“หรอ” ฉันตอบ เพื่อทำลายความเงียบเมื่อครู่ แต่คงไม่ทันแล้ว พิรุธเกิ๊นนนนน
“แกชอบฉันจริงๆหรอวะ?” แบงค์ถามขำๆ
“ฉันเนี่ยนะจะชอบพวกลอดช่องแบบแก ฉันไม่ใช่ไอ้เมย์ ไอ้พิมนะเว้ย ฉันมีสมอง” ฉันแถข้างๆคูๆ
“แล้วถ้าฉันไม่ใช่ลอดช่องล่ะวะ ถ้าฉันตั้งใจเรียนวิชาคิดวิเคราะห์ล่ะ แกจะว่ายังไง” แบงค์ก้มหน้าเข้ามาหาฉัน
“มะ… หมายความว่าไงวะ” ฉันถามพร้อมกับผลักแบงค์ให้ถอยออกไป
“ก็ถ้าฉันบอกว่า ที่ผ่านพวกฉันแค่แกล้งเป็นลอดช่อง เพื่อกวนประสาทแกอะ แกว่าไง” แบงค์ตอบ
“…” ฉันเงียบพร้อมกับขมวดคิ้ว หน้าตึงเปรี๊ยะ
“ถ้าฉันบอกว่าฉันชอบแก เลยหาเรื่องแกล้งแก เพื่อนจะได้ข้าใกล้ ได้คุยกับแกมากขึ้นไง ทำไมมึงโง่งี้วะ” แบงค์พูดต่อ ก่อนจะเอานิ้วดีดหน้าผากฉัน
นี่ที่ผ่านมาหมายความว่าเพื่อนฉันไม่ได้เป็นลอดช่อง พวกมันแค่รวมหัวกันแกล้งฉันเฉยๆงั้นหรอ ฉันดีใจที่เพื่อนฉันไม่ได้เป็นลอดช่อง หรือควรดีใจที่แบงค์มันเพ่งบอกชอบฉันดีล่ะ
“แก… แกไม่ได้เป็นลอดช่อง แกชอบฉัน? แล้วไอ้พิม” ฉันพูดต่อด้วยท่าทางงุนงง
“พิมคบกับไอ้ครามได้ 2 อาทิตย์แล้ว” แบงค์ตอบนิ่งๆ
นี่ฉันโดนทุกคนปั่นหัว ฉันไม่รู้เรื่องอะไรของเพื่อนในกลุ่มเลยหรอเนี่ย
“นี่พวกแกยังเห็นฉันเป็นเพื่อนอยู่ไหมวะ ทำไมไม่มีใครบอกอะไรฉันสักคน” ฉันโวยวาย
“ฉันบังคับไอ้ครามให้บอกฉันเองแหละ จริงๆ พิมก็ยังไม่อยากเปิดตัวหรอก ส่วนไอ้เสือกับไอ้เมย์ฉันก็เพิ่งรู้ตอนที่ไอ้เสือมาบอกเรื่องแกนี่แหละ ว่ามันคุยกับไอ้เมย์อยู่” แบงค์อธิบายแทนเพื่อน
ฉันทำท่าทีจะเดินเนียนหนีเข้าบ้านไป แต่ก็โดนไอ้แบงค์รู้ทัน ดึงมือฉันไว้อยู่ดี
“จะไปไหน แกยังไม่ตอบคำถามฉันเลย ว่าแกชอบฉันจริงหรือเปล่า ฉันบอกไปแล้วนี่ว่าฉันชอบแก” แบงค์ถามฉัน
“อื้มมมม” ฉันตอบอย่างเลี่ยงไม่ได้
“งั้นเรามาลองคบกันดูไหม” แบงค์ก้มมาหระซิบใกล้ๆหน้าฉัน
“…” ฉันนิ่ง อึ้งไป
“ว่าไง?” แบงค์ถามพลางเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้จนเทบจะสิงฉัน
“ก็ได้!!” ฉันตอบเขินๆ
“เยส!!” แบงค์ปล่อยมือทำท่าทีดีใจเป็นพิเศษ
ฉันไม่ได้ตอบอะไร ได้แต่ยืนยิ้มดีใจที่คนรอบตัวฉันไม่ได้เป็นลอดช่อง นี่มันสังคมคุณภาพชัดๆ
“แบงค์รักปอนด์นะ” แบงค์กระซิบข้างหูของฉัน
“รักเหมือนกันนะไอ้ลอดช่อง” ฉันกระซิบข้างหูของแบงค์ ก่อนจะวิ่งเข้าบ้านไป โดยมีแบงค์วิ่งไล่ตามหลังมา.
