“ว่าไง ยังอยากจะรักผมเหมือนน้องชายอยู่ไหม”
วีระเอ่ยถามพร้อมแรงรัดที่มากขึ้น ตอนนี้มีเลือดไหลจากคอส่วนหน้าจนปกคอเสื้อของจิราวุฒิกลายเป็นสีแดงกล่ำ มือของเองก็จับอยู่ที่มือของวีระด้วยแรงที่มากขึ้นตามไปด้วย ตอนนี้เขาไม่สามารถพูดได้แล้ว ได้แต่คิดว่าอยู่แบบนี้ต่อไปไม่รอดแน่ เขาใช้แรงที่ยังพอมีอยู่ดันวีระไปด้านหลัง
เพล้ง
เสียงกระจกตู้โชว์ของแตกดังขึ้น แต่มันไม่ได้ทำให้วีระคลายมือออกจากการรัดคอเขาเลยแม้แต่น้อย
“อะไรกันนี่พี่คิดจะใช้กำลังกับน้องชายหรอ สูญเปล่าหน่า เอางี้ไหม ไหนๆพี่ก็จะตายแล้ว เดี๋ยวผมจะเล่าให้ฟังว่า พี่ชายแต่ละคนของผมเขาตายกันยังไง เผื่อพี่จะเลิกขัดขืนบ้าง เริ่มกันที่คนแรกเลยนะ…”
วีระยังคงเล่าวีระกรรมที่ตัวเองได้ทำลงไปตลอดระยะเวลาสิบปีที่ผ่านมา มันเริ่มตั้งแต่ตอนที่เขาเป็นเด็กกำพร้าด้วยซ้ำ
“ส่วนพี่วุฒิหนะ เป็นพี่ชายที่พิเศษที่สุดที่ผมเคยฆ่าเลย เพราะว่าเรามีการจำลองชีวิตครอบครัวกันเกือบห้าปีแหนะ ตอนแรกผมก็จะไม่ฆ่าหรอก แต่ทำยังไงได้มันอดใจไม่ไหว แล้วยัง…”
วีระกำลังจะเล่าต่อ แต่เสียงไซเรนของตำรวจดังแว่วเข้ามาในหูของคนทั้งคู่เสียก่อน ตอนนี้จิราวุฒิอ่อนแรงเต็มทีกับอากาศหายใจที่น้อยลงเรื่อย ๆของเขา
“หึ มีคนมาช่วยซะแล้ว แต่ไม่เป็นไร ยังไงผมก็เป็นแค่เหยื่ออยู่ดี”
วีระพูดเสียงเย็น แล้วรัดคอจิราวุฒิสุดแรง และครั้งนี้มันทำให้เขาหมดสติไปแล้ว
วีระรีบวิ่งไปเอาเก้าอี้มาฟาดโต๊ะวางของ และโต๊ะรับแขกในบ้าน เขาวิ่งเข้าใส่ตู้โชว์ของที่กระจกแตกแค่ฝั่งเดียวจนตอนนี้ มันแตกทั้งสองฝั่ง เขาทุบตีตัวเอง และสุดท้ายเขาก็ใช้เส้นเอ็นที่อยู่ในมือรัดคอของตัวเองอย่างแรง จนเลือดค่อย ๆไหลออกมาในไม่ช้า
วีระยิ้ม แล้วเดินไปนั่งกอดเข่าอยู่ที่มุมห้อง
.
.
ปัง ปัง ปัง
เสียงถีบประตูสีขาวของคอนโดเก่า ๆดังขึ้นหลายครั้งก่อนมันจะพังออก เจ้าหน้าที่ตำรวจที่มีอาวุธครบมือรีบเข้าไปข้างในนั้นทันที
ณดลเองก็เช่นกัน หลังจากที่เขารู้เรื่องจากป้าวารีแล้ว ก็รีบนำทีมมาที่บ้านหลังนี้ทันที
แต่ดูเหมือนจะช้าเกินไป
สภาพภายในบ้านมีร่องรอยของการต่อสู้ กระจกของตู้โชว์แตก ที่บริเวณครัวมีสารวัตรจิราวุฒินอนอยู่ คอของเขามีรอยรัด และมันก็มีเลือดไหลออกมาจากคอเขาด้วย ณดลไม่รู้ว่าตอนนี้สารวัตรตายแล้วหรือยัง
“หน่วยพยาบาลรีบพาสารวัตรไปรักษา เร็ว!”
ณดลออกคำสั่งอย่างรวดเร็ว บางทีถ้ารักษาทันสารวัตรอาจจะรอดก็ได้
ในขณะที่เหตุการณ์กำลังชุลมุน ตำรวจกว่าสามนายก็รีบเข้าไปจับกุมวีระทันที
“ดะ…เดี๋ยวครับ ยะ..อย่าจับผม มีคนร้ายเข้ามา มันรัดคอพี่เจมส์กับผมครับ ช่วยผมด้วยครับ ผมกลัว”
วีระพูดออกมาอย่างไม่เข้าใจ น้ำตาเขาไหลออกมาตามใบหน้า ผสมกับรอยเลือดจากการทำร้ายตัวเอง ถ้าคนนอกมาเห็นเขาคงจะน่าสงสารมาก แต่ไม่ใช่กับตำรวจทุกคนในนี้ พวกเขาคิดแค่ว่าวีระเป็นโรคจิตคนหนึ่งที่แสดงละครได้เก่งจริง ๆ
“พอเถอะวีระ แกถูกจับข้อหาฆาตกรรมโดยไตร่ตรองไว้ก่อนอย่างน้อยห้าราย แกมีสิทธิที่จะไม่พูด เพราะคำพูดของแกจะถูกใช้ในชั้นศาล แกมีสิทธิ์ที่จะจ้างทนาย และถ้าแกไม่มีเงินจ้างทนายศาลจะแต่งตั้งทนายให้แกเอง…ทีนี้ไปได้แล้วไอ้ตอแหล”
ตำรวจยศผู้หมวดคนหนึ่งพูดขึ้น แล้วพาตัววีระที่ยังคงยืนยันว่าตัวเองเป็นเหยื่อทั้งที่หลักฐาน และพยานทั้งหมดบอกว่าเขาเป็นฆาตกรออกไปจากห้องชุดแห่งนี้เพื่อดำเนินคดีตามกฎหมายต่อไป
พวกเขาหวังว่าการจับกุมวีระครั้งนี้จะทำให้ป้าวารี และญาติของเหยื่อคนอื่น ๆมีชีวิตที่เจ็บปวดน้อยลง และมีความสุขกับชีวิตหลังจากนี้มากขึ้น
