หญิงสาวรีบผละออกมาจนล้มลงกับพื้น เมื่อเงาที่เธอเห็นในกระจก
มันไม่ใช่เธอ !!
ความรู้สึกเจ็บที่หลังมือเพราะเข็มน้ำเกลือถูกกระชากออกด้วยแรงตอนล้มดึงสติเธอกลับมา เธอกดห้ามเลือดก่อนจะพยุงตัวที่สั่นเทาไปยังอ่างล้างหน้าเพื่อล้างเลือดที่เปื้อนอยู่เต็มมือจนเลอะชุดผู้ป่วย
ตะวันยื่นมือเข้าไปใต้ก๊อกน้ำที่ยังเปิดค้างอยู่ จนเลือดหยุดไหลเธอจึงปิดก๊อกก่อนสูดหายใจเข้าเต็มปอดแล้วเงยหน้าขึ้นมองกระจกอีกครั้งก่อนจะพบว่า
คนในกระจกคือลูกจัน แฝดของเธอ !!
“ทะ … ทำไม” สภาพจิตที่ย่ำแย่จากการอุบัติเหตุร้ายแรงนั้นทำร้ายเธอมากพออยู่แล้ว เธอยังต้องมาพบเจออะไรแบบนี้อีก มันทำให้หญิงสาวแทบจะแบกรับความรู้สึกไว้ไม่ไหว ยิ่งอีกฝ่ายจ้องราวกับจะเอาชีวิตเธอก็ยิ่งกลัวตัวสั่น
ทั้งที่เธอไม่ได้ทำอะไรผิดเลย
“มะ … ไม่เอานะลูกจัน” หญิงสาวเอ่ยขณะที่ค่อยๆ ก้าวเดินถอยหลังออกมา ขาที่ไร้เรี่ยวแรงของเธอสั่นจนน่ากลัวยิ่งทำให้เธอกลัวและหวาดหวั่นแต่เธอก็ยังพยายามประคองให้มันสามารถก้าวเดินต่อได้ แต่คนในกระจกยังคงจ้องมองเธอเหมือนเดิมจนเธอไม่กล้าละสายตา
ตะวันสอดส่ายสายตาไปมองทั่วห้องด้วยความหวาดระแวง คิดในใจว่าทำไม่พ่อและแม่ของเธอจึงยังไม่กลับมาเสียที สุดท้ายเธอก็พ่ายแพ้ให้กับความกลัวในจิตใจเมื่อมันทำให้ขาของเธอยิ่งสั่นเข้าไปใหญ่จนต้องทรุดลงไปกับพื้น
ดวงตาที่คล้ำโทรมมีน้ำตาไหลออกมาเรื่อยๆ แขนเรียวทั้งสองข้างโอบกอดร่างของตนไว้พลางขยับตัวเข้าชิดกับขาเตียงผู้ป่วยแล้วนั่งกอดเข่าคุดคู้ตัวสั่นอยู่อย่างนั้น
.
.
.
พลั่ก !
ร่างเล็กสะดุ้งตัวโยนเมื่อมีเสียงผลักประตูเข้ามาก่อนจะหันไปจ้องคนที่มาใหม่อย่างไม่เป็นมิตรด้วยสายตาหวาดกลัว
“ตายจริง”
นางพยาบาลในชุดขาวร้องด้วยความตกใจก่อนจะรีบเดินเข้ามาหาเธอ แต่ยิ่งเข้าใกล้มากเท่าไหร่เธอยิ่งถอยห่างมากขึ้นเท่านั้น ซึ่งนั่นทำให้มารดาของเธอที่มองอยู่ข้างหลังรู้สึกเศร้าสลดกับภาพที่เห็น
“ลูก … ไม่เป็นไรนะ” เธอตัดสินใจเอ่ยด้วยน้ำเสียงใจเย็นก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ตัวลูกสาวช้าๆ ตะวันเห็นดังนั้นจึงยอมอยู่นิ่งให้แม่พยุงตัวขึ้นนั่งบนเตียง ก่อนที่เธอจะโผเข้ากอดผู้เป็นแม่แล้วปล่อยโฮออกมา
“แม่คะ ฮือ … ตะวันเห็นลูกจัน น้องน่ากลัวมาก น้องโกรธที่ตะวันรอดเหรอคะ หรือยังไง ปกติน้องไม่ใช่คนแบบนั้น ฮึก ตะ … ตะวันไม่เข้าใจ” หญิงวัยกลางคนหน้าตากระอักกระอ่วนอย่างปิดไม่มิด เธอลอบถอนหายใจไม่ให้ลูกสาวรู้
“ไม่เข้าใจงั้นเหรอ” ตะวันผละออกเพื่อหันไปหาคนที่เข้ามาใหม่ ชินเดินเข้ามาหาเธอด้วยใบหน้าที่ดุดัน เธอมองชายหนุ่มด้วยความสับสน เหตุใดคู่หมั้นของเธอถึงได้มีท่าทีเหมือนโกรธแค้นเธอเหลือเกิน
“ชิน แม่ว่าเราใจเย็นๆ ก่อนนะ ไปนั่งพักเถอะ พ่อเพิ่งออกไปคุยกับหมอแต่เดี๋ยวอีกซักพักก็มาแล้วล่ะ” ชายหนุ่มยอมเดินไปนั่งบนโซฟาด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง
“ลูกเองก็นอนพักก่อนเถอะ” ตะวันพยักหน้าก่อนจะเอนตัวลงนอนแม้จะยังรู้สึกหวาดหวั่นกับสิ่งที่ตนเห็นอยู่มากก็ตาม
