“ไปเถอะเมย์ ฉันไม่อยากเสวนากับพวกขนมหวาน” ฉันพูดพลางลุกทำท่าทีจะเดินหนี
“เฮ้ย รอด้วยดิ” แบงค์วิ่งตามมากอดคอฉัน แล้วพวกเราทั้ง 6 คนก็เดินไปกินข้าวด้วยกัน
เราเรียนกันคนละคณะ ฉัน เมย์ พิม เรียนสถาปัต ส่วนแบงค์ คราม เสือ เรียนไอที มหาวิทยาลัยเดียวกัน พวกเรากินข้าวด้วยกันมาตั้งแต่ปี 1 จนขึ้นปี 3 ด้วยความเคยชิน โดยเพื่อนใหม่ของเราก็ไม่ได้ขัดข้องอะไร ทำให้กลุ่มใหญ่ของเรามาสมาชิก 6 คน
เป็นคน 3 / เป็นขนมหวานอีก 3… ฉันล่ะเพลียยยย
“เอ้อ เห็นข่าวที่พวกทากรโดนฟ้องรึยังวะ?” ครามเปิดประเด็ด จุดประกายไฟในใจฉันให้ลุกโชน
“เอ้อๆ แม่งสมน้ำหน้าว่ะ” เสือพูดเสริม
ฉัน เมย์ พิม ได้แต่นั่งทำหน้าเอือม ไม่ตอบโต้อะไร รีบกินข้าวรีบหนีจากตรงนี้ดีกว่า เหม็นกะทิโว้ยยยย
“นั่นดิ พวกแพ้แล้วไม่ยอมรับ ดิ้นอะไรกันนักหนา” แบงค์พูดต่อ
“ใครกันแน่วะที่ดิ้น ดิ้นจะเป็นจะตายให้ได้ ลอดช่อง” ฉันก้มหน้าทำปากฮึมฮัมอยู่คนเดียว
“มึงว่าไงนะ?” แบงค์ถามฉัน
“เปล่านิ” ฉันยิ้มตอบ
“ภูมิใจจริงที่ได้เกิดมาบนแผ่นดินนี้ ใครไม่รักแผ่นดินนี้ก็ออกจากประเทศไปซะ” แบงค์หันไปพูดกับเพื่อนต่อ
“มึงสิออก จะแกล้งโง่ไปถึงเมื่อไหร่วะ” ฉันฮึมฮัมกับตัวเอง
“ไปก่อนนะ เหม็นกะทิว่ะ” ฉันพูดพร้อมกับยกจานข้าวจะไปเก็บ
“เฮ้ย กินเสร็จแล้วหรอวะ” ครามถามฉัน
“ไปเถอะปอนด์ ฉันก็กินไม่ลงเหมือนกัน” เมย์พูด พร้อมกับยกจากข้าวของตัวเอง
“แต่ฉันยังกินไม่เสร็จเลยนะ” พิมหันขึ้นมามองหน้าพวกฉัน แล้วแสดงท่าทีรีบยัดข้าวเข้าปาก
“แกก็นั่งกินกับไอ้แบงค์ไปดิ เจอกันนะ” ฉันพูดแล้วเดินหนีไป
ฉันปล่อยให้พิมนั่งกินข้าวอยู่กับพวกไอ้ขนมหวาน ใจนึงก็รู้สึกผิดนะ แต่พอเดินกลับไป ก็เห็นพวกเขาคนนั่งกินข้าวคุยกันอย่างเอร็ดอร่อย ก็ไม่มีอะไรต้องห่วงนิจริงไหม อีกอย่างก็ดีแล้วนิ ปล่อยให้พิมได้ทำคะแนนกับไอ้แบงค์บ้างก็ดีเหมือนกัน
“แกไม่รู้สึกอะไรหน่อยหรอวะ” เมย์ถามฉันที่กำลังยืนมองพวกนั้นกินข้าวกันอยู่
“รู้สึกอะไรวะ ฉันเบื่อจะพูดให้พวกนั้นมันเข้าใจแล้วว่ะแก” ฉันตอบเมย์
“ไม่ใช่ฉันหมายถึงเรื่องที่แกชอบไอ้แบ…” เมย์พูดยังไม่ทันจะจบประโยค
“ปอนด์ชอบใครหรอ?” เสือ เดินมาจากไหนไม่รู้มาโผล่ที่ข้างหลังฉันกับเมย์
“เสือกนะมึง” ฉันพูดก่อนจะผลักหัวเสือเบาๆ แล้วแกล้งทำเนียนเดินหนีไป
