ตอนที่ 2 รู้ตัวว่าหลงป่า ถ้าไม่ว่าขอค้างอีกคืนนึ่ง
ทั้งคู่ออกเดินทางพร้อมกับติดไฟฉายที่หมวกและเปลี่ยนกันเป่านกหวีดเป็นระยะๆ
“ธเนศ เมย์ว่าเราหลงป่าแล้วล่ะ นี่เราออกมาชั่วโมงนึงแล้ว เรายังไม่เจออะไรที่เหมือนเส้นทางวิ่งเลยนะ”
เมรี แสดงความกังวลใจพร้อมกับฝนเริ่มเม็ดหนาขึ้นอีกครั้ง
“ถ้าอย่างนั้นเราต้องมุ่งหน้าตะวันออกแล้วครับค่อยๆลงเขาไปเรื่อยๆ”
“ธเนศ ถ้า GPS เราเสียล่ะ”
“ถ้ามันเลวร้ายขนาดนั้นยังไงก็ต้องมีคนออกมาตามหาเราครับ แต่อาจจะช้าเพราะสภาพอากาศเลวร้าย
ถ้าเป็นไปตามนั้นแย่ที่สุดพรุ่งนี้สายๆ เขาต้องออกตามหาเราแล้วล่ะครับ แต่ผมสัญญากับคุณนะคุณเมย์ว่าผมจะต้องพาคุณกลับให้ได้ไม่มีอะไรต้องกลัวเมื่ออยู่กับผมครับ”
เมย์ใจชื้นขึ้นมา เพราะในใจของเธอก็รู้สึกปลอดภัยเป็นทุนเดิมอยู่แล้วเมื่อมีเขาอยู่ด้วย
จนเวลาพาเข้าไปบ่ายแก่ๆ ฝนเริ่มเม็ดหนาขึ้นและแรงขึ้น
“เมย์ไปไม่ไหวแล้วล่ะธเนศ”
เมรีทรุดลงกับพื้น เธอพยายามจะยืนขึ้นแต่แทบจะทรงตัวไม่ได้
ธเนศก้มลงดูข้อเท้าที่บวมฉึ่งของเธอ
“งั้นเราคงต้องหาที่หลบแล้วล่ะครับคุณเมย์ ดูว่าฝนคงจะตกหนักและลมก็พัดแรงขึ้นเรื่อยๆอีกแล้ว คุณเมย์ขี่หลังผมเลยครับ”
ธเนศ แบกหญิงสาว เดินลุยโคลนและฝ่าฝนที่กำลังตกหนักขึ้นเรื่อยๆ เมรีเริ่มร้องไห้ออกมา ด้วยความที่เธอกลัวและสงสารธเนศ
“คุณเมย์นั่นไงนั่นไงบ้านๆ เห็นไหม”
เขาเร่งฝีเท้าเร็วขึ้นแทบจะวิ่งไปที่บ้านหลังนั้น
ดูเหมือนเพิงสำหรับพัก ของคนหาของป่า
ชายหนุ่มสังเกตจากกองขึ้เถ้า และเศษเปลือกหน่อไม้และเห็ด
เขาวางตัวเมรี บนเพิงไม้ไผ่ และเริ่มก่อไฟจากเศษไม้แห้งที่ถูกทิ้งไว้ข้างๆกองขี้เถ้า
“เดี๋ยวผมจะไปหาเศษไม้มาเพิ่มนะครับ แค่นี้คงไม่พอที่จะไล่ยุงได้ทั้งคืนแน่”
