Bipolar ไบโพล่า : NTPS P.

นิยายสั้นแนวสืบสวน สอบสวน (Suspense/ Mystery/ Crime) นิยายสั้นแนวเขย่าขวัญทางจิตวิทยา (Psychological Thriller/ Minerva)

“สารวัตรครับ ผมประกาศให้เจ้าของรถโตโยต้า โคโรน่า สีน้ำเงินทุกคันในจังหวัดมาพบแล้วนะครับ  มีไม่เยอะครับ ที่ลงทะเบียนไว้ก็แค่สองคัน  คันนึงเจ้าของมาหาแล้วครับ  แต่ว่าเป็นคุณยายซึ่งไม่ตรงกับลักษณะของคนร้ายที่สารวัตรบอกไว้ครับ  ส่วนอีกคันเจ้าของเสียชีวิตแล้วครับ”

“หืม  แล้วคันที่ได้จากกล้องของบ้านหลังนั้นมาจากไหน  หรือว่าเป็นรถต่างจังหวัด”

ธีสิสได้แต่สงสัย  คนๆ นั้นฉลาดไม่เบา  ทางที่ขับผ่านนอกจากกล้องที่ห้องครัวของบ้านหลังนั้นแล้ว  ไม่มีกล้องไหนจับได้อีกเลย  แม้แต่กล้องตามถนนที่มี  เขาขอร้องให้จ่าหวัง และทีมดูรถแบบนี้จากถนนแถวนั้นให้หมดแล้ว  แต่ไม่มีซักคัน

ในเมื่อคนร้ายเลือกที่จะใช้เส้นทางหลบหนีกล้องจากถนนทุกเส้น  ธีสิสคิดว่าเขาคงต้องหาคนร้ายจากเส้นทางที่ไม่มีกล้องวงจรปิดเลย เริ่มตั้งแต่ถนนข้างบ้านที่จับภาพรถคันนั้นได้  พอรู้ว่าเริ่มมีวิธีหาคนร้ายเจอแล้วธีสิสก็มีความรู้สึกแปลกๆ เกิดขึ้น  เหมือนกำลังจะมีเรื่องไม่ดี  หรือว่าวิธีที่เขาคิดจะไม่ถูกต้อง  แต่ถ้าไม่ทำวิธีนี้ ตอนนี้เขาก็คิดวิธีอื่นไม่ได้แล้ว

“เดี๋ยวหมวดช่วยเชื่อมโยงเส้นทาง จากถนนฝั่งติดบ้านของที่เกิดเหตุ ไปตามเส้นทางที่ไม่มีกล้องวงจรปิดทุกเส้น ซักสิบกิโลนะ  ผมว่าคนร้ายต้องผ่านเส้นทางพวกนั้นแน่”

“ครับ สารวัตร”

ผู้หมวดจากทีมสืบสวนทีมใหม่ ที่อนุญาตให้เขามาช่วยเขาทำคดีนี้ หันหลังเดินออกไปขึ้นรถเพื่อสำรวจเส้นทางเลี่ยงกล้องวงจรปิดของคนร้าย  ส่วนตัวธีสิสเองกำลังคิดว่าจะไปดูอาการของณดลที่โรงพยาบาลอีกครั้ง  ตั้งแต่เมื่อเช้าเขายังไม่ได้ไปอีกเลย

“เดี๋ยวสิธีสิส”

เสียงเรียกดังขึ้นก่อนที่ธีสิสจะก้าวขาออกจาก ส.น.  เขาหันหลังกลับมาก็เจอกับสารวัตรเอก ผู้ที่ให้ความช่วยเหลือเขาในการสืบคดีเฉพาะกิจครั้งนี้เป็นอย่างดี

“ครับ สารวัตร”

“นายดูซูบไปจากครั้งที่แล้วนะ  ได้พักผ่อนบ้างรึเปล่า ตั้งแต่เช้าฉันเห็นนายวิ่งสืบเรื่องของณดลจนแทบไม่ได้พัก…แล้วยังกินยาตามที่หมอสั่งอยู่ใช่ไหม”

คำถามที่แฝงด้วยความห่วงใยจากสารวัตรเอกดังก้องไปทั่วหัวของธีสิส  หัวใจของเขาค่อยๆ สูบฉีดเลือดแรงขึ้น แรงขึ้น

“ผมไม่ต้องกินยาแล้วครับ ขอบคุณที่เป็นห่วง..ครับ”

ธีสิสตอบกลับแล้วรีบหันหลังเดินออกไปอีกครั้ง  เหลือไว้เพียงสารวัตรเอกที่ยังคงยืนอยู่ตรงนั้น เขารู้จักธีสิสมานาน  นานมากพอที่จะรู้ว่าธีสิสมีโรคประจำตัวที่อันตรายมากโรคหนึ่ง  เรื่องนี้ไม่มีใครรู้นอกจากเขาที่ย้ายมาจากที่ทำงานเก่าพร้อมกับธีสิส

เท่าที่เขาจำได้ธีสิสต้องรับยานี้ทุกสามเดือน  แต่ดูจากสภาพร่างกายของธีสิสตอนนี้  เขาคิดว่าธีสิสต้องไม่ยอมกินยาอีกแน่  ก็ได้แต่หวังว่าจะไม่เป็นอะไรมากหละนะ

.
.
.

ธีสิสขับรถกลับมาถึงบ้านของเขาด้วยความอ่อนเพลีย  สุดท้ายเขาก็ไม่ได้ไปเยี่ยมณดล  แต่นั้นมันเพราะตอนนี้ใกล้จะหกทุ่มแล้วเขาไม่กล้าขับรถหลังเวลานี้  เพราะเขามักจะไม่รู้สึกตัวนักในช่วงเวลาดังกล่าวจนถึงเช้าก่อนตื่นนอน  อาจจะเป็นเพราะทำงานมากไปจนร่างกายต้องการการพักผ่อนก็ได้  ธีสิสคิดแบบนั้น