วันรุ่งขึ้นที่ฉันรีบออกมาทำงานโดยไม่รอเดล เมื่อมาถึงบริษัทฉันก็ไม่มองหน้าหรือพูดอะไรกับเดลเลย ฉันเอาแต่ทำตัวห่างกับเขา โดยฉันทำแบบนั้นติดต่อกันเป็นอาทิตย์เลยหละคะ จนเดลเริ่มที่จะทนไม่ไหวกับสิ่งที่ฉันทำ
.
.
.
โดยในวันหนึ่งที่ฉันหนีเดลกลับบ้านมาก่อน อยู่ดีๆ ฉันก็ได้ยินเสียงกริ่งหน้าบ้านฉันดังรัวๆ เมื่อเดินออกมาดูก็พบกับเดล ยืนทำหน้าเข้มอยู่หน้าบ้านฉัน ต้องบอกว่าตอนนั้นฉันเลือกที่จะไม่ออกไปหาเข้านะคะ แต่พอฉันไม่ออกไปเขากลับยิ่งกดกริ่งมากขึ้น จนเสียงดังไปทั่วบ้าน ฉันจึงจำเป็นที่จะต้องเดินออกไป และเมื่อฉันเดินออกไปเขาก็พูดว่า
“นี่คุณเป็นอะไร โกรธอะไรผมทำไมไม่พูด ทำไมต้องหลบหน้าแบบนี้ด้วย”
“ฉันไม่ได้โกรธอะไร” ฉันพูดพลางเอามือมาปิดจมูกแบบเนียนๆ เพราะกลิ่นเลือดของเขามันยังหอมหวลชวนกินอยู่
“ไม่ได้โกรธแล้วคุณทำกับผมแบบนี้ทำไม ผมนึกว่าที่ผ่านมาเราจะสนิทกันมากขึ้นแล้วเสียอีก” เขาพูด
ตอนนั้นฉันไม่ได้ตอบอะไรเขาไป เขาเลยพูดขึ้นมาอีกว่า
“แสดงว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมรู้สึกอยู่คนเดียวสิหนะ ความรู้สึกดีๆ ที่ผมส่งให้คุณไป คุณไม่ได้รับมันเลยหรือยังไง” พอได้ฟังเขาพูดแบบนั้นฉันก็ลืมเรื่องกลิ่มเลือดเขาไปทันที และเดินเข้าบ้านมาโดยไม่พูดอะไร
.
.
.
ตลอดเวลาที่ฉันและเดลอยู่ด้วยกัน เขาดีกับฉันมาก เขาดูแลฉันอย่างดี มีบางครั้งที่เรานั่งรถเมล์ด้วยกันเขายังเอามือมาบังแดดให้กับฉันเลย แต่ตอนนั้นฉันไม่ได้คิดอะไร จนมาถึงตอนนี้ที่ฉันเริ่มคิดแล้วว่าที่ผ่านมาระหว่างฉันและเขามันไม่ใช่สิ่งที่เพื่อนปกติเขาจะทำกัน แต่ถึงอย่างนั้นมันก็เป็นเรื่องยากที่แวมไพร์อย่างฉันจะไปมีความรักกับมนุษย์อย่างเดลได้ ฉันจึงตัดสินใจที่จะลืมเรื่องทำหมดที่เขาและฉันเคยมี และกลับไปเป็นแค่เพื่อนบ้านกันเหมือนเมื่อก่อน อย่างน้อยมันก็ปลอดภัยสำหรับเดลมากที่สุด
.
.
.
วันรุ่งขึ้นระหว่างที่ฉันกำลังจะไปทำงานฉันก็ได้เจอกับเดลอีก โดยเขายืนรอฉันอยู่หน้าบ้าน ฉันไม่ได้สนใจอะไรเขาและเดินไปทำงานทันที ตั้งแต่วันนั้นที่ฉันพยายามทำตัวห่างกับเขาอีกครั้ง แต่เขาก็กลับยิ่งทำตัวใกล้ชิดกับฉันเข้าไปใหญ่จนทำให้ฉันเริ่มที่จะใจอ่อน และค่อยๆกลับไปเป็นแบบเดิมกับเขา และเมื่อเวลาผ่านไปกลิ่นเลือดในตัวของเดลก็ค่อยๆ ที่จะจางหายไปเหมือนกัน
