โดย : AMKG
ลิขสิทธิ์ : Magic Time Media
ในวัยเด็กของหลายๆคนอาจจะเคยมีเพื่อนที่ไม่มีตัวตนมาก่อน หรือเรียกอีกอย่างว่าเพื่อนในจินตนาการ
นั่นเป็นเรื่องปกติของช่วงชีวิตวัยเด็กของหลายๆคน แต่คุณเคยมีเพื่อนที่ไม่มีตัวตน และไม่ใช่แค่จินตนาการกันบ้างไหม
– – – – –
ย้อนกลับไปยี่สิบกว่าปีที่แล้ว สมัยเรียนอยู่ชั้นประถม ฉันเรียนอยู่โรงเรียนแห่งหนึ่งในจังหวัดบ้านเกิด
เป็นโรงเรียนใหญ่ที่ก่อตั้งมานาน และมีนักเรียนเรียนจบกันมามากมายหลายรุ่น
โรงเรียนของเรามีการเรียนการสอนตั้งแต่ระดับชั้นประถมศึกษาตอนต้นถึงชั้นประถมศึกษาตอนปลาย
และในแต่ระดับชั้นจะมีทั้งหมดเก้าห้องด้วยกัน และแต่ละห้องมีเด็กนักเรียนประมาณห้าสิบคน
โรงเรียนแห่งนี้จึงมีเด็กนักเรียนจำนวนเยอะมากหน้าหลายตา
ฉันก็มีวัยเด็กเหมือนๆกับเด็กคนอื่นๆ ไปโรงเรียนมีเพื่อนเล่นกับเพื่อนตามประสา แต่ฉันมีนิสัยส่วนตัว
คือจะชอบเข้าไปคุยกับเพื่อนที่ไม่ค่อยมีใครเล่นด้วยหรือคุยด้วย เหตุผลง่ายๆคือสงสารและเห็นใจ
เหตุเพราะเพื่อนบางคนก็จะโดนกันออกจากกลุ่มเพื่อนเพราะมีฐานะทางบ้านที่ไม่ดีนัก หรือเพราะเข้าสังคมไม่เก่ง หรือเพราะเหตุผลต่างๆนาๆอะไรก็แล้วแต่ ซึ่งฉันคิดว่าเรื่องพวกนี้ไม่ใช่สิ่งที่จะตัดสินนิสัยของคนๆนึงได้ ฉันจึงชอบเข้าหาคบเพื่อนๆกลุ่มเหล่านี้ จนกระทั่งวันหนึ่ง ในการเปิดภาคเรียนเลื่อนระดับชั้นใหม่
ฉันได้พบกับเพื่อนคนนึง เป็นเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักออกไปทางน่ามีเชื้อจีน ผมสั้นตากลมโตผิวขาว
จัดได้ว่าเป็นเด็กหน้าตาน่ารักคนหนึ่งเลยทีเดียว เพื่อนคนนี้มีชื่อว่า “หมวย”
ฉันไม่คุ้นหน้าหมวยมาก่อน แต่ก็คิดว่าอาจจะเป็นเพราะหมวยนั้นย้ายมาจากห้องอื่น เราเลยไม่รู้จักกันมาก่อน
ในการเลื่อนระดับชั้นครั้งนี้ ฉันก็ยังมีเพื่อนเก่าๆที่ได้อยู่ห้องเดียวกันอีกครั้งอยู่บ้าง ฉันก็ได้มีเพื่อนเล่นปกติ
แต่แล้วเมื่อเปิดภาคเรียนไปได้ประมาณหนึ่งอาทิตย์ ฉันก็สังเกตเห็นว่าไม่มีเพื่อนคนไหนพูดคุยหรือเล่นกับเพื่อนคนนี้เลย และวันทั้งวันฉันก็เห็นเพื่อนคนนี้นั่งอยู่คนเดียว ไม่พูดคุยกับใคร ไม่ไปเล่นหรือทานข้าวกับเพื่อนคนไหนเลย ฉันจึงอดไม่ได้ที่จะเข้าหาเพื่อนคนนี้อีกตามเคย ในช่วงเวลาพักกลางวันทานข้าวของวันนั้น ฉันจึงเข้าไปหาเพื่อนคนนี้
“เธอ เธอชื่ออะไรหรอ” ฉันกล่าวทักทายเพื่อนคนนั้น
ในขณะที่เพื่อนค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองฉัน ด้วยสายตาที่เรียบเฉยไม่แสดงอาการใดๆ
“เธอน่ะ ชื่ออะไร ไปกินข้าวกับเราไหม” ฉันถามย้ำอีกครั้ง
“ถามเราหรอ” เพื่อนถามกลับมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“ใช่ เราถามเธอนั่นแหละ เธอชื่ออะไร ย้ายมาจากห้องอื่นใช่ไหม ทำไมเราไม่เคยเห็นหน้าเธอมาก่อนเลย
แล้วไม่มีเพื่อนหรอ ทำไมไม่เคยเห็นไปกับเพื่อคนไหนเลย หรือขี้อายหรอ ฮ่าฮ่า”
ฉันถามยาวเป็นชุดและตบท้ายด้วยการแซวขำๆใส่เพื่อให้บรรยากาศดีขึ้น
“เราชื่อหมวย” เพื่อนตอบกลับมาสั้นๆเรียบๆ ดูท่าทางน่าจะเป็นคนพูดน้อยหรือเข้าสังคมไม่เก่งมากๆเลยทีเดียว แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหาสักเท่าไหร่ เพราะฉันก็เคยมีเพื่อนแบบนี้มาหลายคนแล้ว
“โอเคหมวย เราชื่อมินนะ เรามาเป็นเพื่อนกันนะ” ฉันถามหมวยด้วยรอยยิ้มสดใสที่อยากได้เพื่อนใหม่
หมวยไม่ได้ตอบอะไรกลับมา แต่กลับมีรอยยิ้มบางๆให้ได้เห็น รอยยิ้มที่เป็นมิตรแต่ปนกับอาการเศร้าๆอย่างบอกไม่ถูก
“งั้นเราไปกินข้าวด้วยกันนะ ไปกินเป็นเพื่อนกันหน่อย” พูดจบฉันก็จับมือหมวยดึงให้เดินตามเรามาทันทีโดยไม่รอคำตอบ ซึ่งหมวยก็ลุกเดินตามฉันมาอย่างว่าง่าย
