“สวัสดีค่ะคุณหมอพอดีที่บ้านน้ากินเลี้ยงสุกี้ทะเลกัน น้าเห็นคุณหมอกลับมาค่ำมืดแถมอยู่บ้านคนเดียวเลยว่าจะมาชวนคุณหมอมากินเลี้ยงด้วยกันสักหน่อย” ก็นึกว่าใครที่แท้ก็เศษมนุษย์ข้างบ้าน เธอเป็นหญิงสาวร่างผอมบางทำงานโรงงานปลากระป๋อง เป็นเพื่อนบ้านจอมสาระแนสอดส่องไปทั่วสันดานของมนุษย์ชั้นต่ำเตี้ย
“ขอบคุณที่มาชวนครับแต่ผมต้องขอโทษด้วยพอดีผมก็ดันทานข้าวมาแล้ว ถ้ารู้ล่วงหน้าว่าฝากท้องกับ ‘น้าวรรณ’ ได้ ผมคงไม่แวะทานข้าวแน่ ๆ ผมนี่มันดวงไม่ดีเลยจริง ๆ อดกินของอร่อยตลอดเลย”
“ปากหวานจริง ๆ เลยคุณหมอ” เธอว่าพร้อมตีแขนผมเบา ๆ ผมต้องแสร้งยิ้มไว้ทั้งที่ใจจริงอยากจะฆ่าให้ตายอย่างทรมานแท้ ๆ
“นี่คุณหมอจะอาบน้ำนอนแล้วหรือคะ” เธอพูดแล้วมองมาที่ผมซึ่งใส่ชุดคลุมอาบน้ำอยู่ ผมไม่ได้อาบน้ำอะไรหรอกพวกคุณก็รู้ว่าผมใส่มาคลุมรอยเลือดจากเด็กเวรพวกนั้น
“ครับ ผมเพิ่งอาบน้ำเสร็จกำลังจะเข้านอน”
“ช่วยด้วย ช่วยพวกเราด้วย” เสียงเจื้อยแจ้วเล็กนั่นลอยดังมาตามสายลมเรียกสายตาและหูของผู้มาเยือนผึ่งกระดิกไปมา
“เสียงอะไรคะคุณหมอ น้าได้ยินแว่ว ๆ ว่าช่วยด้วย”
“อ๋อ เสียงจากโทรทัศน์ที่ผมเปิดครับ” ผมว่าและส่งยิ้มปลอม ๆ ไปให้
“อ๋อ อย่างงี้นี่เองงั้นน้าไม่กวนคุณหมอแล้วค่ะ ทำงานมาเหนื่อย ๆ พักผ่อนให้เยอะ ๆ นะคะ” เธอว่าพร้อมโบกมือลา ผมค้อมศรีษะให้ก่อนปิดประตูและกลับไปยังห้องเชือดที่จากมา
