ผมไม่ได้ขี่มอเตอร์ไซต์เร็วนัก การเดินทางในเมือง…ปกติก็ต้องระมัดระวังอยู่แล้ว ยิ่งมีคนแก่มาด้วยแบบนี้ ยิ่งต้องเพิ่มความระมัดระวังเป็นพิเศษ
สองข้างทางมีป้ายรณรงค์ ‘เมาไม่ขับ’ ติดเป็นระยะๆ ผมอดยิ้มไม่ได้เมื่อมองไปเห็นป้ายอันหนึ่ง มีคน ‘มือดี’ มาเขียนเติมท้ายข้อความว่า ‘เมาไม่ขับ แล้วกูจะกลับยังไง?’
เป็นคำถามที่ฉุดให้คิดอยู่เหมือนกัน บ้านเราเมืองเรายังไม่มีหน่วยบริการพาคนเมากลับบ้านนี่นา
ผมปล่อยให้กลุ่มวัยรุ่นและ ‘เลยวัยรุ่น’ ทั้งหลายแซงหน้าไป โดยไม่ยี่หระสายตาดูถูกของพวกเขาที่ ‘ส่ง’ ตรงมาให้ จะอย่างไรก็ตาม ความปลอดภัยต้องมาก่อน…ยายของผมต้องมาเป็นอันดับหนึ่ง
ดูเหมือนว่าสวรรค์จะลืมตาขึ้นมาดูโลกในรอบหลายสิบปี คนดูถูกผู้อื่นไปได้ไม่ไกลหรอก … ในระยะทางเบื้องหน้า เท่าที่สายตาของผมจะจับภาพไว้ได้ ผมเห็นนายตำรวจกลุ่มหนึ่งตั้งด่านสกัดกั้นขวางถนนอยู่
รถหลายคันถูกเรียกให้เข้าจอดชิดข้างทาง…
ผมเหลือบมองกระจกหน้ารถ เห็นยายหน้าตาซีดเซียว ยายคงจะไม่ถูกชะตากับตำรวจนัก…เฉกเช่นเดียวกันกับผม
ไอ้ปูเล่ย์พาเราเข้าไปใกล้ด่านสกัดกั้นนั้นทุกขณะ ผมรู้สึกว่าฝ่ามือที่จับคันเร่งอยู่เริ่มมีเหงื่อผุดขึ้นมาปุดๆ
“เด็กกับคนแก่…”
ผมเห็นนายตำรวจสองคนนั่นพยักพเยิดให้กัน พลางหันมามองผมกับยาย ไม่รู้เพราะสาเหตุอันใด เขาถึงไม่กักผมกับยายไว้เหมือนกับคนอื่น ๆ …
