ในยามสนธยาที่อาดูร
เมื่อแสงอาทิตย์ลำสุดท้ายใกล้ลาลับโลก ชายหนุ่มจูบอำลาลูกน้อยแลภรรยาสุดรัก
แสงหล้ายื่นห่อเสบียงกรังที่เตรียมมาให้แก่สามีก่อนที่จะกล่าวอำลาด้วยน้ำตานองหน้า
“พี่จ๋า บุญวาสนาของพวกเรา กระทำร่วมกันมาเพียงเท่านี้ ต่อนี้ไปพวกเราจะไม่มีวันได้พบกันอีกแล้ว”
พรานเพชรถึงแม้จะเห็นว่า เหตุการณ์มิบังควรขยายใหญ่โตถึงเพียงนี้ หากแต่ในความเป็นจริงแล้วมิว่าเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่ ก็ไม่อาจปฏิเสธว่ามิได้กระทำ แลความผิดพลาดที่ได้กระทำล่วงไปแล้ว ย่อมไม่มีทางแก้ไขกลับคืน ได้แต่จำยอมรับและจำนนแก่โชคชะตา
ในความอาลัยชายหนุ่มได้แต่ก้มหน้าทั้งน้ำตา เดินตรงไปยังถนนเส้นน้อยที่ภรรยาชี้ทางให้
เขาเดินไปเพียงไม่กี่ก้าว ก็หันกลับไปอีกครา หมายว่าจะเห็นหน้าภรรยาแลลูกน้อยเป็นครั้งสุดท้าย
ทว่าทิวทัศน์ที่รอบบริเวณนั้นแปรเปลี่ยนจนสิ้นเชิง แม้จะพยายามเพ่งมองไปสักเท่าใด ก็ไม่ปรากฏแม้เงาของสาวงามแห่งดินแดนลี้ลับ ที่ปรากฏแก่สายตานั้นมีเพียงแต่เงามืดสูง ๆ ต่ำ ๆ ของเทือกทิวเขาที่ทอดยาวสลับซับซ้อนแลป่าดงพงไพรอันรกครึ้มเท่านั้น
สนธยาที่ลาจากครานี้ นับเป็นครั้งสุดท้ายแห่งชีวิตที่จะได้พบเจอกัน เพราะความผิดพลาดอันน้อยนิดสัมพันธภาพถึงแก่ขาดสะบั้นลง นำไปสู่ความพลัดพรากนิรันดร์
.
.
.
นับแต่นั้นเป็นต้นมาชายหนุ่มทั้งหลายที่ได้รู้เห็นว่า นครลับแลมิใช่ดินแดนผีร้ายดังที่เคยได้ยินได้ฟัง ต่างมุ่งหวังจะได้เข้าไปพบรักกับสาวงาม ทว่าต่อให้ค้นหาสักเท่าใดก็ไม่มีทางจะหาพบนครลับแลงนี้อีก ราวกับว่ามันเป็นเมืองอาถรรพ์ที่ไม่มีวันค้นพบ จนกลายเป็นแต่เรื่องเล่าสืบต่อกันมา เป็นนิยายปรัมปราตำนานแห่งเมืองแม่ม่าย ดินแดนลับแลที่แลลับจวบจนทุกวันนี้
