“หมวดครับ พบรถโตโยต้าโคโรน่าสีเงินจอดอยู่ที่ป่าในหมู่บ้านกานดาครับ เลขทะเบียนตรงกับคันที่เรียกเจ้าของไปพบแล้วไม่มีใครไปครับ”
คำบอกเล่าของลูกน้องผ่านทางโทรศัพท์ ทำให้ผู้หมวดยศที่กำลังจะโทรบอกลูกน้องกลุ่มนี้ไปที่บ้านสารวัตรธีสิสชะงัก หมู่บ้านกานดา ห่างจากบ้านของสสารวัตรธีสิสแค่ห้าร้อยเมตรเท่านั้น!
“รีบตรวจสอบ ว่าภายในรถเหลือหลักฐานอะไรไว้บ้าง”
“คือ พวกผมตรวจสอบแล้วครับ ในรถของทุกอย่าง รวมถึงเบาะ และผนังรถ ถูกทำลายจนเปื่อยไปหมดเลยครับ ผมคิดว่าคนร้ายน่าจะใช้น้ำกรดสาด น้ำมันในรถก็แห้งแล้วด้วยครับหมวด”
“อะไรนะ! ถ้าอย่างนั้นก็กั้นพื้นที่ตรงนั้นไว้ก่อน ติดป้ายอย่าให้ใครเข้าไป ส่วนพวกนายก็ไปที่บ้านของสารวัตรธีสิส เดี๋ยวนี้!”
ผู้หมวดยศรีบออกคำสั่งอย่างเร่งรีบ เมื่อคิดว่าเริ่มมีหลักฐานที่เชื่อมโยงกับสารวัตรธีสิส แต่ดูเหมือนหลักฐานจะเสียหายจนแทบสืบหาตัวคนทำไม่ได้ งานนี้ทีมนิติเวชก็คงช่วยไม่ได้ ที่จริงคือทีมนั้นไม่มีคนตายไม่รู้จะยอมออกจากแล็บมาช่วยรึเปล่าต่างหาก
ที่สารวัตรธีสิสโทรมาสารภาพกับเขา คงไม่ใช่เพราะว่ารู้อยู่แล้วว่าเขาไม่มีทางจับสารวัตรได้หรอกนะ แบบนี้มันหยามกันชัด ๆ
เขานี่แหละ จะจับสารวัตรให้ได้ ถึงจะยังไม่รู้เหตุจูงใจที่ทำให้สารวัตรทำร้ายผู้ใต้บังคับบัญชาก็เถอะ เขาไม่สนใจ ตอนนี้แค่หาหลักฐานมาจับสารวัตรธีสิสได้ก็พอ
เดี๋ยวก่อนนะ
คดีนี้ยังเหลือคนที่สำคัญที่สุดในคดีอีกคนนึง
ไม่รอช้า ชายหนุ่มรีบเดินทางไปยังโรงพยาบาลที่ณดลพักอยู่ทันที ผู้กองณดล หวังว่าคุณจะตื่นมาเพื่อยืนยันว่าใครเป็นคนที่ทำร้ายคุณนะครับ
.
.
.
“หมอคะ คนไข้ฟื้นแล้วค่ะ”
