“พี่มีอะไรรึเปล่าครับ ผมว่าพี่เหมือนมีอะไรอยากจะพูดกับผมนะ”
วีระรวบช้อนส้อมเข้าหากันเมื่อทานอาหารเสร็จแล้ว เขารู้สึกเหมือนว่าจิราวุฒิมีสิ่งที่อยากจะพูดกับเขา ทั้ง ๆที่เขาเองก็มีสิ่งที่อยากจะบอกจิราวุฒิเหมือนกัน แต่เขาจะยอมให้จิราวุฒิพูดก่อนก็ได้ เพราะบางทีมันอาจจะเป็นเรื่องเดียวกัน
“เรื่องเสี่ยใหญ่หนะ ที่คุยโทรศัพท์เมื่อวาน”
“ครับ ทำไมหรอ”
“นายพูดเหมือนรู้ว่าเขาตาย”
วีระนิ่งไป เขานิ่งไปนานมากจนจิราวุฒิคิดว่าเขาจะไม่พูดอะไรออกมาเสียแล้ว
“คือ…ที่จริง นี่ก็เป็นเรื่องที่ผมอยากจะบอกพี่ครับ”
วีระเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่ทั้งรู้สึกเศร้า และรู้สึกผิด
“นายทำจริง ๆด้วยสินะ”
จิราวุฒิพูดออกมาเบา ๆ เขาเองก็รู้สึกผิดไม่แพ้กัน เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นมาจนได้ ในที่สุดคนในครอบครัวของเหยื่อก็ทนไม่ได้ แล้วกลายเป็นผู้ร้ายซะเอง เป็นความผิดของเขาเองที่ทำอะไรกับคนร้ายไม่ได้ซักที เป็นความผิดของเขาเองที่ทำงานช้าแบบนี้
แต่วีระก็ทำมันไปแล้ว ถึงเขาจะรู้สึกผิดขนาดไหน ทำผิดก็คือทำผิด ยังไงซะวีระก็ต้องยอมรับผลที่จะตามมา แต่เขาจะหาทางให้วีระได้รับผลนั้นน้อยที่สุดแล้วกัน
“นายรู้ใช่ไหมว่าอะไรจะตามมา”
“ครับ..ผมรู้…แต่ผมไม่ได้ตั้งใจนะครับ ผมแค่อยากให้เขาสารภาพ เขาเขียนจดหมายสารภาพแล้ว…แต่เค้าไม่ได้ยอมรับมันจริง ๆนะครับ เขาไม่รู้สึกผิด ผมโมโห ผมก็เลยเผลอรัดคอเค้า”
“แล้วนายเข้าไปในบ้านหลังนั้นได้ยังไง”
“ผมรู้จักกับสาวใช้คนนึงครับ เธอบอกว่าไอ้เสี่ยนั่นมันเป็นคนเลว มันข่มขืนเธอแล้วถ่ายคลิปไว้ เธอเลยช่วยปิดกล้องวงจรปิด แล้วก็ช่วยให้ผมเข้าไปในบ้านหลังนั้น”
วีระยอมรับออกมาด้วยเสียงสั่น ๆ เขาอยากให้จิราวุฒิรู้สึกได้ว่าไอ้เสี่ยใหญ่นั่นมันเป็นคนเลวขนาดไหน มันสมควรแล้วที่จะตาย
“พรุ่งนี้รอแม่นายกลับมา แล้วไปรับสารภาพซะ โทษหนักจะได้กลายเป็นเบา เดี๋ยววันนี้ฉันจะอยู่ที่นี่กับนาย พรุ่งนี้ฉันจะพานายไปเอง”
“ครับ”
วีระรับคำทั้งน้ำตา แล้วลุกขึ้นจากโต๊ะกินข้าว เขาเดินเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง และไม่ได้ออกมาอีก
จิราวุฒิมองตาม เขาคิดว่าวีระคงต้องการเวลาอยู่กับตัวเองซักพัก หมอนี่คงไม่คิดจะหนีไปไหน น่าจะอยากสารภาพแต่แรกอยู่แล้วถึงได้โทรไปบอกเขาแบบนั้น
ในขณะที่รออยู่นั้นจิราวุฒิก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็คข่าวสารต่าง ๆฆ่าเวลา แต่ก็ต้องแปลกใจเพราะมีสายที่เขาไม่ได้รับสาย มันมาจาก ‘แม่ของวีระ’
จิราวุฒิเริ่มรู้สึกว่ามีบางอย่างแปลก ๆ แม่ของวีระไปจำศีลที่วัดไม่ใช่หรือ แล้วจะโทรหาเขาทำไม แต่อย่างไรเขาก็ควรจะโทรกลับเป็นมารยาท แต่ในขณะที่กำลังจะกดโทรออกก็มีสายซ้อนจากผู้หมวดณดลแทรกเข้ามาซะก่อน
“ว่าไงณดล”
“สารวัตรครับ สารวัตรเรื่องคดีเสี่ยใหญ่ผมได้ข้อมูลมาเพิ่มครับ”
อ๋อ เรื่องนี้เอง แต่ข้อมูลเพิ่มเติมจะสำคัญอะไรหละ ในเมื่อตอนนี้เขาอยู่กับคนที่ทำเรื่องแบบนั้นแล้ว
“คือ คดีนี้สาวใช้บอกว่าถูกคนร้ายบังคับให้ร่วมมือครับ”
“เดี๋ยวนะ โดนบังคับให้ร่วมมือหรอ!”
ตอนนี้จิราวุฒิสับสนไปหมด ไหนวีระบอกว่าเธอเต็มใจร่วมมือเพราะว่าถูกเสี่ยใหญ่ข่มขืนไง
“ครับ เธอบอกว่าคนร้ายข่มขืนเธอแล้วถ่ายคลิปไว้ บังคับให้เธอยอมร่วมมือฆ่าเสี่ยใหญ่ ตอนแรกเธอไม่ยอมมันก็เอาน้องสาวเธอมาขู่อีกคนครับ”
อะไรกัน ความคิดต่าง ๆค่อย ๆไหลเข้ามาในหัวของจิราวุฒิ วีระบอกว่าไม่ได้ตั้งใจจะฆ่าเสี่ยใหญ่ แล้วจะพกเส้นเอ็นที่ใช้เป็นอาวุธไปด้วยทำไมตั้งแต่แรก แล้วยังเรื่องสาวใช้นี่อีก
ถ้าอย่างนั้นวีระก็ตั้งใจจะฆ่าเสี่ยใหญ่แต่แรกหนะสิ
นี่วีระหลอกเขางั้นหรือ!
“สารวัตรครับ…สารวัตร ยังอยู่ไหมครับ”
ยังไม่ทันที่เขาจะได้ตอบกลับ จิราวุฒิก็รู้สึกเหมือนว่าลำคอมีบางอย่างพาดผ่าน
“คุยอะไรอยู่หรอครับ”
วีระที่อยู่ด้านหลังของเก้าอี้ถามจิราวุฒิด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น เขาพันเส้นเอ็นเล็ก ๆ บนมือตัวเองอีกหนึ่งทบแล้วเลื่อนมือเพียงเล็กน้อยไปจับโทรศัพท์ออกจากมือของวีระ จากนั้นก็กดวางสายอย่างรวดเร็ว ตอนที่ฆ่าไอ้เสี่ยใหญ่เขาพลาดรัดคอมันจากด้านหน้า แต่คราวนี้เขาจะไม่พลาดอีกแน่นอน
