เมื่อว่ายมาจนเจอชายฝั่ง ฉันก็ค่อยๆยืนขึ้นที่ละน้อย แล้วด้วยพลังวิเศษของสร้อยมุกนี่เองที่ทำให้หางเงือกของฉันค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นขาอันเรียวสวย ฉันค่อยๆเดินทีละก้าว เพื่อขึ้นไปบนฝั่ง และเดินต่อไปเรื่อยๆ จนฉันเริ่มเห็นบ้านคน แต่ด้วยเวลาที่ฉันมานั้นเป็นเวลากลางคืนหมู่บ้านที่ฉันพบเห็นจึงเงียบสงบและไม่มีผู้คนเลย ฉันจึงไปหลบอยู่ที่ต้นไม้ต้นใหญ่เพื่อรอให้พระอาทิตย์ขึ้นเสียก่อน ฉันหลับไปโดยที่ไม่รู้ตัวและต้องตื่นขึ้นมาเพราะเสียงดังโวยวาย ฉันตกใจตื่นพร้อมรีบซ่อนตัวเพราะหมู่บ้านที่เงียบสงบเมื่อคืน กลับกลายเป็นที่ ที่มีผู้คนมากมาย วุ่นวายไปหมด ฉันค่อยๆเดินออกไปทีละน้อย และเดินเที่ยวชมดูหมู่บ้าน ทุกอย่างชั่งดูแปลกตาและน่าตื่นเต้นสำหรับฉัน
และในขณะที่ฉันกำลังเดินเที่ยวชมเมืองอย่างตื่นเต้นนั้นเอง ที่ฉันดันรู้สึกหิวขึ้นมาและเห็นร้านขนมปังหน้าตาประหลาดๆวางอยู่ ฉันจึงเดินเข้าไปเพื่อหยิบขนมปังมากิน และในตอนนั้นเองที่เจ้าของร้าน ได้ออกมาต่อว่าฉันอย่างหนัก ที่ฉันหยิบขนมปังร้านหล่อนกินแต่ไม่ได้จ่ายเงิน ฉันไม่เคยรู้ว่าก่อนว่าบนฝั่งต้องใช้เงินในการซื้อของกิน ฉันโดนหล่อนต่อว่าอย่างหนักและไล่ตะเพิดฉันออกมา ฉันตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นและรีบวิ่งไปหลบซ่อน สถานการณ์นี่เองที่ทำให้ฉันตกใจกลัวอย่างหนัก และเริ่มคิดถึงหน้าพ่อของฉันขึ้นมาทันที ฉันกลับมาหลบอยู่ที่ต้นไม้ต้นเดิมและนั่งที่นั้นจนถึงค่ำ ฉันหิวและกลัวจนเริ่มมีความคิดที่อยากกลับบ้าน ในขณะที่ฉันกำลังคิดอยู่นั้นเอง
“เธอๆมานั่งทำอะไรตรงนี้”
เมื่อฉันหันหน้าไปตามเสียง ก็พบกับชายหนุ่มผู้หนึ่งที่หน้าตาชั่งหล่อเหลา ฉันตกใจเพราะไม่เคยมีมนุษย์คนไหน เข้ามาใกล้ตัวฉันขนาดนี้ ฉันจึงรีบถอยตัวเองออกห่างชายผู้นั้นมา
“ไม่ต้องกลัวฉันหรอก ฉันไม่ได้จะทำอะไรเธอสักหน่อย” ชายผู้นั้นพูด
“นี่เธอไม่ใช่คนที่นี่ใช่ไหม ฉันไม่เคยเห็นเธอในหมู่บ้านมาก่อน” เขาถามฉันอีกครั้ง
ฉันพยักหน้าตอบเขาไป
“นี่เธอกินอะไรหรือยัง แล้วมานั่งทำไมตรงนี่ ไม่หนาวหรือไง” เขาถามฉัน
ฉันพยักหน้า เพื่อต้องการจะสื่อสารว่า ฉันทั้งหนาวและหิว
