่รู้หรอกว่ามันชื่อเพลงอะไร รู้แต่เพียงว่าเคยได้ยินยายร้องให้ฟังอยู่บ่อย ๆ ตอนที่ผมยังเป็นเด็ก ผมว่ามันร้องง่ายดีออก

ผมเคยขอร้องให้ยายสอนให้ผมร้องบ้าง…

“ขึ้นต้นเป็นอะไรก็ได้ ขึ้นต้นเป็นอะไรก็ได้ แต่คำลงท้ายต้องเป็นสระอา…” ยายบอกผมอย่างนั้น

“ชายหญิงมั่วกันง่าย ๆ ชายหญิงมั่วกันง่าย ๆ และผลสุดท้ายก็กลายเป็นกูขึ้นมา…”

นั่นคือเพลงแรกที่ผมร้องได้… เพลงที่ทำเอายายสะอึก!!

ผมขอโทษยาย และบอกยายว่าผมไม่ได้ตั้งใจ แต่ว่ามันเป็นเพราะดนตรีพาไป ยายไม่โกรธ อีกทั้งยังบอกให้ผมมานอนหนุนตักยาย

ผมทำตามที่ยายบอก ยายลูบศีรษะผมเบา ๆ …บอกผมทั้งน้ำตาว่า “ยายจะเป็นทั้งพ่อและแม่ให้‘ลูก’เอง”

 

วันนี้ผมจะพายายไปเที่ยวในเมือง…

กลางใจเมืองมีสวนสาธารณะอยู่แห่งหนึ่ง มันกว้างพอที่เราจะมีพื้นที่ส่วนตัวคุยกันตามประสายายหลาน ผมจะพายายมาเที่ยวที่นี่เดือนละสองครั้ง ซึ่งแท้ที่จริงแล้วผมอยากพายายมาสัปดาห์ละครั้งมากกว่า แต่ยายไม่ยอม

“มันอันตราย…รถรามันเยอะ” ประโยคหลังนั้น ยายพูดแผ่วเบาจนผมแทบไม่ได้ยิน ต้องอาศัยการอ่านริมฝีปากเข้าช่วย

ผมเชื่อยาย การเข้ามาในเมืองสัปดาห์ละครั้งอาจเสี่ยงอันตรายเกินไป!!