ตอนที่ 3 ออกจากป่า แต่ความรักไม่จบ
คลืนนน! เปรี้ยง! เสียงฟ้าร้องและฟ้าผ่าทำให้ ทั้งคู่ตกใจตื่นพร้อมกัน
ธเนศหยิบนาฬิกาของเขาขึ้นมาดู
“จะ 7 โมงแล้วเมย์ ยังมืดอยู่เลย”
“นั่นสิธเนศ จะทำยังไงกันดี ของกินเราก็หมดแล้ว เจ้าหน้าทีก็ไม่รู้ว่าออกมาตามหาเรารึยัง”
“แต่ผมคิดว่าในเมื่อมีเพิงอยู่ตรงนี้ น่าจะมีเส้นทางเดินของคนหาของป่าไปที่หมู่บ้านนะ”
“เอางี้ ผมจะไปสำรวจหาเส้นทาง เมย์รออยู่ที่นี่นะ”
“ไม่เอาอ่ะเมย์กลัว เมย์ไม่อยากอยู่คนเดียว ถ้าธเนศไปแล้วหลงทางกลับมาไม่ถูกอีกละ เมย์จะทำยังไง”
เสียงฟ้าผ่าและร้องดังเป็นระยะๆพร้อมกับลมและฝนที่ตกหนัก ทำให้เมรีกลัวที่จะไม่มีเขาอยู่เคียงข้าง
“งั้นเราก็ไม่ได้กลับนะเมย์ ฟังผมสิ”
“ไม่เอา!! เมย์ไม่อยู่คนเดียว ไม่เอานะธเนศ”
เธอร้องไห้เสียงดังขึ้นพร้อมกับกอดชายหนุ่มไว้
“เมย์! ผมรักเมย์นะ ผมจะกลับมา เมย์จะต้องไม่เป็นอะไร แล้วเราจะได้กลับพร้อมกัน”
ชายหนุ่มจูบหญิงสาวอีกครั้ง
เป็นคำบอกรักครั้งแรกจากชายหนุ่ม ที่ทำให้จิตใจของหญิงสาวพองโตและอบอุ่นอย่างแปลกประหลาด
“งั้นเอานี่ไปด้วยนะ”
เมย์ยืนลูกปัดที่ข้อมือของเธอให้เขา
ธเนศรับลูกปัดรัดกับข้อมือ ติดไฟฉายที่หมวกแล้ววิ่งฝ่าสายฝนออกไป จนลับตาเมรี
.
.
.
เวลาผ่านไปจะครึ่งชั่วโมงเป็นหนึ่งชั่วโมง ผ่านไปเป็นสองชั่วโมง เสียงฟ้าร้อง สายฟ้าแลบ พายุฝนที่กระหน่ำลงมาอย่างไม่ปรานีอากาศที่หนาวเหน็บทำให้เมรีเริ่มหวาดกลัวขึ้น เธอเฝ้ามองผ่านพายุฝนอย่างใจจดใจจ่อ เพื่อหวังว่าธเนศจะกลับมา
.
.
.
“เห้ย!! เส้นทางวิ่งที่ ตอนเรามานี่หว่า”
ธเนศพูดกับตัวเองหลังจากเขาเจอเส้นทาง
ชายหนุ่มรีบวิ่งย้อนกลับไปเพื่อไปรับเมรี
“ซวยละ! ทางไหนวะ”
ธเนศเริ่มใจเสีย เขาไม่แน่ใจตัวเองว่าจะจำทางไปหาเมรีถูก เพราะฝนที่กระหน่ำเขามองไปทางไหนก็มีแต่ป่าเหมือนกันหมด
จากวิ่ง ขาเปลี่ยนเป็นเดินเพราะกลัวว่ายิ่งวิ่งยิ่งจะถลำลึก แล้วเขาก็เห็นบางอย่างสะท้อนแสงกับแสงไฟฉายของเขา เข้าก้มลงหยิบขึ้นมาแล้วก็ยิ้ม เม็ดลูกปัดข้อมือที่เมรีให้เขาเล่นเอง ชายหนุ่มก้มลงดูที่ข้อมือ เหลือแต่สายรัด ลูกปัดคงตามทางไปหมดแล้ว เขาตามลูกปัดไป จนถึงเพิงที่มีเมรีรอเขาอยู่
ทั้งคู่โผเข้ากอดกัน
“ผมเจอทางกลับแล้วเมย์!เจอแล้ว”