‘’ เรื่องน่าตลกคือ ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสาเหตุที่เขาทะเลาะกันมันคืออะไร สิ่งที่ทำได้ในตอนนั้นคือคำว่าตั้งใจเรียนนะ เราเป็นพี่ ห้ามอ่อนแอให้น้องเห็น ผมมีน้องที่ต้องดูแลผมจะอ่อนแอไม่ได้ ผมพยายามยิ้มในทุกๆ วันทั้งๆ ที่เมื่อคืนร้องไห้มาผลออกมาว่า ผมไม่ติดมหาวิทยาลัย การเรียนผมเริ่มแย่’’
‘’ พ่อแม่เริ่มทะเลาะกันมากขึ้นเรื่อยๆ พ่อจากที่สูบบุหรี่ก็เริ่มกินเหล้าและเบียร์ และเพ้อว่าเขาแย่ตรงไหนทำไมแม่ต้องมีคนอื่น ในตอนนั้นผมเริ่มรู้เหตุผลที่แท้จริงของการทะเลาะกันแล้วล่ะ บางวันกินข้าวกับน้ำตาด้วยนะ ทรมานสุดๆ ผมกินข้าวน้อยลงในทุกๆวั น เช่นเดียวกับการนอนที่ได้นอนน้อยลงไปทุกที’’
‘’ ทุกๆคืนพ่อจะเข้ามาในห้องปลุกผมในทุกๆ คืนและถามผมว่า พ่อแย่ตรงไหน พ่อไม่ดีตรงไหน ทำไมแม่ต้องทำแบบนี้ พ่อในตอนนั้นมีทั้งกลิ่นบุหรี่และกลิ่นเบียร์คละคลุ้งไปหมด ผมเกลียดกลิ่นนั้นที่สุด รู้ไหม ผมต้องตื่นมาฟังคำถามจากพ่อทุกๆ คืนเลยนะ บางวันมาตอนเที่ยงคืน บางวันมาตอนตี 3 ผมน่ะตื่นไปโรงเรียนสายทุกวันเลย ฮ่าๆๆ’’ ผมหัวเราะออกมาแต่ใจข้างในกลับรู้สึกเหมือนร้องไห้
‘‘ผมน่ะเกลียดช่วงเวลานั้นที่สุดเลย แต่ก็ระบายกับใครไม่ได้มีแต่เล่าให้ไอ้จิ๊บฟัง แต่ก็เล่าได้ไม่หมดหรอกเพราะผมไม่อยากเอาความรู้สึกแย่ๆ ไปให้วันที่ดีของมันต้องแย่ลงเพราะเรื่องของผม’’ ผมมองไปที่พี่ทัพสีหน้าเขาดูสงสาร เห็นใจผมน่าดูเลย
ก่อนที่ผมจะได้เล่าต่อไอ้จิ๊บก็ลุกขึ้นยืนและเดินมาหาผมที่เตียงคนไข้จ้องมองใบหน้าของผมที่ตอนนี้ก็เหมือนกำลังหลับหรือเหมือนตายกันนะ
‘‘พี่แสนห่วงรู้ไหม ตอนที่ที่บ้านพี่เกิดเรื่อง ไอ้แสนมันตาบวมมาโรงเรียนทุกวัน ตอนอยู่โรงเรียนมันฝืนยิ้มเอามากๆ บางวันก็ร้องไห้ออกมา ทุกๆ คนเคยรู้ไหมว่ามันเครียดขนาดไหน ทั้งเรื่องเรียน เรื่องเข้ามหาลัย แล้วยังจะมีเรื่องที่บ้านที่มันยังพึ่งใครไม่ได้ ระบายกับใครไม่ได้ มันเครียดเอามากๆจนมันกินข้าวไม่ลง มีใครเคยรู้ไหม’’ สิ่งที่เพื่อนสนิทผมพูดออกมาทำให้ทุกๆคนอยู่ในความเงียบและทำได้เพียงแค่ก้มหน้า
‘‘มันต้องพยายามทำตัวเข้มแข็งขนาดไหน วันมันไปสัมภาษณ์มันสัมไม่ผ่านเพราะเครียดเรื่องที่บ้าน มันเก็บความเสียใจไว้แค่คนเดียวมีใครเคยที่จะรับฟังมันบ้างไหม’’
‘‘แล้วจากนั้นเป็นยังไงต่อ” ผมหันหน้าไปทางคนถามอย่างพี่ทัพไท
