“ค่ะยินดีที่ได้รู้จักนะคะ แต่คุณเอาขนมกลับไปเถอะค่ะ เพราะยังไงฉันก็กินไม่ได้อยู่ดี” ฉันตอบ
“ทำไมคุณถึงขนมของผมไม่ได้หละครับ” เขาถามฉันด้วยความสงสัย
“พอดีฉันกำลังลดน้ำหนักอยู่หนะค่ะเลยกินไม่ได้ คุณเอากลับไปกินเถอะ” ฉันโกหกเขาไป
“ครับ ถ้าอย่างนั้นก็ได้ ยังไงผมฝากเนื้อฝากตัวด้วย ผมชื่อเดลนะครับ” เขาพูดพลางส่งยิ้ม
“ค่ะ ฉันชื่อลูน่า ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวเข้าบ้านก่อนนะคะ” พูดจบฉันเดินเข้าบ้านมา โดยที่ไม่ได้ส่งเขากลับบ้านด้วยซ้ำ
.
.
.
ตอนนี้หลายคนคงคิดว่าทำไมฉันถึงดูเหมือนคนไม่มีมารยาทใช่ไหมละคะ แต่ในความเป็นจริงคือ ถึงฉันจะสามารถจะใช้ชีวิตอยู่กับมนุษย์ได้ปกติ แต่การที่ฉันจะมีเพื่อนสนิทเป็นมนุษย์มันก็เสี่ยงเกินไปสำหรับฉันอยู่ดี ฉันเลยมักทำตัวแบบไม่ค่อยสนใจใครแบบนี้มาตั้งแต่ฉันยังเด็ก
และเมื่อเข้าบ้านมาไม่รอช้าค่ะ ฉันรีบเปิดตู้เย็นและหยิบเลือดสัตว์ที่ฉันซื้อมาจากซุปเปอร์มาร์เก็ตมาดื่มทันที คืนนั้นฉันเหนื่อยจากการทำงานวันแรกมาก เลยเข้านอนทันที
.
.
.
วันรุ่งขึ้นหลังจากที่ฉันแต่งตัวเตรียมจะออกไปทำงานเรียบร้อย ฉันก็เดินออกไปจากบ้านเพื่อจะไปรอรถเมล์ที่หน้าปากซอยหมู่บ้าน และฉันก็ได้เจอกับเดล ผู้ชายคนเมื่อวานอีกครั้ง เมื่อเขาเจอฉันเขาก็รีบทักทายฉันทันที
“สวัสดีครับคุณลูน่า กำลังจะไปทำงานหรอครับ”
“ค่ะ” ฉันตอบเขาไปสั้นๆ และเดินไปทันที ทันใดนั้นเขาก็รีบวิ่งขึ้นมาเพื่อจะได้มาเดินพร้อมๆ กันกับฉัน และพูดมาว่า
“ผมก็จะไปทำงานเหมือนกันครับ นั้นเราเดินไปด้วยกันเลยนะครับ” เขาพูดพร้อมส่งยิ้ม
.
.
.
วันนั้นฉันและเขาเดินไปที่ป้ายรถเมล์พร้อมกัน แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรกันหรอกนะคะ เพราะเมื่อเขาพยายามจะถามอะไรฉัน ฉันก็ไม่ได้ตอบเขากลับไปสักเท่าไหร่ โดยตอนนั้นเขาก็ได้ขึ้นรถเมล์คันเดียวกับฉัน เมื่อเขาเดินไปเขาก็เว้นที่ว่างให้ฉันนั่งข้างๆ กับเขา แต่ตอนนั้นฉันก็ไม่ได้นั่งที่ที่เขาเว้นไว้ให้หรอกนะคะ โดยฉันกลับเดินไปนั่งที่เก้าอี้ข้างหลังแทน
เมื่อรถเมล์แล่นมาถึงบริษัทของฉัน ฉันก็ได้ลงรถเมล์มาปกติ เมื่อฉันหันไปดูข้างหลังก็พบว่า เขาคนนั้นก็ลงที่เดียวกับฉันอีก ฉันเลยถามเขาไปว่า
“นี่คุณทำงานที่นี่หรอคะ”
