“ไม่ ! ! ไม่จริง“ ตะวันหอบหายใจจนตัวสั่น หญิงสาวส่ายหน้าไปมา น้ำใสๆ ค่อยๆ หยดจากตาอาบไปทั่วแก้ม เธอปวดหัวเหลือเกิน ปวดราวกับมีคนเอาค้อนมาทุบซ้ำๆ มือบางขยุ้มหัวตัวเองโดยไม่สนว่าจะโดนแผลหรือไม่
“ลูกจันตายไปแล้ว ฮึก ฉันคนนี้ … ฉันต่างหากคือตะวัน ฮือออ” หญิงสาวร้องไห้เสียงดังด้วยความเจ็บปวด เธอรู้สึกถึงหัวใจที่แตกสลาย มันจุกที่หน้าอกจนเธอไม่สามารถกลั้นมันเอาไว้ได้อีกต่อไป
หญิงสาวกระชากเข็มน้ำเกลือออกจากหลังมือโดยไม่สนความเจ็บปวด ก่อนจะวิ่งออกจากห้องอย่างทุลักทุเล เพราะขาของเธอยังคงไม่แข็งแรง แต่เพราะทุกๆ เงาสะท้อนทั้งบนพื้น หน้าต่างกระจก ประตูกระจก ทุกอย่างที่สามารถสะท้อนได้ต่างสะท้อนเงาของลูกจันที่มองมายังเธอ ทำให้เธอยังคงก็หลับหูหลับตาวิ่งมาเรื่อยๆ เพื่อหนีออกมาให้ไกลที่สุด จนมาหยุดที่จุดเกิดอุบัติเหตุไม่ไกลจากโรงพยาบาล
เท้าของเธอถลอกเป็นแผลน่ากลัวจนเลือดซิบ ชุดผู้ป่วยหลุดลุ่ย ผมยาวพันกันพะรุงพะรัง ใบหน้าสวยเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ในมือของเธอยังคงกำแหวนเพชรไว้แน่น ดวงตากลมมองไปยังต้นไม้ใหญ่ที่ทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไป รอบๆ พื้นที่มีเทปดำเหลืองของหน่วยพิสูจน์หลักฐานกั้นไว้เป็นบริเวณกว้าง
เธอมองรถที่สภาพพังยับเยินไม่ต่างจากเธอ ตอนนี้ด้วยสายตาเหม่อลอยก่อนจะยื่นมือไปเปิดประตูรถแล้วเข้าไปนั่งที่ฝั่งคนขับ เธอมองเงาบนกระจกหน้ารถที่แตกกระจายสะท้อนให้เห็นใบหน้าเพียงครึ่งซีกของลูกจันที่ยังคงหลอกหลอนไม่เลิกราแบบนิ่งๆ ราวกับยอมแพ้แก่โชคชะตา ดูเหมือนไม่ว่าอย่างไรเธอก็หนีไม่พ้น
ตอนนี้เหมือนเธอได้สูญเสียสติสัมปชัญญะทั้งหมดที่มีไปแล้ว หญิงสาวแสยะยิ้มออกมาขณะที่มือเรียวควานหากุญแจรถที่ช่องเก็บของเล็กๆ ที่ลูกจันมักจะวางไว้เป็นประจำ เดชะบุญที่มันยังอยู่ อย่างน้อยเธอก็ไม่ต้องเดินหนีเท้าเปล่าอีกแล้ว แม้ไม่รู้ว่าจะหนีพ้นได้อย่างไรก็ตาม
นี่อาจเป็นความใจดีเล็กๆ ที่พี่น้องเหลือให้กัน
เธอสตาร์ทรถก่อนจะขับออกไป โดยภาพสุดท้ายที่เธอเห็นผ่านกระจกมองหลังคือ ตะวันที่อยู่ในชุดวันเกิดเหตุเต็มไปด้วยคราบเลือดยืนมองจากใต้ต้นไม้ด้วยรอยยิ้ม
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
